คืนที่...สมิหลาไร้จันทร์

อัลมิตรา

  
...ทุกครั้งที่มีโอกาสได้เยี่ยมเยียนหาดทรายและฟองคลื่น 
...อดไม่ได้ที่จะต้องจารึกชื่อ ใครคนหนึ่ง ไว้บนผืนทราย 
...ที่สมิหลานี้ก็เช่นกัน บรรจงเขียนแล้วยืนดูสายน้ำ 
...ค่อยๆซัด ค่อยๆสาด ค่อยๆลบ
...ให้ชื่อนั้นค่อยๆเลือนหายไปต่อหน้า...หายไปจากผืนทราย 
...แต่ก็ยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ ไม่เคยเลือน 
...แล้วจู่ๆก็ฉุกคิดถึงอีกชื่อหนึ่งขึ้นมา... 
...ทว่า...เพียงเริ่มต้นจรดนิ้วลงบนผืนทรายอันราบเรียบ
...แล้วขีดเขียนเป็นลายเส้น หักคด ลดเลี้ยวเป็นตัวอักษรได้เพียงไม่กี่ตัว 
...ประหนึ่งเกลียวคลื่นไม่เป็นใจ...ก็มีอันต้องซัดสาดมากลบเกลื่อน 
...ให้จางหายไปต่อหน้าในทันที 
...พยายามขีด...พยายามเขียน...กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง.... 
...ผืนทรายก็ยังคงเป็นผืนทรายอันราบเรียบ...เช่นเดิม 
...ฤาเพราะคืนนี้..เป็นคืนที่...สมิหลาไร้จันทร์ 
...ทุกอย่างจึงเงียบงัน สงบนิ่ง และอึมครึม! 
...สมิหลา ยามไร้จันทร์...มันช่างอ้างว้าง มืดมิด และเงียบสงัด 

ทุกคราวครั้งรั้งหาดคลื่นสาดซ่า
ทุกคราวคลาจารทรายมาดหมายถึง
ทุกคราวคือชื่อ ใคร ในคำนึง
ทุกคราวคลึงจิตจ่อรอทรายเลือน
แม้นคลื่นสาดหาดทรายหมายลบชื่อ
แม้นคลื่นรื้อลาญแหลกมิแผกเหมือน
แม้นคลื่นลบกลบมิดยังติดเตือน
แม้นคลื่นเชือนใจเชยมิเคยลืม
รำลึกเมื่อเยือนแคว้นแดนสงขลา
หาดสมิหลาตรึงติดจิตปลาบปลื้ม
ที่รกอกรกใจคล้ายใครยืม
สุขดูดดื่มนั่งเล่นลำเค็ญคลาย
แล้วจู่จู่ครู่หนึ่งนึกถึงอื่น
ใช่เคยชื่นเคยชมเคยสมหมาย
เฝ้าพากเพียรเขียนบ้างกลางหาดทราย
แปลกเหลือหลายคลื่นโครมถั่งโถมครัน
ฤๅเพราะจันทร์วันนี้หลบลี้สิ้น
เคยยลยินกลับหายดังผายผัน
เพียงเสียงคลื่นกลืนหาดคืนปราศจันทร์
มืดมิดหวั่นอ้างว้างอย่างอึมครึม