ไม่อาจเป็นเหมือนเดิม(ละอายจัง)

พู่กันของหูกวาง

                     เธอรู้ไหม..ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน
                      ความที่ห่างเหิน..ทำให้ฉันสงสัย
                   ทั้งที่เราสองคนก็ต่างทำความเข้าใจ
                    ฉันขอโทษเธอไปแล้วใช่ไหม..คนดี
                              แต่ทำไมเธอถึงเย็นชา
                    ทั้งที่ฉันส่งแววตา..เธอกลับหลบหนี
                    หรือว่าเราสองคน..ไกลจนเกินพอดี
                   เธอจึงไม่คุ้นกับคนคนนี้..เหมือนเคย
                  หรือว่ามันนาน..นานจนทุกอย่างเปลี่ยนไป
            เธอไม่เหมือนเดิมแล้วใช่ไหม..ฉันจะได้ไม่เปิดเผย
                         จะเก็บความหวังดี..ที่ไม่เกินเลย
            ไว้ในใจอย่างนี้เหมือนเคย..ไม่อาจเปิดเผยกับเธอ..

ละอายสิครับ มีเวลามาแต่งกลอน แต่ว่าไม่มีเวลามาเยี่ยมเพื่อน ๆ ยังไงก็ต้องขอโทษไว้ด้วยนะครับ พู่กันมันไม่เอาไหนเอง ตอนนี้กำลังเตรียมสอบสัมภาษณ์ด้วยล่ะครับ แล้วก็ต้องมอบตัว ซื้อเสื้อผ้า ย่งมากครับ ตอนนี้ต้องขอตัวก่อนนะครับ คิดถึงทุกคนเลยนะครับ