..๏ คืนพ่ายจันทร์

อัลมิตรา

..๏ ขอเรียงร้อยถ้อยคำลำนำนี้
ณ คืนที่ฟ้าหม่นคนรักหาย
ดุจดวงดาวดับแสงแห่งเรือนกาย
เฉกจันทร์ฉายเลื่อนลับมิกลับเยือน
โอ้ตัวเราเฝ้าชะแง้แลจันทร์เจ้า
ใจโศกเศร้ายิ่งนักใครจักเหมือน
แลนภาเมฆหมอกกั้นพลันลางเลือน
ปกปิดเบือนมิให้เห็นเช่นเคยมอง
โอ้จันทร์เอยเคยชมภิรมย์คู่
บัดนี้อยู่เดียวดายใจกายหมอง
ณ ริมฝั่งธาราน้ำตานอง
ยังร่ำร้องถวิลหาคราครวญรอ
ริมโคนไทรในคืนอันขื่นขม
แว่วเสียงลมพัดอู้อดสูหนอ 
กระทบกายหวั่นไหวไร้ใครคลอ
สายลมล้อเสียดไผ่ใจไหวเอน 
เสียงลู่เรียงพริ้วไหวปานใจนี้
ชอกช้ำทวีเพียงใดใครจักเห็น
หนาวสะท้านปานว่าคราลำเค็ญ
ประหนึ่งเช่นไร้เดือนดาวสกาวพราย
โอ้ว่าไทรไหวโยกเหมือนโศกเสียง
ย้ำสำเนียงขื่นขมสุดข่มหาย
กิ่งก้านโกรกโยกแกว่งสำแดงกาย
สไบชายดูพลิ้วลิ่วลมลอย 
ยินนกร้องหาคู่กู่ขานเสียง
แล้วคลอเคียงบินไปใจกลับหงอย
ช่างต่างกับตัวเราเฝ้าหลงคอย
กระต่ายจ้อยเทียมเราเศร้าเอกา
ขอลิขิตอักษรตอนจิตเหงา
คืนที่เราพ่ายพระจันทร์รำพันหา
ยามที่อยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยววิญญาณ์
ประหนึ่งคนบ่นบ้าอาดูรครวญ
ที่ทำได้คือพร่ำไปให้ยินถึง
อาจซาบซึ้งกระทบจิตใครคิดหวน
จากเศษเสี้ยวความช้ำย้ำกลอนทวน
บ่งบอกถ้วนเรื่องจริงอิงสื่อนัย
เพราะเสียงแผ่วเพียงลมพรมพลิ้วผ่าน
จึงยากขานโน้มจิตมาชิดใกล้
ดุจดาวเดือนลางเลือนเสมือนไกล
คงร่ำไห้หมองหม่นทุกข์ทนรอ ๚ะ๛

 ...คื น นี้... 
...ย า ม ร า ต รี ไ ร้ แ ส ง จั น ท ร์... 
...ดั่ ง ใ จ เ ร า  นั้ น...  ห วั่ น ไ ห ว... 
...แ ล  ล ม ห ว น...ปั่ น ป่ ว น ใ จ... 
...ช่ า ง เ ดี ย ว ด า ย... ไ ร้ เ ดื อ น  ด า ว