หน้าที่หลักของฉันคือพยายามหยุดคิด และดำเนินชีวิตไปตามทางฉัน อยู่กินกับความจริง ซบอิงปัจจุบัน เก็บความฝันที่แตกกระจายไว้ในใจ หน้าที่หลักของเธอก็คือรักเขา ลืมรอยยิ้มเหงาๆของฉันให้ได้ เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล ที่บังเอิญเส้นทางใจตัดผ่านกัน ความรักของเราเหมือนไฟใกล้หมดฟืน ฉันเองเหมือนเพิ่งฟื้นจากความฝัน มีลมแดดฝนฟ้าให้ฝ่าฟัน มีชีวิตวันๆกับลมหายใจ หน้าที่รองของฉันคือซึมเศร้า ลืมรอยยิ้มเก่าๆของเธอไม่ไหว เราก็แค่คนเดินเท้าบนทางไกล ที่บังเอิญเผลอใจเดินสวนทางกัน
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์ 17 ก.ย. 2547 21:31 น. - ID 61570 
1407
6
0
17 กันยายน 2547 22:26 น. - comment id 333503
ความหมายดีมากเลย...
17 กันยายน 2547 23:12 น. - comment id 333557
หน้าที่ของฉันในวันนี้ คือลืมความปวดร้าวที่มีให้ไหว แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุอะไร ฉันจึงทำหน้าที่ไม่ได้สักที *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
18 กันยายน 2547 08:09 น. - comment id 333678
เราเดินสวนกันบนทางเก่า ในวันเหงา เหงาระหว่างฝัน ในความเป็นจริงที่เงียบงัน ฉันพบเจอเพียงเท่านั้นจริง จริง... ชอบความหมายในบทกลอนค่ะ ชื่นชม
18 กันยายน 2547 09:15 น. - comment id 333697
คนเดินถนนคนหนึ่งเนาะ
18 กันยายน 2547 13:36 น. - comment id 333827
เราต้องเดินสวนทางคนอีกแสนนานเท่าไหร่ จึงจะมีใครสักคนที่พร้อมจะเดินเคียงกันไป แม้จะไม่ต้องจับมือกัน ก็ยังดี
18 กันยายน 2547 17:13 น. - comment id 333939
แต่งกลอนเพราะจังเลยนะคะ
19 กันยายน 2547 12:03 น. - comment id 334262
very Impress.............
21 กันยายน 2547 19:44 น. - comment id 335531
เปรียบเทียบ และเปรียบเปรยได้สละสลวยจังค่ะ ฟังดูน่าทรมาน แต่เป็นความทรมานที่แข็งแกร่งนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
