หน้าส่วนตัว
กี่ครั้ง กี่ครา มองฝน
ต้องเจ็บ ต้องทน บ่นหนาว
กี่ที ที่นอน นับดาว
น้ำตา ร่วงกราว เดียวดาย
กี่คน เคยผ่าน เข้ามา
กี่ครั้ง กี่ครา ห่างหาย
กี่ครั้ง เจ็บแปลบ แทบตาย
งมงาย เงียบเหงา วังเวง
จนเธอ เดินผ่าน เข้ามา
ดึงใจ เหว่ว้า ลอยเคว้ง
ลงมา แนบใกล้ ใจเธอเอง
วังเวง เดียวดาย หายไป
จบแล้ว นิยาย เรื่องเก่า
มีแต่ เรื่องเรา สดใส
เริ่มเรื่อง ราวรัก ปักใจ
เพราะมีเธอ อยู่ใกล้ ไม่ห่างกัน
โอเมก้า 2 พ.ย. 2547 14:20 น. - ID 64760 
863
2
0
2 พฤศจิกายน 2547 17:11 น. - comment id 362376
เขียนได้ดีมากครับ เมกแวะมาให้กำลังใจนะครับ +-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+
2 พฤศจิกายน 2547 17:26 น. - comment id 362394
แพง จัง ใส่ตั้งโอเมก้า เรา ใส่ แค่ คาซาโอ้ เอง
2 พฤศจิกายน 2547 20:35 น. - comment id 362509
กี่ครั้ง กี่ครา ที่เจ็บ กี่ครั้ง ต้องเย็บ รอยแผล กี่ครั้ง กี่ครา อ่อนแอ กี่ครั้ง ที่แพ้ ความรัก กี่ครั้ง กี่หน ทนเจ็บ กี่ครั้ง ต้องเย็บ อกหัก กี่ครั้ง ที่ใจ คิดพัก กี่ครั้ง ที่รัก พักใจ กี่ครั้ง กี่ครา ลาสุข กี่ครั้ง ใจทุกข์ หวั่นไหว กี่ครั้ง กี่ครา ลาใคร กี่ครั้ง ที่ใจ ได้น้ำตา *-*แต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
