จากคุ้นเคยคนเคยคบเธอหลบหน้า
จากมองตามาเจอพบเธอหลบหนี
จากคิดถึงจากรักมากเธอจากตี
เธอหลีกลี้สัมพันธ์ใจในทรงจำ
เหมือนกระดาษที่เธอทดจนหมดหน้า
หมดราคาปล่อยทิ้งกลิ้งขยำ
ไม่เหลียวหลังสั่งอาลัยไว้สักคำ
การกระทำเธอทอดทิ้งยิ่งฝังใจ
จนวันนี้ที่เธอมาบอกว่ารัก
แทบซบตักเอ่ยคำและร่ำไห้
รับว่าคิดผิดมากที่จากไป
โปรดอภัยให้กันเรื่องวันวาน
ขอให้เราเริ่มฝันกันอีกครั้ง
เธอพูดมาอย่างน่าชังช่างกล้าหาญ
ก่อนทิ้งขว้างร้างไปได้นมนาน
ท้ายซมซานกลับมาหน้าด้านแท้
เพื่อเธอนั้นฉันอภัยได้ที่รัก
เพียงตระหนักเรื่องวานวันนั้นเกินแก้
จากนี้ไปฉันร้องขออย่าตอแย
เพราะบาดแผลเธอเคยทำจำฝังใจ
จะให้ฉันกลับไป ไม่มีทาง
22 เมษายน 2548 15:39 น. - comment id 458323
แย่จัง

22 เมษายน 2548 16:35 น. - comment id 458396
๑^_____^๑ แย่ตรงไหนอ่า...

22 เมษายน 2548 20:23 น. - comment id 458630
ไม่เคยโกรธเธอเลยที่เคยเอ่ย ว่าขอจากเธอไปเลยจะได้ไหม ไม่ได้ว่าเธอสักคำให้ช้ำใจ แต่ขออย่ากลับมาให้ความอาทรณ์ *-*โดนใจค่ะ โดนเฉพาะสามบทสุดท้าย*-*

22 เมษายน 2548 22:15 น. - comment id 458779
....บางทีใจมันก็บอบช้ำเกินว่าจะกลับไปสินะ.... มาเห็นใจค่ะ เฮ้ย มาชื่นชมค่ะ เขียนงานได้ดีมากๆ ลึกๆในหัวใจ ก็ไม่อยากกลับนะ แต่ถ้าเรายังรักเค้า บางทีก็ห้ามใจไม่ได้ ....เนอะ....
