เพียงภาพฝัน

ร้อยฝัน

             ยืนนิ่ง  น้ำตาไหล  ลงอาบแก้ม
ในคืนแรม  ร้างจันทร์  คืนวันเหงา 
ยินเสียงนก  ละเมอ  เพ้อว่าเรา
อยู่เป็นเงา  กันและกัน ทุกวันคืน
             แต่พลันพบ  ความจริง  อันว่างเปล่า
ไม่มีเรา  ใจเศร้า  ไม่อาจฝืน
ใจมันคว้าง  กายล้า  ไม่กล้ายืน
ต้องทนกลืน  น้ำตา  รักษาใจ
             หวนให้คิด ถึงวัน ที่เราพบ
ดวงตาสบ  ดวงตา  พารักให้
บรรเจิดจ้า  โชติช่วง  ดั่งดวงไฟ
ห้ามอย่างไร  ก็ไม่ฟัง  ช่างดื้อดึง
             ใจรวมใจ  ใจรัก  ภักดีมั่น
จับมือกัน  ยึดไว้  ไม่ขาดผึง
วันเวลา   ผ่านไป  ไม่คำนึง
ยังฝันถึง  รักงาม  ตามใจปอง
             แล้ววันร้าย  รักพราก  ไปจากอก
ดั่งนรก  อยู่ใน  ใจทั้งสอง
รักที่ก่อ  พังไป  ไม่ได้ครอง 
ทนยืนมอง  เธอไป  ไม่กลับมา
             จึงต้องทน  เคว้งคว้าง  อยู่อย่างนี้
ผ่านเป็นปี  ยังรอ ใจเสาะหา
หวังวันหนึ่ง  เธอหัน  มองกลับมา
เช็ดน้ำตา  คืนสู่   อยู่คู่เคียง
              แต่มันคง  เป็นเพียง แค่ความฝัน
พอตื่นพลัน  เลือนหาย  ไร้สรรพเสียง
ไร้คนรัก  ไม่มีใคร  มายืนเคียง
ได้แค่เพียง  ฝันค้าง  อย่างเดียวดาย