เพียง ผ่าน คืน

แดดเช้า

ในยามพลบ
หยาดน้ำกลบตาเธอเหม่อฟุ้งฝัน
อกสะท้อนอ่อนล้าพร่าทางตัน
มองหาแสงสักจุดนั้น ... ยังไม่มี
หัวค่ำ
เธอยังช้ำซบบ่าซับหน้าหนี
ไม่อยากเห็นโลกเย็นชาคาวราคี
หวาดวันที่ร้าวร้อนบนฟอนไฟ
น้ำค้างพร่างกลางดึกฉันตรึกตรอง
เธอขอเร้นเงาหมองป้องหวั่นไหว
ขอพื้นที่ใกล้ชิดฉันวันร้าวใจ
ฉันปลอบให้เธอคลายท้อต่อวันคืน
ฟ้าพราว
จันทร์ยังยิ้มหยอกดาวคราวขมขื่น
เธอหลับพริ้มน้ำตาเปื้อนเหมือนกล้ำกลืน
อ่อนล้าเกินหยัดยืนในคืนนี้
ณ อ้อมกอดพลอดรำพันฉันปลอบเศร้า
เห็นเพียงเงาหงอยคว้างเกินห่างหนี
หมอกยังมัวกลั้วกล้ำช้ำฤดี
เธออยู่นี่กับฉัน นะ ขวัญเอย
ตะเกียงจุดสุดแสงแห่งคืนค่ำ
เธอยังย่ำย้ำฝันอันเปลืองเผย
ณ ห้องหับคับแคบแอบคุ้นเคย
ฟังเธอเอ่ยระบายทุกข์ปลุกปลอบใจ
แสงขาวเริ่มแต่งเติมเสริมรอยฟ้า
ขอบดินพร่าเรืองรองของวันใหม่
เธอซบอกสะทกแนบแอบทรวงใน
อุ่นเพียงใดเธออิ่มหลับกลับตื่นตา
แสงตะวันหลั่นเลื่อมเหลื่อมภูเขา
สร่างรอยเงาฝันร้ายคลายเจ็บปร่า
เธอเริ่มดับแสงตะเกียงเพียงร่ำลา
ยิ้มรับฟ้าเช้าใหม่ในอรุณ
ในยามเช้า
ล้างรอยเหงาสร่างโศกเธออบอุ่น
โบกมือลาค่ำคืนชื่นละมุน
เธอคลายคุ้นลาฝันจากฉันไป
บ่าที่เธอเพ้อพร่ำร่ำระบาย
อกอุ่นคล้ายล้างหม่นคนหมกไหม้
แต่ตะวันพลันล้างร้างจากใจ
สิ่งใดใดไม่สำคัญ ... ตะวันทอ
ณ เช้าเหงาเปล่าเปลี่ยวเกี่ยวคืนฝัน
หนึ่งคนนั้นเพียงผ่านเพื่อร้องขอ
พบผู้ให้ในคืนช้ำน้ำตาคลอ
เพียงผู้รอโอบห่วงใยในคืนล้า.