จำลาร้างห่างไกลแสนไหวหวั่น
คนที่เคยรักกันต้องไกลหน้า
เจ็บปวดรวดร้าวเคล้าน้ำตา
หลั่งแทนวาจาหมื่นถ้อยคำ
จดจำเสมอรักเธอกว่าสิ่งไหน
ยามพี่ห่างหัวใจเจ้าอย่าถลำ
หากค่ำคืนฟ้าร้องสายฝนพรำ
เจ็บซ้ำอดสูสู้ทนมัน
พี่จะฝากรักไปกับดวงดาว
สายตาเราสองเกี่ยวเกลียวกลมมั่น
หากแม้นเจ้ายอดแห่งชีวัน
คิดถึงพลันพึงแหงนมองดารา
คำสุดท้ายที่จะให้ยอดชีวิต
ฟังสักนิดหยุดร้องน้ำนองหน้า
แม้จะไร้คำสาบานและสัญญา
โปรดจงรู้ไว้ว่า...ตราบสิ้นดิน สิ้นฟ้า...พี่จึงจะสิ้นซึ่งรักเธอ
...เด็กเมืองยศ.....