หน้าส่วนตัว
๑ เมื่ออ้อมอกอบอุ่นให้หนุนแอบ
ร่างน้อยแนบซบอิงนิ่งหลับใหล
ใครคนหนึ่งโอบอุ้มและคุ้มภัย
ใครหนอใคร...ปลอบและเป่า...ผงเข้าตา...
๒ จำได้ว่าวันหนึ่งซึ่งมีดบาด
โลหิตหยาดมากมายท่วมปลายขา
กลัวก็กลัวผวาสั่นขวัญร้างรา
เพียงสายตา...และมืออุ่น...แม่วุ่นวาย
๓ น้ำตาแม่ไหลนอง...อย่าร้องลูก
ทายาหยูก...หน่อยเดียว เดี๋ยวก็หาย
แล้วแม่สอน ให้รู้ ลูกผู้ชาย
อย่าร้องง่าย อย่างนี้ ไม่ดีเลย...
๔ แล้วทำไมขี้แยล่ะแม่จ๋า
ไม่เห็นว่าแม่มีแผลนะแม่เอ๋ย
เพียงคำตอบที่วันนั้นว่ามันเชย
จนล่วงเลยผ่านล่วงห้วงคำนึง
๕ กาลเวลาเปลี่ยนแผลน้อยเพียงร้อยเย็บ
ที่กอดเก็บเรื่องราวย้ำกล่าวถึง
เพียงสัมผัสรอยแผลแม่นิ่งซึ้ง
ลูกก็อึ้ง สุขและเศร้า เท่าเท่ากัน...
๖ น้ำตามันร่วงไหลตอนไหนน่ะ
ชั่วขณะที่คิดถึงจึงไหวหวั่น
สองพุ่มมือก้มราบลงกราบพลัน...
อ้อมตักนั้นยังอุ่น...อย่างคุ้นเคย
๗ เพียงคำตอบคำนั้นจากวันเก่า
ย้ำเตือนเราอย่าเลือนนะเพื่อนเอ๋ย
คำว่ารักขอแม่นั้นมันฟังเชย...
แต่ไม่เลยล่วงผ่าน...กาลเวลา...
ฐปนวุธ
ฐปนวุธ 10 ส.ค. 2552 20:22 น. - ID 128327 
1131
2
0
11 สิงหาคม 2552 09:56 น. - comment id 1025690
11 สิงหาคม 2552 10:34 น. - comment id 1025702
สวัสดีค่ะรักของแม่จดจำได้ไม่มีวันลืมค่ะ
11 สิงหาคม 2552 16:31 น. - comment id 1025861
กลอนเยี่ยมคะ อ่านแล้วคิดถึงแม่จังเลยคะ แต่แย่จังไม่ได้กลับบ้าน ขอให้มีความสุขในทุก ๆวันนะคะ
12 สิงหาคม 2552 11:59 น. - comment id 1026200
สุดยอดมากฝีมือการแต่งกลอน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด