กี่ก้าวแล้ววันวารที่ผ่านพ้น

นิดดา

กี่ก้าวแล้ววันวารที่ผ่านพ้น		
ในทุกข์ทนแห่ล้อมทุกหย่อมหญ้า		
ยังมอบรักเหมือนเช่นเคยเป็นมา		
ยังห่วงหาไม่เคยสิ้นทุกดินแดน		
		
ดั่งสายธารทิพย์แถนจากแมนสรวง		
ชโลมห้วงรินเรื่ออยู่เหลือแสน		
มหาศาลมิอาจหมดการทดแทน		
ทั้งสองแขนสองมือหรือชีวิต		
		
ลืมเถิดความขุ่นแค้นในแผ่นดิน		
ก่อนเหือดสิ้นความแหนหวงจนร่วงปลิด		
อันเคลื่อนผ่านกาลเวลาทีละนิด		
จนมืดมิดก่อตัวในหัวใจ		
		
เถิด...ให้ความป่าเถื่อนอันตรธาน		
แล้วเหลือเพียงจดจารการแก้ไข		
ใต้ร่มเงาพักพิงของกิ่งใบ		
ที่พ่อสร้างเอาไว้เพื่อให้เรา		
		
จนร่องรอยชื้นหมาดของหยาดเหงื่อ		
ปรากฎเรื่อบนรอยทางพ่อย่างเท้า		
ซึมลึกผนึกร่างลงบางเบา		
ควรหรือเปล่ากับการคิดพินิจตรอง		
		
แห่งเรา-สามัญชน		
ผู้ดิ้นรนทุกตนตัวทั่วทั้งผอง		
แผ่นดินเกิดอันเคยเหือดหลั่งเลือดนอง		
นั้นเป็นของ...แผ่นดินพ่อ-แผ่นดินเรา		
		
กี่ก้าวแล้ววันวารที่ผ่านพ้น		
เราตอบตัว ตอบตน ได้หรือเปล่า		
ว่าคือพ่อผู้กรำงานมานานเนาว์		
และกล่อมเกลาให้อยู่ รู้พอเพียง		
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 
		
เพียงรูปภาพแผ่นหนึ่งมาตรึงไว้		
ก็ดาลใจหลั่งรื้นสะอื้นเสียง		
มาหลอมหล่อรวมพลังทุกวังเวียง		
โดยพร้อมเพรียงทั่วหล้าบูชาพลี