เหมือนนภาคราใสไร้เมฆหม่น แล้วบัดดลสายฟ้าปรากฏสาย ทิ้งรอยทาบแลเด่นเป็นประกาย ยังใจหายด้วยแสงแห่งวิชชุดา ราวห้วงธารกว้างใหญ่ใสสะอาด พลันดาดาษเกลียวคลื่นกระเพื่อมถา สร้างรอยเลือนเหมือนภาพฉาบฝุ่นทา ล่อลวงตาเบือนบิดแผกผิดไป ดั่งพสุธากว้างขวางวางสงบ แต่ประสบพิรุณโถมโหมหลั่งไหล ก่อสุ้มเสียงสนั่นแทบบรรลัย ธารน้อยใหญ่รวยรินสุดสิ้นตา เปรียบป่าใหญ่ชอุ่มแสนชุ่มชื่น ต้องแตกตื่นด้วยเพลิงเริงโถมถา สัตว์น้อยใหญ่วุ่นวายมากมายตา เศร้าวิญญาณ์ยิ่งนักเกินหักใจ เฉกความรักพิสุทธิ์ดุจน้ำทิพย์ เพียงชั่วพริบตานั้นพลันเฉไฉ ด้วยตัณหาพาเพี้ยนแปรเปลี่ยนไป รักสุกใสกลายทุกข์ท้นทวี....
คีตากะ 12 เม.ย. 2556 22:14 น. - ID 140473 
2421
2
0
2 มิถุนายน 2554 20:38 น. - comment id 1197095
แวะมาหารอยตำหนิ...ครับ แต่ไม่เจอนะบทกลอนไพเราะนะครับ
2 มิถุนายน 2554 22:11 น. - comment id 1197115
งดงามมากค่ะ คีตากะ... ขอบคุณที่สร้างความสวยงามมาแบ่งปันนะคะ.....
แซมค่ะ
3 มิถุนายน 2554 18:58 น. - comment id 1197336
รอยตำหนิเที่ยงแท้ ในใจ นั่นนา หาบ่มีหนใด แค่อ้าง เพียงหลงผิดคิดไป เสียเปล่า จิตเล่าลวงหลอกสร้าง เรื่องไซร้เลือนหลงฯ
3 มิถุนายน 2554 21:56 น. - comment id 1197378
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด