ฉันไม่เข้าใจ .. ผู้ชายคนเดิม
..เวิ้งฟ้าช่างเหน็บหนาว
เกรงว่า..ดวงดาวจะสั่นไหว
แค่ฉันมองจากหน้าต่าง..ตรงพื้นดินไกล
ยังรู้สึกเหน็บที่ใจ..อีกหนาวกายเช่นกัน
..หรือเพราะรู้สึกว่าโดดเดี่ยว
อยู่ในโลกส่วนตัวคนเดียว..กระนั้น
จึงมองอะไร-อะไร..ด้วยใจหวั่น
อยากลบลืมมัน..แต่กลับยากเย็น
..เมื่อไหร่..แล้วมันเมื่อไหร่
ฉันเฝ้าถามความเป็นไป..ในความซ่อนเร้น
ไม่มีเขา..ไม่มีใคร.. ทำไมเหมือนโลก เฉยชาเป็น
ห้องที่เคยอบอุ่นของฉัน..ก็ยิ่งเยือกเย็น - เกินพรรณา
............. ฉันไม่เข้าใจ ....................
------------------------------------------------------------------------------------
สายตา คง สื่อมาว่า เหงา
เธอรู้หรือเปล่า ฉันเองก็ปวดร้าว ไม่ต่าง
ลมกรรโชก พัดความโศก ให้โบกกาง
อย่างแววตา ที่ไร้ร้าง คนเคียงใจ
ดวงดาวกำลังจะร่วงหมดฟ้า
รู้สึกเหมือนว่า มีใครกำลัง อ่อนล้า..อ่อนไหว
เป็นเธอหรือเปล่า.. ผู้ชายขี้เหงา คนไกล
นาทีที่เธอทุกข์ใจ.... ขอบฟ้าจึงถูกระบาย ด้วยสีเทา...
14 กรกฎาคม 2545 01:28 น. - comment id 60792
เขียนได้ดีทั้งคู่เลยจ๊ะ

14 กรกฎาคม 2545 01:28 น. - comment id 60793
เพราะจังค่ะ ทั้งสองบทเลย ^-^ (ชมจิงนะเนี่ย)

14 กรกฎาคม 2545 07:31 น. - comment id 60835
ต่อได้ดีจังเลย

14 กรกฎาคม 2545 11:02 น. - comment id 60855
ต่อได้เพราะมากเลยค่ะ

14 กรกฎาคม 2545 12:21 น. - comment id 60893
เยี่ยมจัง อ่านแล้วเหงาไม่แพ้กันเลยจ้า

14 กรกฎาคม 2545 14:50 น. - comment id 60916
จะบอกว่าไงดีล่ะ .. พี่เองก็ยังคิดถึงน้องสาวคนนี้เสมอเลย ส่งโปสการ์ดไปให้ ได้รับหรือยังล่ะ.. ดีใจ..ที่ยังมีลมหายใจพอที่จะเข้มแข็ง และต่อสู้กันต่อไป ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม.... อยากให้นันรู้นะว่า .. นันเองยังมีพี่อยู่ข้าง ๆ เสมอนะ ยังคิดถึงเสมอ ๆ เช่นกัน รักษาสุขภาพนะ ^__^
