ความสุขสั้นๆ ที่สำคัญมากๆ

แพรวา

 เคยคิดว่า..อยู่คนเดียวได้
ความรักเป็นเรื่องไกล ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้า
เกลียดตัวเองเมื่อไหร่..น้ำก็เอ่อไหลจากสองตา
 แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า..หลับตานอน
                                                                                  แพรวา
นอน..เพื่อตื่นขึ้นมาอีกวันหนึ่ง
แล้วพบว่าหัวใจยังถูกดึงให้ไหวเอนอ่อน
ชีวิตของคนเหงา..ยากเกินจะปฏิเสธความร้าวรอน
ยังเรียกร้องเธอ อยู่ทุกตอนยังต้องซ่อนทุกรอยน้ำตา
                                                                                  ยังแคร์
 แล้วความสุขจะเดินผ่านมาเมื่อไหร่
คือคำถามที่ตอบตัวเองได้..เพียงความเหว่ว้า
รอยโหว่ของความเศร้า..ถูกอุดด้วยรอยร้าวของกาลเวลา
การใช้ชีวิตเพื่อวันข้างหน้า..ก็เหมือนกับเดินเข้าไปหาทางตัน
                                                                                    แพรวา
โลกจึงมีแต่แง่ร้าย..ในสายตา
ชีวิต..จึงเป็นเรื่องของความอ่อนล้าไหวหวั่น
แม้รู้ว่าเราเติบโตเพื่อจะหมดลมหายใจในสักวัน
แต่เธอยังเป็นความสุขสั้นๆที่สำคัญเกินจะตัดใจ
                                                                                     ยังแคร์
อยากตัดให้ขาดไป แต่ก็เหมือนใจจะขาด
ยิ่งเหงามากกว่ามาก บนการเดินทางตลอดสาย
คงต้องกลับมาที่เก่า ซบความเงียบเหงา เดียวดาย
คืนความสุขสู่ความงมงาย.. ข่มตาหลับพร้อมรับมือฝันร้าย.
                 กับน้ำที่ไหล.ปลายตา
	                                                                     แพรวา