..มิใช่คู่ใจให้ความรัก

วสุนทรา

..แด่ชลธารสานวิศิษฐ์จิตหนึ่งสาย....เคยกระจ่างพร่างพรายท่ามหทัย
บัดนี้คงต้องลาเจ้าไปไกล....................มิอาจอยู่ชิดใกล้..ตราบนิจนิรันดร
...............................................
สายลมรินราวพัดพาเพลาผิน
มิถวิลปล่อยวางว่างความหลัง
ความรันทดสลดโศกไม่ประดัง
รักหรือชังพังสลายวายมิคืน
สุข สงบ สยบอยู่คู่สยม
สายบรมพุท-โธทั้งหลับตื่น
เคียงลมปราณผสานใจให้ยั่งยืน
ละคายคืนกามวจรมิย้อนเดิน
ฉันไม่เหมาะเป็นคู่ใจให้ความรัก
เพียงรู้จักชลธาร ผ่านผิวเผิน
บางกรณีไม่เคียร์เหมือนหมางเมิน
ห่างไกลเกินจะใกล้ชิดสนิทใจ
บางเวลาสนิทสนมดูกลมเกลียว
ความแลเหลียวคล้ายดั่งว่าจะชิดใกล้
แต่มิเทียบพุทธธรรมประจำใจ
ยกยอดไปไม่ควรคู่เท่าดูธรรม
ฉันไม่เหมาะเป็นเพื่อนใจให้องค์เชษฐ์
จำกรอบเขตออกจากสายข่ายชอกช้ำ
จึงต้องตัดเส้นทางขวางจองจำ
หยุดบุพกรรมกับเจ้าเท่านี้เอย
...................................................
..เห็นไหม
ตะวันเลือนเหมือนพรากไปจากโลก
ความวิโยคเยือกเย็นในดงเถื่อน
มองปลายฟ้าว่าเหงา..ไร้คนเยือน
ใจไม่เชือนชุ่มเย็นเพราะเห็นธรรม
....ชลธารจ๊ะ...วันจันทร์เมื่อเธอได้รับข้อความที่ฉันเขียนส่งไปให้ เธอจะเข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้ง   ขอโทษที่อาจทำให้เสียน้ำใจอีกครั้งนะจ๊ะ
 
....ส่วนหนึ่งฉันดีใจที่เมื่อวานได้เข้ามาอ่านงานงามของเธอ  เมื่อใจเธอได้สัมผัสถึงความปล่อยวาง นั่นย่อมหมายถึง  แต่นี้ไประหว่างเราคือ อิสระ ไร้ซึ่งเยื่อใย อาลัยอาวรณ์ ในทุกๆสถานะภาพ และทุกๆอัตภาพบนโลกใบนี้...ฉันเลือกที่เดินไปตามเส้นทางของฉันก่อนที่จะได้รู้จักเธอ และอย่างที่บอกกับเธอว่า ฉันได้เคียร์ทุกอย่างในใจหมดแล้ว  บุพกรรมระหว่างเราได้สิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้นะจ๊ะ   แต่ทว่าไม่เคยลืมคุณ แห่งเธอที่ได้ปลุกให้ช่วงชีวิตหนึ่งของฉันสามารถขีดเขียนบทกวีทั้งหมดขึ้นมาได้
....แน่นอนว่าบทกวีร้อยกว่าเรื่องตลอดระยะเวลาหนึ่งปีกับอีกหกเดือนที่ได้รู้จักเธอ ฉันเขียนและอุทิศให้น้ำใจของเธอที่มีต่อฉัน แม้นว่ามันจะเป็นเพียง พันธกาล อย่างที่เธอบอกมาก็ตาม  ทว่าเวลานี้พันธกาลได้สิ้นสุดลงแล้ว นับแต่นี้ไปจะไม่ปรากฎชื่อของฉัน..เงาของฉัน..บทกวีของฉันอีก     ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะสถานะภาพที่เปลี่ยนไปของเธอ...เธอคนเดิมได้ตายจากฉันไปแล้วนี่จ๊ะ  ซึ่งหลังจากวันนั้นฉันย่อมไม่สามารถจะเขียนบทกวีที่สื่อ นัยยะ เหล่านั้นได้อีก  และอีกเหตุผลหนึ่ง คือ ฉันไม่เหมาะที่จะเดินอยู่บนเส้นทางเหล่านี้ตั้งแต่แรกแล้วมิใช่หรือ..ด้วยมิสามารถจะอยู่เป็นคู่สองครองกมล..บนธารธรรมได้..ด้วยเหตุผลที่เธอกับฉันเข้าใจดี
...อดีตผ่านไปแล้ว ย่อมไม่สามารถจะไปแก้ไขได้ เธอต้องยอมรับนะจ๊ะ..ถึงจะทราบว่าเธอไม่ปรารถนาที่จะให้มิตรภาพสิ้นสุดลงเท่านี้  แต่คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะยื้อเวลาไว้ ในเมื่อครั้งหนึ่งเธอเป็นคนบอกฉันเองว่า  สักวันฉันจะต้องเป็นฝ่ายไปจากเธออยู่ดี...แม้ว่าเวลานั้นฉันจะรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเธอก็ตาม...หวังว่าเธอจะเข้าใจและให้อภัยกับการตัดสินใจของฉันครั้งนี้
...ฉันขอให้เธอมีความสุขตลอดไปนะจ๊ะ  สุดท้ายนี้คงยืนยันคำเดิม  กับที่ผ่านมาไม่เคยเกลียดเธอเลย..อภัยให้เธอเสมอ...ลาก่อนนะจ๊ะชลธาร....!
........๒๐  พฤษภาคม  ๒๕๔๗.....กฤติยา...ณ...รัก  คนที่อยู่ไกลแสนไกล...