แด่...เพื่อน

ฟา

๗  กรกฎาคม ๒๕๔๙
แด่...เพื่อน   
   เธอห่างกันไกลแล้วเพื่อนแก้วขวัญ
มิมีวันที่เวียนพบประสบหน้า
แม้นหนทางทอดยาวทอนลงมา
ก็จนในปัญญาจะหากัน
   เธอลาลับดับจิตจากภพนี้
ดวงฤดีผองเราเศร้าโศกศัลย์
เหตุใดหนอยมราชรีบลงทัณฑ์
เก็บชีวันเพื่อนฉันไปก่อนวัย
   เธอแลกลับย้อนมาจักเห็นไหม
มิตรสัมพันธ์เพื่อนใจที่คงอยู่
ลำลึกนึกเสมอขอเธอดู
ถึงจะสถิตจิตอยู่ ณ ที่ใด
   กับเพื่อนที่เคยรักและร่วมเรียน
กำลังเขียนความรู้สึกระลึกไว้
เปล่าจะวอนอ้อนฟ้าเพื่อค่าใด
เป็นแต่เพียงระบายใจจากรอยจำ
   อีกปีแล้วสินะ  กับการที่มองทุกความทรงจำเกี่ยวกับเธอ  ในเวลาที่เธอไม่อยู่แล้วชาตินี้
   หลายครั้ง  ฉันลืมเสียด้วยซ้ำไปว่าเธอได้จากไปแล้วอย่างไม่วันกลับ  จนเมื่อมีสติกับความจริงอีกครั้ง
   ฉันมักจะทำให้ตัวเองยอมรับความจริงที่แสนจะเจ็บปวดและทรมานได้เสมอ  ทั้งที่ความจริงไม่ต้องการยอมรับมัน
   แต่...
   จะมีประโยชน์อะไรเล่าที่จะทำเช่นนั้น
   ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านวนมาถึงวันนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่  ตราบที่ยังมีลมหายใจอยู่  ฉันจะระลึกถึงเธอเสมอ  รวมทั้งกระทำสิ่งซึ่งเป็นมงคลตามหลักธรรมเพื่อจะส่งผลถึงเธอได้บ้างตามเวลาและภาวะจะอำนวยในฐานะเพื่อน  และรวมถึงคนที่เธอเคยรัก  แม้จะมิได้มีการสานสัมพันธ์ใด ๆ  อีก
   สำหรับฉันแล้ว  จนกว่าจะดับจิตในภพภูมินี้  เธอยังคงคุณค่าในใจกับเพื่อนรักคนนี้ตลอดไป
                                                                   
                                                                 ด้วยจิตระลึกถึง...ยุทธพงษ์...
...ยังคงวางมือทาบรอยมือเธอในทุก ๆ  ปี   ปีนี้ก็เช่นกัน  น้ำตายังคงให้ความชุ่มชื่นกับเราเสมอนะเพื่อนรัก...