ปัดฝุ่นอดีต

ฟา

     แกะกล่องอดีตวันวาน
ทั้งแว่วหวานและอ่อนไหว
แลกลับหลังหนทางไกล
ผ่านแสนไวบนเส้นทาง
     บ้างดูราวกับอดีต
ภาพซีดนั้นช่างหมองหมาง
คราเหลือบหาเห็นอีกทาง
ชิดความอ้างว้างเหลือใจ
     รอนแรมบนทางชีวิต
พรหมณ์พิศวางแนวไว้ให้
อาบโศกอิ่มเศร้าอย่างไร
ยากหักทางได้ตามตน
     กี่รอยธารน้ำแห่งตา
พรมจากฟ้ามากี่หน
น้อมรับไว้ที่ได้ยล
สุดเบื้องบนจะบันดาล
     ยามสลดปดใครได้
หาใช่ให้สิ้นสงสาร
แสนสมเพชสุดดวงมาลย์
รับทุกข์ผลาญทำลายใจ
     ความครั้งเก่าเผ่าเราทั้งดวงจิต
ภาพชีวิตย้ำถึงมิตรยากชิดใกล้
เป็นเพียงผ่านแผ่วพริ้วแล้วห่างไป
พรากหัวใจจากกายเสียทุกครา
     โอ้ร้าวหนอรักร้าวรานลงแล้ว
ที่เพริดแพรวเพียงผันจะโหยหา
แต่ชีวิตผ่านพ้นดั้นด้นมา
มีเพียงคราบน้ำตารักษาใจ
     ทั้งทุกข์กายทุกข์ใจที่ทับทม
ทรมาอารมณ์สะสมไว้
เมื่อไรหนอดวงจิตที่ผิดนัย
จะดับได้จากความทรมาน
     เพียงพร่ำพรอดกอดเก็บอารมณ์เก่า
ไร้รอยเงาของคนที่สงสาร
เขาพบเพราะวาสนาบัญชาการ
เพียงไม่นานก็มองผ่านลืมเลือน
     อยากจะรักยากจะลืมละลงได้
เหนื่อยเพียงไหนหัวใจเขาจะเหมือน
ฝากรอยรักสลักลึกเป็นรอยเตือน
ดังกริชกรีดกดเฉือนตรงกลางใจ
     จนวันนี้คืนนี้คุณที่รัก
ใจก็ยังผูกสมัครแลรักใคร่
โปรดรู้เถิดหากไม่อยากจำใส่ใจ
เพียงรู้ไว้ฉันยังรักยังรักคุณ