“รับขวัญบัณฑิต”

กรวิกสีม่วง

ประดิษฐ์ถ้อยร้อยเรียงเคียงอักษร	กล่าวสุนทรสดุดีมิ่งศรีขวัญ
บรรจงแต่งแบ่งถ้อยร้อยจำนรรจ์		ต่างพฤกษ์พรรณกลิ่นกรุ่นละมุนไม
กี่ร้อยเท้าก้าวย่ำกรำแดดกล้า		กี่น้ำตาหยาดเหงื่อเพื่อสิ่งไหน
กี่คำหมิ่นเหยียดหยามไม่คร้ามใจ	เพียงโลกได้รู้ว่า ค่าของคน
ในวันนี้ ณ จุดซึ่งถึงฝั่งฝัน		จากวันนั้นที่หวังดังหมายผล
และวันนี้ก็เลื่องชื่อระบือชน		เพราะวันนั้นอดทนจึงได้ดี
มองสายน้ำหลั่งไหลไปมิกลับ		อาทิตย์ลับจันทร์เคลื่อนเลื่อนวิถี
วันเวลาลาลับกับวารี			เหลือเพียงที่ดีชั่วแห่งตัวตน
คิดดูเถิดคิดสักนิดคิดให้ได้		กระดาษนี้ใช่ชี้เสร็จสำเร็จผล
นี่คือหนึ่งเครื่องหมายให้อดทน		จุดเริ่มต้นตรงนี้ไซร้ใช่ปลายทาง
หยิบเดือนเรียงเคียงเด่นเป็นเชือกร้อย	หยิบดาวน้อยโลกตะวันมาสรรค์สร้าง
จีบฟากฟ้าเป็นลวดลานให้อยู่กลาง	บรรจงวางแต่งประดับกับเวลา
ขอให้จำคืนวันอย่างมั่นเหมาะ		ที่บ่มเพาะวันนี้ให้มีค่า
ประสบการณ์ทั้งหลายได้ผ่านมา		เป็นศาสตราต่อสู้หมู่ภัยพาล
ถึงลาจากจำไกลใช่ลาลับ		จงคืนกลับหวนวันเคยฝันหวาน
ทั้งสุข  โศกร่วมกันมาจวบช้านาน	ร้อยกรองกานท์รับขวัญบัณฑิตเอย