วสันต์ห่างเหมันต์กรายสายลมเปลี่ยน วันคืนเวียนหมุนไปไม่กลับหลัง ฟ้าเปลี่ยนสีทุกนาทีมิหยุดยั้ง เรื่องราวฝังจมหายมลายเลือน ชายป่าเปลี่ยวริมเขาเห็นเงาไผ่ โอนเอนไหวใบลู่อยู่กลางเถื่อน ลำต้นตรงคงมั่นผ่านวันเดือน ภายในเลือนกลวงเปล่าทั้งเหล่ากอ ดั่งคนตรงคงมั่นอันหน้าที่ สร้างความดีแก่ชนมิย่นย่อ ฝ่าอุปสรรคหนักหนาหาย่อท้อ ไม่คอยรอวาสนาคิดกล้าทำ แต่ภายในใจจิตวิจิตรกว่า แสนโสภาน่าชมยิ่งคมขำ ไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนแม้นสร้างทำ มิจดจำเช่นลำไผ่ข้างในกลวง.....
คีตากะ 13 ก.ย. 2550 13:45 น. - ID 107062 
1076
1
0
13 กันยายน 2550 13:51 น. - comment id 753344
อ่านแล้วเหมือนดวงตาเห็นธรรม....
13 กันยายน 2550 13:56 น. - comment id 753345
การเห็นธรรม คือการเห็นธรรมชาติที่แท้จริง ประเสริฐกว่านั้นคือการเป็นหนึ่งเดียวกับธรรม..ย่อมเป็นทั้งธรรมที่เห็นและเป็นผู้เห็นธรรมด้วย..ครับ....
13 กันยายน 2550 18:52 น. - comment id 753539
ทำดีต่อไปค่ะ แม้ไม่มีใครเห็น อย่างน้อยเราก็สุขใจในสิ่งที่ทำ...จริงมั๊ยคะปล.บทกลอน อ่านแล้วให้แง่คิดหลากหลายดีค่ะ
14 กันยายน 2550 13:49 น. - comment id 754020
ชื่นใจจัง.....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
