เทพธิดาพญามาร

คีตากะ

หมอกอรุณรุ่งสางเดินทางผ่าน
แดนกันดารเลือนหายสายหมอกขวาง
ม้วนตลบอบอวลทุกถ้วนทาง
กลืนเรือนร่างลับหายภายหมอกควัน
กระซิบเย้ากระเซ้าแหย่ปกแผ่หุ้ม
ปลุกวัยหนุ่มรุ่มรักทอถักฝัน
เนานิ่งนิจเนิ่นนานผ่านคืนวัน
ก่อกระสันบรรเจิดเตลิดไกล
แรงฉุดดึงหนึ่งสาวพราวพิลาส
อนงค์นาฏวัยเยาว์เจ้าสดใส
เสียงเจื้อยแจ้วแว่วดั่งระฆังใจ
เฝ้าถามไถ่มีใจกันหมั่นเจรจา
ดวงเนตรเปี่ยมเมตตาแสนน่ารัก
พิศดวงพักตร์พิไลไร้เดียงสา
เธอเป็นดาวพราวแสงแข่งจันทรา
ชนมากหน้าหมายปองคล้องเกี่ยวพัน
ส่งจดหมายรูปถ่ายร่ายคำรัก
มอบเพ็ญพักตร์รักสองครองสุขสันต์
จากจอมใจไกลแม่สุดแลกัน
คราเรานั้นเรียบจบพบอาลัย
แรงเหนี่ยวรั้งหนึ่งทางดุจนางฟ้า
งามสง่าอ่าองค์ชวนหลงใหล
พิไลลักษณ์พักตร์ผ่องเพียงยองใย
พิศคราใดใจสั่นไหวหวั่นทรวง
กานดางามเกินกว่าใครหาเทียบ
งามพร้อมเพรียบนารีที่หลงสรวง
เปรียบหงส์งามท่ามหงส์นงเด่นดวง
แม้นกาลล่วงห่วงสวาทมิคลาดครา
เธอติดตามถามหาจนมาพบ
สองเราคบดูใจให้ห่วงหา
ซึ้งน้ำใจไมตรีนุชมีมา
แต่วาสนาพาพรากจำจากจร
แรงกามาอีกนารีสตรีหนึ่ง
งามสวยซึ้งตรึงใจยากไถ่ถอน
เริ่มจากมิตรชิดใกล้ในบังอร
จวบงามงอนอ่อนใจรักให้มา
จิตจรรยามารยาทพิลาสล้ำ
ยามเอ่ยคำอ่อนหวานขานคะขา
กรุณาปรานีมีเมตตา
กัลยาหยดย้อยแช่มช้อยที
สายสุดาน่ารักพักตร์เพียงแข
ตะลึงแลเรือนร่างสำอางศรี
ผิวขาวผ่องผาดผุดสุดโสภี
เราบุญมีเพียงน้อยกลอยร้างลา
สามธิดาพญามารพิมานสรวง
เฉกจันทร์จวงลวงล่อพะนอหา
ราวบ่วงบาศรัดรึงซึ่งวิญญาณ์
เพียงมายาพาติดลวงจิตตรม
จึ่งสลัดตัดนิวรณ์ก่อนถลำ
ก้าวล่วงล้ำตัณหาพาขื่นขม
หมอกพลางตามติดแจหมายแพร่พรม
ครั้นสุรีย์ห่มแสงส่องล่องหนจร............