อัตตาทั้งเจ็ด....

คีตากะ

ณ โมงยามเงียบสงัดแห่งรัตติ
ความมืดผลิกลีบพราวราวมนต์ขลัง
ยามครึ่งตื่นครึ่งหลับกับภวังค์
ฉันได้ฟังอัตตาฉันพาที

อัตตาหนึ่ง เริ่มกล่าวราวทุกข์หนัก
ฉันจมปลักอยู่ไปไม่อาจหนี
ในร่างแห่งชายบ้ามานานปี
สุดเหลือทนเต็มทีทุกวี่วัน

ยามทิวาคอยสร้างทางเจ็บปวด
ความร้าวรวดแก่เขาเล่าคือฉัน
ยามราตรีสร้างโศกวิโยคอัน
ทุกวารวันฉันเบื่อเหลือจะทน

อัตตาสอง เผยวจีพี่ชายเอ๋ย!
ท่านไม่เคยเป็นฉันนั้นสักหน
หน้าที่ฉันเอือมระอาเกินกว่าทน
เป็นตัวตนความยินดีนานปีมา

ฉันต้องคอยหัวเราะก็เพราะเขา
เคียงคอยเฝ้าร้องเพลงเปล่งภาษา
เริงรำตามความคิดจินตนา
ของชายบ้ายามสุขสนุกไป

อัตตาสาม เอ่ยพลันแล้วฉันล่ะ!
ผู้คอยจะถูกความรักมักขับไส
ตามแรงปรารถนาจะพาไป
ลุกมอดไหม้ด้วยเพลิงเริงโลกีย์

ฉันเป็นไฟหื่นกระหายพรายแรงร้อน
เป็นฟืนฟอนสุมไข้รักสลักสี
สร้างรอยตรามายมากฝากชีวี
ถึงคราวที่ฉันขัดขืนมิฝืนทน

อัตตาสี่ เอื้อนเอ่ยว่าเฮ้ยสหาย!
ท่านทั้งหลายฤาเทียบเปรียบเหตุผล
ฉันเองหนอทรมานสุดทานทน
ได้ยินยลเพียงคำด่าว่าประนาม

ฉันได้รับเพียงเกลียดชังและรังเกียจ
ถูกยัดเยียดตัวตนทนหมิ่นหยาม
ราวพายุโลกันตร์อันเลวทราม
ฉันถึงยามแข็งข้อพอเสียที

อัตตาห้า ว่าพลันฉันต่างหาก!
แสนลำบากกว่าใครให้บัดสี
เป็นตัวตนแห่งความคิดจิตจรลี
ล้วนเต็มปรี่ด้วยถวิลจินตนาการ

ท่องเที่ยวไปไม่หยุดดุจต้องโทษ
วิ่งแล่นโลดแสวงหาพาร้าวฉาน
หิวกระหายสิ่งใหม่ในห้วงกาล
ฉันจึงพาลคิดขบถเกินอดทน

อัตตาหก พจนาว่าตัวฉัน!
ต้องคอยปั้นวันวารสืบสานผล
เป็นรูปรอยรูปร่างอย่างอดทน
สร้างตัวตนอันใหม่ให้นิรันดร์

ฉันเป็นดั่งตัวตนคนงานสร้าง
ธาตุไร้รูปปั้นร่างคอยสร้างสรรค์
แสนเปล่าเปลี่ยวน่าสมเพชสังเวชอัน
ถึงคราฉันจะต่อต้านงานบ้าบอ

อัตตาเจ็ด เอ่ยว่าน่าแปลกนัก!
พวกท่านจักคิดอ่านต้านทานหนอ
ฝืนชายบ้าผู้นี้คิดรีรอ
ทั้งต่างก็มีงานสืบสานไป

แต่ฉันสิอยากเป็นเช่นพวกท่าน
ตัวตนฉันปราศงานจะขานไข
เปล่าประโยชน์เปล่าว่างร้างสิ่งใด
นั่งเบื้อใบ้ไร้ที่ทางไร้เวลา

ขณะท่านยุ่งกับงานสานชีวิต
ถูกลิขิตกำหนดไว้ไม่กังขา
ฉันกลับไร้งานทำจะนำพา
เพื่อนเอ๋ย! ใครกันหนาน่าต่อต้าน

อัตตาเจ็ดแถลงไขไปดังนั้น
อัตตาอื่นมองมันพลันสงสาร
แต่ปราศถ้อยร้อยรจพจมาน
ราตรีกาลดึกคล้อยม่อยหลับลง

เหล่าอัตตาทยอยหลับต่างลับล่วง
จำนนห้วงแห่งใหม่ในพิศวง
ล้วนเป็นสุขนิทราพาปลดปลง
ทั้งหกคงหลับใหลไปตามกาล

แต่อัตตาเจ็ดยังนั่งจับจ้อง
มันเฝ้ามองความว่างร้างสัณฐาน
เบื้องหลังสรรพสิ่งอยู่นิ่งนาน
จนล่วงกาลยังเห็นเป็นเช่นนั้น....