อยากหวนหาถึงวันเก่า แม้หนทางคืนเรา ไม่มีสิทธิ์จะฝัน เต็มใจ จะคอยห่วงใย อย่างเงียบงัน เติมช่องว่างด้วยความผูกพัน เปี่ยมสายใย ถ้าถามก็จะตอบให้รู้ ยังหยัดอยู่ ด้วยทุกอณู ความวุ่นไหว ต่อให้ต้องร้าว ตรงแก้มเปล่าเสมอไป เธอก็ยังเป็นเสียงหัวใจ..ที่นานเท่าไหร่ก็ได้ยิน
แพรวา 11 ก.ย. 2544 22:06 น. - ID 3298 
731
0
0
12 กันยายน 2544 02:05 น. - comment id 11328
เพราะจังนะ
12 กันยายน 2544 06:47 น. - comment id 11356
สักวันเขาคงจะรู้สึกแบบนี้บ้างนะคะ
12 กันยายน 2544 22:24 น. - comment id 11404
อยากให้เขารู้เหมือนกันนะคะ
13 กันยายน 2544 10:42 น. - comment id 11493
ขออวยพรให้สมหวังนะคะ...แพรวา...วันเวลาคงตอบคำถามที่ค้างคาได้เนาะ
13 กันยายน 2544 21:31 น. - comment id 11528
กลอนไพเราะจังเลย ชอบบรรทัดสุดท้ายจัง
13 กันยายน 2544 22:00 น. - comment id 11530
ขอบคุณจัน กะ โคลอนนะคะ
14 กันยายน 2544 02:19 น. - comment id 11588
ในกลอนคุณแพรวาเขียนค้านตัวเอง ในสิ่งที่เขียนมาทั้งหมดเขาเรียกว่าฝันเพ้อ แต่คุณแพรวาเองในวรรคที่สองของบทแรกกลับบอกว่า"แม้หนทางคืนเราไม่มีสิทธิ์จะฝัน" ก็นี่ไงครับสิ่งที่เขียนอกมาอยู่นี่ไงคือฝันแต่ถ้าจะบอกว่าแม้หนทางคืนเราคงเป็นไปไม่ได้หรือไม่มีทางแล้วก็อี
14 กันยายน 2544 04:13 น. - comment id 11608
ไม่หยาบหรอก ค่ะ ชอบให้คนประณาม คนเราเกิดมาไม่เหมือนกันค่ะ ห้ามกันไม่ได้ที่จะรู้สึก
27 กันยายน 2544 00:50 น. - comment id 13047
สร้างสรรค์งานต่อไปนะคะ
13 พฤศจิกายน 2544 05:32 น. - comment id 19132
เป็นอะไรที่คล้ายเราเลยความคุณนะคะกับกลอนที่ทำให้รู้สึกว่ามีคนที่เป็นแบบเรา
13 พฤศจิกายน 2544 05:34 น. - comment id 19136
เป็นอะไรที่คล้ายเราเลยขอบคุณนะคะกับกลอนที่ทำให้รู้สึกว่ามีคนที่เป็นแบบเรา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
