นิทานชีวิต...

คะน้า

๐ ณ.ป่าใหญ่ไพรกว้างสองกวางน้อย
   แม่กวางคอยวิ่งไปให้ลูกหนี
   กระเสือกกระสนคนไล่ไม่ปราณี
   เพียงเพื่อปลิดชีวีให้สิ้นลง
๐ เสียงหัวเราะกึกก้องก่องไพรกว้าง
   ล่าแม่กวางเพื่อสนุกรุกเป็นผง
   ประทับปืนขึ้นบ่าท่าทนง
   เสียงเปรี้ยงส่งก้องฟ้าป่าชะงัก
๐ กวางแม่ลูกถูกล่าน่าตระหนก
   ลูกผู้ตกตื่นตะลึงขาจึงหัก
   เพราะกระโดดวิ่งหนีเร็วรี่นัก
   ขาเลยหักวิ่งไม่ไหวใจสั่นครืน
๐ แม่กวางก้มหน้าลงตรงจูบลูก
   เอาลิ้นลูบเลียแผลแม่จะฝืน
   เจ้าจงหลบในพุ่มไม้ให้ไกลปืน
   แม่จะขืนเปลี่ยนเป้าเข้าเสี่ยงตาย
๐ แม่กวางวิ่งสุดแรงแห่งกำลัง
   เพียงเพราะหวังลูกรอดปลอดภัยได้
   เสียงนักล่าดังเข้ามาในหัวใจ
   ตามด้วยเสียงปืนใส่ใกล้เข้ามา
๐ ร่างแม่กวางโดดเด่นเป็นเป้าเคลื่อน
    ตามด้วยสีแดงเลือนเปื้อนดวงหน้า
    เขายิงแม่เจ้าแล้วนะแก้วตา
    แล้วแบกเดินผ่านหน้าลูกยาไป
๐ ลูกกวางหมอบพุ่มไม้ใจสะอื้น
   ซบหน้าฝืนกลืนกล้ำน้ำตาไหล
   อีกกี่คืนที่เดียวดายไม่มีใคร
   จากนี้ไปจะอยู่ได้อย่างไรกัน
๐ เสียงฝีเท้าเร่งเร่าเข้ามาใกล้
   จะมีใครมาพรากชีวิตฉัน
    มันถึงคราฉันตายวายชีวัน
    หลับตาพลันนึกถึงแม่แน่แล้วเชียว
๐ ลูกกวางรู้สึกถึงมือมาลูบหัว
   คลายความกลัวตัวตื่นลืมตาเหลียว
   มองเห็นหญิงชาวบ้านเพียงผู้เดียว
   มาช่วยเกี่ยวพันขาพาอุ้มไป
๐ อยู่กับเราเถอะนะเจ้ากวางน้อย
   เราจะคอยทายารักษาให้
   ลูกกวางรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
   ขอลาไกลความโหดร้ายและทารุณ
๐ โลกนี้จะร่มเย็นและน่าอยู่
   ถ้าต่างดูแลกันปันอบอุ่น
   ต่างก็หวาดกลัวตายกลายเป็นจุณ
   เหลือบุญคุณไว้ชีวิตเป็นมิตรกัน....