โรงเรียนของเด็กน้อยบนดอยสูง หลังคามุงด้วยตองตึงขึงเป็นตับ ไม่มีรถใหญ่น้อยมาคอยรับ จะไป-กลับก็เดินดงลงบันได มีกลุ่มนักศึกษามาเข้าค่าย จากหลากหลายสถาบันอันยิ่งใหญ่ อาคารเรียนหลังงามทำด้วยไม้ หลังคาใหม่สูงสง่ากว่าบ้านเรือน เอาขนมหวานหอมมากล่อมเกื้อ เอาเสื้อมาให้ไม่เคยเปื้อน ตั้งค่ายพัฒนากว่าค่อนเดือน ดูเหมือนบ้านป่าน่ายินดี วันสุดท้ายคราวค่ายต้องย้ายแยก หยุดงานแบกหามเสาล้วนเข้าที่ ลาคงลับเหลือไว้แต่ไมตรี และใยดีที่สานก่อต่อกันไว้ ชาวดอยจัดงานวันอำลา สำรับคับคาทั้งกาไก่ ก็ถึงคราวถามวจีที่สงสัย ว่าเมื่อไหร่ จะอาสามาเป็นครู มาสร้างโรงเรียนอยู่กลางดอย เด็กน้อยเรียนอย่างไรยังไม่รู้ เพราะทั้งย่านตำบลนี้ ไม่มีครู แล้วพวกหนู ครูเป็นใคร ไม่รู้เลย (ม้าก้านกล้วย)
ม้าก้านกล้วย 8 เม.ย. 2547 00:12 น. - ID 50570 
3697
3
0
8 เมษายน 2547 01:08 น. - comment id 243219
หน้าส่วนตัว
สุดยอดเลยคุณ บรรยายเสียจนเห็นจริงจังไปหมด ตบท้ายด้วยคำถามที่น่าคิดฝากไว้แก่รัฐบาลเสียด้วย ครับบ้านนอกเราก็แบบนี่แหละหากอยู่ถิ่นกันดารแล้วตัวใครตัวมันนอกเสียจากคนในท้องถิ่นเท่านั้นครับ จะได้เป็นอุทาหรณ์ฝากไว้แก่คนมีอำนาจฯสั่งการครับ
แก้วประเสริฐ.
8 เมษายน 2547 01:51 น. - comment id 243237
หายไปไหนมา...นาน..เลย
8 เมษายน 2547 01:59 น. - comment id 243247
อยากไปค่ายอาสา แต่ ชัมเมอร์ วะ..ฮะๆ สมน้ำหน้าเราเสือกเกิดมาโง่เอง
8 เมษายน 2547 05:14 น. - comment id 243271
เจ็บนะครับ ผมดีใจมากที่มาพบงานของคุณที่นี่
8 เมษายน 2547 09:23 น. - comment id 243307
คิดถึงพี่ม้า กลอนเพราะมากค่ะ แวะมาเยี่ยมนะ
8 เมษายน 2547 09:47 น. - comment id 243328
...เด็กใหญ่น้อยคอยครูอยู่ที่ไหน ภูสูงใหญ่เสียดฟ้าท้าลมหนาว ดอกเอื้องดอยทยอยร่วงพรูพราว สายหมอกขาวรอรับแรกอรุณ...
8 เมษายน 2547 15:54 น. - comment id 243548
แต่งได้ดีมากๆๆๆๆเลยค่ะ มองเห็นภาพค่ะ ชื่นชมในผลงานนะค่ะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
