เหตุผล

เสือยิ้มมุมปาก

เคยสงสัยเมื่อครั้งหนึ่งเห็นคนร้องไห้ระคนกับความมืดดำที่รายรอบ
ถามตัวเอง ถามพ่อ ถามแม่ .. เค้าเป็นอะไรกัน ?
- - เสียใจ - -
แม้กระทั่งเสียงหวีดหวิวของใบไม้ก็บอกฉันเยี่ยงนี้
- - ความสูญเสีย - -
พระพุทธองค์ทรงตรัสมิใช่หรือ ?   เราไม่เคยเป็นเจ้าของสิ่งใด
รำคาญแต่ก็หวั่นไหวลึกๆ กับการเปลี่ยนแปลง - - ตอนนี้
จากที่เคยมี .. สูญ
แม้วินาทีสุดท้ายจะเอื้อมมือตะกาย..ไขว่คว้า
เพื่อที่จะรู้สึกว่า - -  เหมือนกับยังมีอยู่
แบมือ..เศษผงธุลี - - แรงหวิวไหวกลับพรากไปเสียสิ้น
- - ว่างเปล่า - - 
.
.
นาทีนี้ .. รับรู้อย่างเต็มแรงต่อวิถีแห่งความสูญเสีย  สละ
ใครหนอ ? ช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ความมืดดำเบื้องหน้าอันใด - - ปิดตาเธอไว้สิ้น
เธอมองไม่เห็นแม้แววตาเศร้าหม่น .. ยอมแพ้ แต่ ใจสู้ ..
เธอไม่ได้ยินแม้เสียงโหยไห้ - - คร่ำครวญของเด็กน้อย
เด็กน้อย..พร่ำบ่นหา พ่อ
 พ่อจ๋า .. พ่ออยู่หนใด พ่ออยู่ที่ไหน . ทำไมไม่กลับมา - -
เธอได้ยินแล้วใช่ไหม ? ความเดียงสาที่เธอย่ำขยี้
.
.
ฉัน - - แม้นไม่ได้ยิน แต่รับรู้ .. 
และ - -
ไม่เข้าใจ
				โต๊ะไม้ตัวแรก ใต้ตึก 7
                                                                          17.50 น. วันศุกร์ 23 กันย์ 48