เรื่องยาวขนาดสั้น :: ไดอารี่หมายเลข 1

เสือยิ้มมุมปาก

สิ้นสุดวันวานด้วยไข่ปิ้ง - - หาบเร่
เปล่าเลย ฉันไม่ได้หิวหรืออยากกิน
แต่อย่างใด ..
ฉันวิ่งตามหลังพ่อค้าขายไข่ปิ้ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม - -
ทั้งๆที่ฉันก็กินข้าวเย็นแล้ว .. อิ่มแล้ว
แต่ฉันไม่รู้ว่าพ่อค้าขายไข่ปิ้ง 
มีของกินเต็มหาบ
จะได้กินมันไปบ้างแล้วหรือยัง
วิ่ง .. วิ่ง .. วิ่ง
" ขายยังไงอ่ะคะ "
" 2 ลูก 10 บาท "
" ค่ะ งั้นเอา 2 ลูก"
" เอ้อ..เอาไข่นกกระทาด้วย "
ใบหน้าพ่อค้าไข่ปิ้งดูเหมือนจะเศร้าหมองนะ
แต่นัยน์ตาของเค้ามันดูมีความสุขยังไงก็ไม่รู้
ได้ของ ฉันก็กล่าวคำขอบคุณให้พ่อค้า
แล้ววิ่งตื๋อหายไปในความมืดยามค่ำคืน
ถามตัวเองอีกครั้งเถอะ ??
กะอีแค่ไข่ปิ้ง มันจะอร่อยอะไรหนักหนา
ฉันกินไปยิ้มไป .. มีความสุขเหลือเกิน
ทำไมล่ะ ??
ก็ซื้อเพราะความสงสารนะ 
20 บาทของไข่ปิ้ง
กับ 200 ตอนกินซิสเลอร์ที่ลีฯ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม 20 บาท
มันมีคุณค่ามากกว่ามูลค่า 200 เสียอีก
เช่นเดียวกันกับวันนั้น บนสะพานลอยหน้าโรงเรียน
มีผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนแรกฉันก็รู้เพียงว่า 
หล่อนเป็นขอทาน
น้อยครั้งมากที่ฉันจะให้เงินหล่อน
แต่วันนั้น ฉันมีเงินเพียง 20 บาท หรืออาจไม่ถึงด้วยซ้ำ
ฉันให้หล่อนไป 5 บาท
ฉันรู้สึกและเข้าใจถึงสภาวะจิตใจของคนที่ไม่มีกิน
รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้แบ่งปัน
มันดีเสียกว่าทำบุญที่วัดอีกนะ
ทำบุญกับพระ ที่หมกเม็ด
รีเทิร์นสังฆทาน บอกหวยชาวบ้าน - -
............................................
.................................
ในวันที่ฉันมีเงินมากมาย 'เป๋าตุง ว่างั้นเหอะ
ไม่เคยเลยที่จะหยิบเงินในกระเป๋าให้ขอทานคนนั้น
อาจเป็นเพราะ - -
ฉันไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกหิวโหย
ฉันอิ่มเสมอ ..
ใช่ ฉันคิดและเชื่อมั่นว่าฉันโชคดีกว่าใครหลายคน
ที่อิ่มทุกมื้อ .. เสมอ
แต่วันที่มีเงินน้อย ฉันก็ให้ขอทานไป .. 
ฉันรู้ว่าหิวเป็นยังไง - - -
และเช้าวันนี้ ..
ฉันเริ่มต้นด้วย ข้าวแกงร้านซอมซ่อแห่งหนึ่งแถวจุติฯ
มันไม่เชิงร้านหรอก แต่มันเป็นช่องว่างระหว่างบ้าน 2 หลัง
แล้วไอ้ตรงกลางน่ะแหละ ตั้งโต๊ะ ..
ไม่สำคัญเลยว่า เราจะกินอะไร - -
มันสำคัญตรงที่ว่า กินแล้วได้อะไร .. ??