เห็นวิหคหลงทางอยู่กลางฟ้า แรงเริ่มล้าเหนื่อยอ่อนร่อนมิไหว จึงร่วงลงจากเวหานภาลัย แทบขาดใจดับดิ้นสิ้นชีวา เหมือนตัวฉันความหวังพังทลาย สิ่งมุ่งหมายเกินใจจะไขว่หา ชีวิตต้องหม่นเศร้าเคล้าน้ำตา ที่ถมทับวิญญาณ์สุดจาบัลย์ หวังจะช่วยปฐมพยาบาล เพราะสงสารปักษีมันมีฝัน เฝ้ารักษาอาการอยู่นานวัน อยากให้มันโบยบินกลับถิ่นเดิม จากร่างที่ระรทดระทวยช่วยพลิกฟื้น เรี่ยวแรงคืนแรงใจค่อยใส่เสริม ความเมตตาแบ่งปันหมั่นคอยเติม บาดแผลเริ่มบรรเทาทุเลาลง แล้ววันหนึ่งแผลกายหายสนิท เจ้านกคิดเริ่มไปตามความประสงค์ สู่จุดหมายปลายฝันอย่างมั่นคง มิกลัวหลงทิศทางอย่างก่อนมา เจ้าปักษีโผผินบินไปแล้ว ข้ามขอบแนวเวหนเพื่อค้นห้า เพราะฉันช่วยหรือเราเฝ้าเยียวยา ต่างรักษาแผลใจให้แก่กัน
ketana 21 ธ.ค. 2548 14:19 น. - ID 84467 
2577
4
0
21 ธันวาคม 2548 15:02 น. - comment id 548307
นกน้อยโบยบินในโลกกว้าง เจ้าอ้างว้างหรือไรไหนตอบที่ เจ้าบาดเจ็บตรงอกพลักตกมานี่ เป็นคนไม่ดีทำร้ายกระไรฤา แวะมาอ่านผ่านมาทักทาย...กลอนเขียนได้เพราะดีจ๊ะ..
21 ธันวาคม 2548 18:07 น. - comment id 548365
หน้าส่วนตัว
เหมือนนกน้อยหลงทางกลางเวหา
พลันท้องฟ้ามืดดำทำสับสน
เหมือนหัวใจของใครที่บางคน
ยังสบสนหนทางไม่ต่างกัน
เป็นบทกลอนที่ไพเราะมากค่ะ
21 ธันวาคม 2548 19:31 น. - comment id 548382
ขอให้นกน้อยมีความสุขมาก ๆ
22 ธันวาคม 2548 19:36 น. - comment id 548687
แผลขอลความฝัน ตอนนี้ผมก็มีอยู่แผลนึงครับ กำลังรักษาตัวเองอยู่ครับ
23 ธันวาคม 2548 01:00 น. - comment id 548721
ใช้อิสรภาพ ของความเป็นนกให้เต็มที่ครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
