ฟ้าทะมึนครวญครางอย่างบ้าคลั่ง โหมประดั่งคั่งแค้นใครอย่างใหญ่หลวง พัดกระหน่ำซ้ำซัดฟัดทะลวง สิ่งทั้งปวงพังยับลงกับตา เสียงหวีดร้องหวาดกลัวจนตัวสั่น จิตประหวั่นวิ่งวนจนถลา เรียกลูกลูกอยู่ไหนให้รีบมา ซ่อนกายาใกล้อกแม่แน่ปลอดภัย ลูกตัวสั่งงันงกตกประหม่า นี่แม่จ๋าลมพัดมาจากไหน แล้วนี่ลมเขาโกรธพิโรธใคร ลมจึงได้พัดหมุนโกรกกรรโชกมา ลมไม่โกรธใครดอกจะบอกให้ แต่ต้นไม้ถูกตัดโค่นจนหมดป่า ดินแห้งแล้งไร้เมฆฝนหล่นลงมา เห็นแต่ห่าลูกเห็บนั่นมันหล่นลง เพราะมนุษย์ทั้งหลายทำลายธรรมชาติ ผิดประหลาดฤดูฝนจึงหล่นหลง ไม่มีป่าอุดมพรมไพรพง ฟ้านั่นคงลงโทษเขา....เหล่าผู้คน หลับตานิ่งนะคนดี ใต้ปีกนี้ของแม่แผ่คุ้มฝน ใต้ปีกแม่เจ้าปลอดภัยไร้กังวล ปล่อยให้คนพบชะตากรรม...ที่ทำเอง..... ๒๙ เมษายน ๒๕๕๐
ครูพิม 29 เม.ย. 2550 14:00 น. - ID 101697 
1470
15
0
29 เมษายน 2550 22:14 น. - comment id 681467
สวัสดีค่ะ ครูพิม เวลาเห็นฝนตก ครูพิมคิดถึงอะไรก่อนคะ เมื่อคิดถึงสิ่งนั้นจะคิดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรือเปล่าจ๊ะ เวลาฝนตกคุณตั๊กคิดถึงความหลังค่ะ ไม่รู้กี่ปีก็พรั่งพรูเข้ามาเหมือนเพิ่งผ่านเมื่อวานนี้ คนคิดถึงความหลัง หรือพูดถึงความหลัง เป็นคนแก่...........อูย...ไม่เอา ไม่เอา ไม่คิดถึงดีกว่า
29 เมษายน 2550 14:18 น. - comment id 689081
..ใต้ปีกแม่... คงอบอุ่นมากนะครับ อกใครเล่า จะอุ่น เท่าอกแม่ ทราบซึ้งแท้ ในบุญคุญ เกื้อหนุนลูก แม่ลำบาก สักเท่าไร ก็ไม่ทุกข์ ขอให้ลูก อยู่ดี มีสุขเอย
29 เมษายน 2550 14:27 น. - comment id 689082
ยามที่ลูก ทุกข์ใจ หากใกล้แม่ ความอ่อนแอ ก็คลาย กลายเป็นผง แม่ปัดเป่า ทุกข์ใหญ่ มลายลง แม่ยังคง เป็นฟ้าครอบ คอยปลอบใจ. จริงๆนะ ไม่ว่าลูกจะโตเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน สายตาแม่ที่มองเรานั้น ยังเป็นเด็กเสมอ ท่านให้สิ่งดีๆแก่ลูกโดยไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร..รักแม่ครับ
29 เมษายน 2550 14:37 น. - comment id 689085
ณ ตอนนี้ ที่บนเกาะ ฝนก็ตก ไม่โกหก ตั้งแต่เช้า เข้าบ่ายคล้อย ตอนเขียนกลอน ฝนก็ตก อยู่ปรอยปรอย คงจะปล่อย จากอิสาน บ้านโนนไกล อยากจะเห็น ลูกเห็บ สักห่าบ้าง แต่คงห่าง จะได้เห็น เป็นไหนไหน บนเกาะนี้ ไม้อุดม สมพงไพร ธรรมชาติ นั้นไซร้ ยังคงมี อันเลขา คุณครูพิม อยู่ที่ไหน วันอาทิตย์ คงจะไม่ อยู่ที่นี่ ให้นึกขำ เป็นคุณครู เลขามี ขำสิ้นดี เหอเหอเหอ คุณครูพิม
29 เมษายน 2550 14:47 น. - comment id 689089
บ่อยครั้งที่แพรวยังคงรู้สึกเหมือนเด็กเล็กๆ ตอนที่มาอยู่คนเดียวไม่สบาย เป้นหวัดนิดหน่อยก้ยังอดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่ ตอนที่อยุ่บ้าน แค่ตื่นขึ้นมาแล้วบอกแม่ว่าเจ็บคอแม่ก็ไปหายามาให้ทาน ห่วงใยดูแลแต่พอห่างจากแม่จะเป็นไข้ หรือท้อแท้ใจ ก้ไม่เห็นใครเลย อยากกลับไปหาแม่มาก แต่ก็ทำไม่ได้แม้แต่ตอนฝนตกฟ้าร้องก้กลัวอยู่คนเดียวอยุ่กับเพื่อนไม่เหมือนอยุ่กับแม่อยู่กับใครก้ไม่เหมือนอยุ่กับแม่ แพรวเหมือนลุกไก่ไม๊ค่ะครูพิม
29 เมษายน 2550 15:06 น. - comment id 689108
อบอุ่น..
29 เมษายน 2550 15:11 น. - comment id 689114
สวัสดีค่ะก่องกิก ใต้ปีกแม่แผ่คุ้มให้ให้ลูกลูก แม่พร้อมปลูกรักให้ไม่หน่ายแหนง คิดถึงแม่ใครใดให้ตาแดง ฟ้านั้นแกล้งพรากแม่ไปไม่เมตตา
29 เมษายน 2550 15:14 น. - comment id 689115
29 เมษายน 2550 15:21 น. - comment id 689118
29 เมษายน 2550 15:24 น. - comment id 689120
29 เมษายน 2550 15:25 น. - comment id 689121
29 เมษายน 2550 16:06 น. - comment id 689154
.....คำว่า ใต้ปีกแม่ ของคุณครูพิม ทำให้คิดถึงอีกคำว่า สายลมใต้ปีก ของนักร้องทางใต้ คฑาวุธ ทองไทย อดีตนักร้อง มาลีฮวนน่า แวะทักทายค่ะคุณครู
29 เมษายน 2550 16:15 น. - comment id 689161
29 เมษายน 2550 16:35 น. - comment id 689182
อ่านจบแล้วรู้สึก เศร้าจัง มนุษย์เราคงต้องรอรับชะตากรรมที่ก่อขึ้นไปอีกนานเลยค่ะ
29 เมษายน 2550 17:36 น. - comment id 689234
โอ้ลูกจ๋าแม่ไก่มาอำลาแล้ว เหล่าลูกแก้วอย่าร้องทุกข์จงสุขสันต์ อีกไม่ช้าคงได้พบประสบกัน ตอนเที่ยงวันKFC ร้านนี้เอย
29 เมษายน 2550 17:55 น. - comment id 689248
หน้าส่วนตัว
..เรนก็รู้ว่าแม่รัก..
ขอแม่พักเอนกายที่ตรงนี้
ภาระ..และหน้าที่..
ขอมามี้คนดีโปรดปล่อยวาง..
...
เรนจะขอทดแทน..
จะไม่หวงแหน..จะอยู่เคียงข้าง
จะเดินตามเส้นทาง..
ที่แม่สร้างมิต่าง..เรนสัญญา..
..
...
เรนขออนุญาตแจมบทกลอนของคุณครูนะคะ..
29 เมษายน 2550 19:05 น. - comment id 689279
lสวัสดีครูพิม แวะเข้ามาอ่านกลอนที่ไพเราะมากๆ ครับ อ่านแล้วอบอุ่นจริงๆ
29 เมษายน 2550 20:19 น. - comment id 689300
สองสามวันก่อน ตอนกลับบ้านมีพายุแรงมาก แถวๆ ที่ทำงาน น่ากลัวจริงๆ รู้สึกว่าจะเป็นเหมือนกันทั่วทั้งกรุงเทพฯ แวะมาทักทายค่ะคุณครูพิม
29 เมษายน 2550 20:41 น. - comment id 689314
ใต้ปีกนี้ของแม่ที่แผ่ปก เหล่าลูกนกอุ่นใจหายกลัวฝน ในอ้อมกอดอุ่นรักของแม่คน ลูกหลุดพ้นกลัวภัยอันตราย
29 เมษายน 2550 20:48 น. - comment id 689317
อึมม์..ครูพิมเตรียมจะเป็นแม่ไก่ด้วยป๊ะ
29 เมษายน 2550 20:53 น. - comment id 689323
29 เมษายน 2550 21:43 น. - comment id 689357
ธรรมชาติอาละวาดแสดงเดช เกิดอาเพศอาพาธประหลาดจิต เพราะฝีมือมนุษย์ไร้ความคิด เกิดผลพิษสร้างภัยไปทั่วกัน ลูกเจี๊ยบน้อยต้องพลอยสะดุ้งหวาด ลมฝนสาดหลบแม่ป้องครองคุ้มขวัญ เด็กตัวน้อยมีแม่โอบไว้เช่นกัน พอนานวันทั้งไก่คน..พ้นปีกมารดา เวลาทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไป แต่เมื่อใดที่ยังจดจำความรู้สึกอบอุ่นนั้นได้ ไม่ว่านานแค่ไหน ปีกของแม่ก็ยังแผ่คุ้มครองอยู่เสมอ สวัสดค่ะครูพิม
29 เมษายน 2550 23:29 น. - comment id 689384
ใต้ปีกแม่ จะปลอดภัยกับลูกๆเสมอค่ะ
30 เมษายน 2550 03:40 น. - comment id 689402
อ่านแล้วอยากกลับไปซุกปีก เอ๊ยกอดแม่จังเลยค่ะ พี่ครูพิม...แงแงแง..อีกตั้งเดือนนึง..อดทนๆๆๆ
30 เมษายน 2550 06:53 น. - comment id 689435
ผมโทรไปหาแม่แล้วครับ ที่บ้านแม่มีฝนตกแต่ลมไม่แรงครับ บ้านคุณคณูเป็นไงบ้างครับ
30 เมษายน 2550 08:21 น. - comment id 689459
30 เมษายน 2550 08:23 น. - comment id 689462
สวัสดีค่ะ
30 เมษายน 2550 08:24 น. - comment id 689463
30 เมษายน 2550 08:25 น. - comment id 689464
30 เมษายน 2550 08:26 น. - comment id 689465
30 เมษายน 2550 08:28 น. - comment id 689466
30 เมษายน 2550 08:28 น. - comment id 689468
30 เมษายน 2550 08:32 น. - comment id 689470
30 เมษายน 2550 08:34 น. - comment id 689471
30 เมษายน 2550 08:35 น. - comment id 689472
30 เมษายน 2550 08:35 น. - comment id 689473
30 เมษายน 2550 08:37 น. - comment id 689475
30 เมษายน 2550 08:38 น. - comment id 689477
30 เมษายน 2550 09:00 น. - comment id 689495
เคยฟังเพลงแหล่ ดาวลูกไก่.. แม่ไก่กะลูกเจี๊ยบ..ก็คงเป็นอารมณ์นี้น่ะค่ะ ครูพิม เพราะแม่ไก่ก็สอนเหมือนกัน.. :)
30 เมษายน 2550 10:36 น. - comment id 689547
คิดถึงแม่จังเลยค่ะ
30 เมษายน 2550 11:45 น. - comment id 689584
มนุษย์นี่แหละ ที่เป็นตัวทำลาย ธรรมชาติแท้ๆ จึงสร้างปัญหากลับมาที่ มนุษย์เอง เฮ้อ.....กรรมจริงๆนะครับ..
30 เมษายน 2550 12:35 น. - comment id 689618
สิ่งมีชีวิตเล็กที่หลายคนมองข้ามและคงไม่มีใครนึกถึงหรือมองเห็นในขณะที่ตัวเองกำลังอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย แต่ครูมองเห็นมันและเป็นแรงบันดาลใจให้ครูพิมถ่ายทอดมาเป็นบทกลอนที่อ่านแล้วเห็นภาพและรู้สึกสงสารแม่และลูกไก่ ที่สำคัญคิดถึงแม่( บังเกิดเกล้า) ขึ้นมาทันทีเลย สำหรับนู๋แล้วครูพิมเป็นแม่ไก่ที่อบอุ่น คอยเป็นห่วงเป็นใย คอยดูแลอยู่ห่างๆเสมอ เพราะไม่ว่าลูกจะไม่สบายทั้งกายหรือใจแม่ครูพิมก็จะคอยถามไถ่เป็นประจำ....ขอบคุณนะคะ ไม่รู้ว่าหนูขอบคุณเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว....ก็ไม่มีคำพูดหรือสิ่งไหนที่จะตอบแทนสิ่งดีๆที่ครูพิมคอยหยิบยื่นให้ตลอดมา.....ขอบคุณจริงๆค่ะ
30 เมษายน 2550 13:09 น. - comment id 689636
30 เมษายน 2550 13:20 น. - comment id 689641
30 เมษายน 2550 13:21 น. - comment id 689643
30 เมษายน 2550 13:26 น. - comment id 689646
18 ธันวาคม 2554 20:48 น. - comment id 1218271
รอยโศก เมื่อเนิ่นนานผ่านพ้นทนคิดถึง พิษแห่งความคำนึงเริ่มส่งผล หวานน้ำคำหลั่งไหลที่ได้ยล น้ำตาท้น...เมื่อกาล...นั้นเปลี่ยนแปลง แม้นรำพันเพียงใดไม่รับรู้ ให้อดสูใจนักเมื่อรักแบ่ง มิอาจหวังฟังคำร่ำแจกแจง เมื่อใจแจ้งพอแล้ว...สิ้นแนวทาง แววตาที่สิ้นรักคล้ายผลักไส แม้นน้ำใจเคยล้นพลันหม่นหมาง เยื่อแห่งใยใกล้ขาดมิอาจวาง แม้นใจว้าง...เพียงใด...ให้จดจำ ซ่อนอารมณ์ข่มอาลัยอย่าให้เห็น ความขื่นเข็ญเพียงนิดอย่าคิดพร่ำ สั่งหัวใจ...ให้ลบ...จบถ้อยคำ หวานลำนำ...เคยอ้อน...ส่งย้อนคืน เมื่อเส้นทางแห่งใจเขาไม่หยุด แม้นยื้อหยุดหัวใจให้แข็งขืน เมื่อเส้นทางแห่งใจไร้จุดยืน จงอย่าฝืนใจเขา...รู้เท่าทัน แม้นไม่คิดถึงเราช่างเขาเถิด เพียงรู้เปิดหัวใจอย่าไหวหวั่น แม้นทนพิษแผลพร้อยนับร้อยพัน ดีกว่าหัน...ไปอิงแอบ...อยู่แนบเท้า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
