ทิพย์สถานวิมานทุ่ง

เฮาชาวดอย

   เมื่อยามแล้งดินซุยเป็นผุยผง
แสงแดดร้อนโลมลงตรงกลางทุ่ง
ลูกชาวนาทิ้งนาเข้ามากรุง
ต่างก็มุ่งหน้ามาหางานทำ
   ทิ้งพ่อแม่แก่เฒ่าเอาไว้บ้าน
เฝ้ารอคอยลูกหลานกาลเช้าค่ำ
บ้านฟากไผ่เอียงเอนเหมือนเวรกรรม
สุดจะนำพาไปด้วยไร้แรง
  กาลเวลาพาไปวัยแก่เฒ่า
รอวันเน่าเฒ่าชราไม่กล้าแกร่ง
มีเพื่อนจันทร์และเทียนไม่เปลี่ยนแปลง
จนถึงวาระแห่งการสิ้นลม
   ย่างเข้าสู่เหมันต์อันหนาวเหน็บ
ร่างซีดเจ็บกายาไร้ผ้าห่ม
คิดถึงลูกอาลัยใจตรอมตรม
ป่านนี้ขมขื่นไหมใจคนรอ
   สายลมหนาวพราวสายพระพายเป่า
เนื้อผู้เฒ่าระริกไหวข้างไฟก่อ
ลมเหมันต์บรรเลงคล้ายเพลงซอ
ที่เร่งล้อเริงร่าไม่ปราณี
  รุ่งแสงทองส่องภพกลบความหนาว
ร่างซีดราวขาวฝ้ายเหมือนตายสี
ก็สังเวยความหนาวร้าวฤดี
กลางผืนนาผืนนี้หามีใคร
   เถียงนาร้างเปลี่ยวไร้ใครจักอยู่
รวงทองชูขึ้นเปลี่ยวเกี่ยวไฉน
คงรกร้างทึบแท้แต่นี้ไป
เมื่อเจ้าของลาไกลจากไปแล้ว
   ซอสายลมบรรเลงเพลงกรรแสง
ช่อหรีดแห่งข้าวรวงร่วงแผ่วๆ
กลางผืนทรายพรายผ่องดั่งทองแพรว
ต่างโลงแก้วแพรวพราวของชาวนา