สูญ..

เมธาวีรำลึก

สูญ..
กวีนี้สูญเสียค่าความศักดิ์ศรี
ธรณีย่ำยีบีทาคล้ายยั่วบ้า
ทนขื่นขมในมนต์กาลเวลา
สูญเสียค่าความเป็นคนต้องทนยอม
ในโลกนี้แสนทุกข์เหลือเกินจริง
แทบทุกสิ่งเลวร้ายเข้ารายล้อม
ประดังถาโลมโถมอย่างจำยอม
ไม่อ้อมค้อมเพราะตนทนตราบนานมา
ปวดหัวจิตวุ่นกรำคิดสิทธิหลงรัก
เกินห้ามหักเพราะรักจนตาพร่า
คิดถึงเธอเสมอทุกเวลา
ไม่มีค่าเพราะเธอเมินเจ็บเกินใจ
นางฟ้าพาใจรักให้สุขสม
เจ็บระทมขมขื่นในหทัย
เพราะรักนางไม่มีสิทธิได้อยู่ใกล้
เกินใครจะใส่ใจ..ปลอบตัวเรา
ด่าตัวเองว่าแย่เอียนตนนัก
เพราะรักแท้แม้นนางเดียวจนเปลี่ยวเศร้า
รู้เสมอว่าเธอไม่รักเรา
แม้จะเหนื่อยทนเหงาสักเท่าไร
รักด้วยรักยากหักเพราะรักจริง
ภาวนาทุกสิ่งทั่วฟ้าไกลใกล้
จะรักเธอแม้ว่าดวงหัวใจ
จะสูญไปอย่างไม่กลับหวนคืน
เพราะรักนี้คือบุพเพสันนิวาส
รักตราบชาติกาลเวลาจะขมขื่น
ขอรักเธอจรดฟ้าและวันคืน
รักตราบผืนดินฟ้าสิ้นสลาย
แม้จะสูญนางไปอย่างไม่แคล้ว
ด้วยรักแล้วไม่แคล้วรักจนตาย
รักจนกว่าร่างกายสูญสลาย
หรือโครงกายวิญญานจะสูญไป
แม้ต้องจากนางไปอย่างไม่ย้อน
จะสั่นคลอนอกใจห่างไปไกล
แต่ว่ารักไม่ว่าจะไกลใกล้
ในหัวใจไม่รักใครรักแต่เธอ
แม้ว่าอาจจะเศร้าเหงาและท้อ
จะคอยรอรอคอยเธอเสมอ
แม้ต้องสูญร่างกายใจของเธอ
รักเสมอแม้เธอไม่เคยเห็น
สูญเธอไป..ใช่รู้เธอมีเขา
รักสูญเศร้าตัวเราแสนลำเข็ญ
รักเสมอเธอไม่สนไม่ทนเห็น
แต่ก็เป็นรักแท้เสมอมา
แม้สูญนางไปอย่างเปลี่ยวร้าง
จะรักนางแม้กายจะอ่อนล้า
แต่หัวใจได้ขึ้นสววรค์ฟ้า
จะรักเธอแม้กายทุกข์สุขปนเป...