เมื่อแมกไม้ไม่มีมวลม่านเมฆ แสงสาดสางสรวงเสกส่งแสบแสน ระริกร้อนรุมเร้ารมเราแร้น คุคั่งแค้นคลั่งคลายคุกคามคลอน ชุ่มชื่นชุกโชกเชื้อชิงโชยชัก ถั่งโถมถักถากไถถึงถ่ายถอน วังเวงเว้าวอนวันวิงวอนว่อน เจ้าจากจรจนใจเจียนจึงจดจำ ลมแล้งไล่ลุกลามโลมไล้ล้อม หยอกเย้าย้อมยั้งหยามยามหยุดย้ำ หน่ายแหนงหนาวนางหนีนี้น้อมนำ เครียดครวญคร่ำครุ่นค้างคิดครางคอย โอ้อกเอ๋ยอกอันอ่อนอ้อนไออุ่น นึกนำหนุนหนักแน่นในนวลน้อย โอดอบอวลอ่อยอิ่งอิงเอนอ่อย เบียดบ่อยบ่อยบดบายบ่บ่ายเบน ไม่มีมิตรเมินหมางมามัวเมา รักระรื่นหรือรักเราราวรี่เร้น ตริตรึกตามไตร่ตรองต้องตื่นเต้น แปรเปลี่ยนเป็นปั่นป่วนปลงปล่อยไป หลุดลอยแล้วลาลับลมแล้งล่อง รับรักรองแรมร้างรางราไร้ เกลียดกลิ่นกรุ่นกลางกลุ่มก้อนก่อนแกล้งไกล จึงจรใจจำจากเจ้าจึงจืดจาง (ม้าก้านกล้วย) กลอนกลบทนี้ ชื่อว่า เอกอักษร รายละเอียดแจ้งอยู่ในลีลากลอนแล้ว มิพักต้องสาธยาย
ม้าก้านกล้วย 21 พ.ย. 2545 08:43 น. - ID 26320 
953
5
0
21 พฤศจิกายน 2545 09:32 น. - comment id 96881
เมื่อแมกไม้แม่มูลมาหมองหม่น สะท้านทนสะเทือนสั่นเศร้าสุดแสน ระริกเร้าระรัวรักระรมแร้น คิคค้างแค้นเคียดคงคอยเคล้าใคร ชื่นชุ่มชายโชกชากชวนชักช้า โถมถึงถาถักถ้อยถ่ายถอนไถ เว้าวอนเว้าแว่ววะวับวะวิบไว เจ้าจอมใจจึงจากเจียนจดจำ ลมลมแล้งแล้งลุกลามไล้โลมล้อม ยอมยากยอมหยุดยั้งอย่าอยากย้ำ นวลน้องนางหน่ายแหนงนิ่งนึกนำ ใคร่ครวญคำคิดครางเคียงคงคอย อกเอ๋ยอ้อนอวลอิงแอบไออุ่น นอนนึกหนุนแนบในนวลนางนิ่มน้อย โอบอกอวลอกอิ่มเอนอาบอ่อย เบียดบ่อยบ่อยบอบบางแบบบ่ายเบน มากมีมิตรไม่หมางมามัวเมา ระริกรื่นราวรักเราไรรี่เร้น ตริตรึกตรองตึกตักตามตื่นเต้น แปรเปลี่ยนเป็นปรวนแปรปลดปล่อยไป หลุดลอยแล้วลาลับลมลมแล้งแล้ง ร่างโรยแรงรักเรารานแรมไร้ เกลียดกลัวแกล้งกลับกลอกแก้วกลางไกล จำจากใจจำจากจรจึงจืดจาง..จะจนใจ
21 พฤศจิกายน 2545 10:49 น. - comment id 96900
อื้ออออออออ .... มาขุดทอง ค่ะ แบกกลับบ้านไปสองถุงใหญ่ๆค่ะ
21 พฤศจิกายน 2545 12:41 น. - comment id 96923
ฉบับแก้ไข..เพราะรีบแต่งจนมาอ่านทีหลังคำเกินบ้างขาดบ้างนะคะ และรู้ด้วยใจนะว่าเขียนถึงใคร คนนั้นที่สวยงามราวดวงดารา.. เมื่อแมกไม้แม่มูลมาหมองหม่น สะท้านทนสะเทือนสั่นเศร้าสุดแสน ระริกเร้ารักระรัวระรมแร้น คิคค้างแค้นคงเคียดคอยคลอเคล้าใคร ชื่นชุ่มชายโชกชากชวนชักช้า โถมถึงถาถักถ้อยถ่ายถอนไถ เว้าวอนเว้าแว่ววะวับวะวิบไว เจ้าจอมใจจึงจากเจียนจดจำ ลมลมแล้งแล้งลุกลามไล้โลมล้อม ยอมยากยอมหยุดยั้งอยากยวนย้ำ นวลน้องนางหน่ายแหนงนิ่งนึกนำ ใคร่ครวญคำคิดครางคงเคียงคอย อกเอ๋ยอ้อนอวลอิงแอบไออุ่น นอนนึกหนุนแนบในนวลนิ่มน้อย โอบอกอวลอกอิ่มเอนอาบอ้อย เบียดบ่อยบ่อยบอบบางแบบบี้เบน มากมีมิตรไม่หมางมามัวเมา ระริกรื่นราวรักเราไรรี่เร้น ตริตรึกตรองตึกตักตามตื่นเต้น แปรเปลี่ยนเป็นปรวนแปรปลดปล่อยไป หลุดลอยแล้วลาลับลมลมแล้งแล้ง ร่างโรยแรงแรมรักรารัดรึงไร้ เกลียดกลัวแกล้งกลับกลอกแก้วกลับไกล จำจากใจจำจากจรจึงจืดจาง..จึงจนใจ
21 พฤศจิกายน 2545 16:08 น. - comment id 96979
หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว
21 พฤศจิกายน 2545 17:16 น. - comment id 96995
นอกจากจะไพเราะแล้ว ยังใช้คำได้สุดยอดไปเลยค่ะ
21 พฤศจิกายน 2545 18:42 น. - comment id 97012
อยากหยะแหย่งอย่างเหยาเยาไย่เหย่ง ไย่แหย่เย่งเย็งยองย้องไย่ไหย ไย่ยัวเยาไย่เย่งเหย่งเหยือนไย ยำยังไยย่อไย่ไย่ยึ่งเยอเย็น แปลนะครับ อยากจะเก่งอย่างเขาเราไม่เก่ง ได้แต่เล็งเพ่งมองร้องไม่ไหว ไอ้ตัวเราไม่เคร่งเก่งเหมือนใคร ทำยังไงก็ไม่ได้ครึ่งเปอร์เซ็นต์ อันนี้เรียกว่ากลอนไม่เก่งครับ แต่งแล้ว อ่านแล้ว จะรู้ทันทีว่าคนแต่งโง่ครับ
21 พฤศจิกายน 2545 23:50 น. - comment id 97079
เก่งจังค่ะ...ม้าก้านกล้วย...ต้องยอมรับว่าอ่านกลบทนี้ในใจมะได้เยย...ต้องอ่านออกเสียง...ลิ้นเลยพันกันอิรุงตุงนัง..อิอิ :p
22 พฤศจิกายน 2545 00:11 น. - comment id 97099
เหตุใดลมหนาว.... จึงชอบพัดเอาความเหงา...มาหา แล้วหอบเอาความรักจากไปไกลลับตา ไม่สงสารคนเหว่ว้าบ้างหรือไร หรือเพราะลมหนาว.... แท้จริงคือสายลมแห่งความเศร้าใช่ใหม พัดผ่านมา...ให้คนเหงาหนาวหัวใจ แล้วก็เลยผ่านไป...เหมือนกับใคร...บางคน สวัสดีฤดูหนาวค่ะ พี่ม้า ^-^ หนาวจังเรย งุงุงิงิ
22 พฤศจิกายน 2545 13:44 น. - comment id 97238
ตามมาอ่านค่ะ แต่งได้ไงเนี่ย เก่งจังค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
