ลมหวล

พุด

ค่ำคืนนี้..ท่ามกลางราตรีนิ่งงัน..อบอ้าว
ฉันจุดไฟพราว..แขวนใต้ราวก้านกิ่งแก้ว..ที่ไร้ร้างราดอก..
ด้วยขาดหยาดฝนพรมพรำพร่างพรายให้ชุ่มฉ่ำฉ่ำชื่น..และ
ราวระทมพร้อมไปกับลั่นทมขาวที่ยังอวดดอกพราวหวานเศร้าละมุนชูช่อ
ที่นับวันรอ..ใครบางคนที่จากไปไกลสุดหล้าให้คืนหลังกลับมา..มิช้านาน!
มะม่วงมัน..บัดนี้บางลูกร่วงหล่นสู่พื้นพลัน เพราะมัวซ่อนลูกบังใบ..
เข็มขาว ข้างครัว กำลังชูช่อ..อีกคราครั้งทุกก้านกิ่ง..ที่ฉันทิ้งไว้ไม่หักราน
ให้บานคาต้น..คาใจ..
เล็บมือนาง..ยามนี้เคลียรั้วเลื้อยพันล้อเล่นกับจำปี ที่ฤดูนี้ดอกยังละออพราว
หอมอวลไปไกล ไม่ว่าใครเดินผ่านมา..ทนเสน่หาของดอกดวงแทบไม่ได้
ต้องแอบเหลียวหา เแอบอิ่มอกอิ่มใจถวิลในงามนั้น.....
ฉันเดินลอดซุ้มการะเวก
ราวถูกเสกด้วยมนต์หอมให้เอื้อมเด็ดดอมเบามือมาอิงใจ
ในกอบกำ..นั้นฉันจะวางไว้ตามมุมต่างๆ..
โต๊ะเขียนหนังสือที่วันนี้มีดอกหน้าวัว
หลากสีในโถแก้วทรงสูง 
เหนือขึ้นไปเป็นเฟิร์นกระดาษ 
ที่แผ่ใบเขียวสวยระบัดใบให้เขียวเกิดกลางใจ 
กลางนัยน์ตา กลางบ้าน..
นอกนั้นจะแบ่งปันวางไว้..ริมหมอนให้เคียงข้างละมุนฝัน 
ในคืนค่ำที่หลับไหล
ด้วยคิดถึงใครบางคนสุดหัวใจ..
ในห้องน้ำที่ทุกยามเช้าจะหลงเหลือกลิ่นหวานเศร้า
ขับกลิ่นอบอ้าวให้อวลด้วยอารมณ์ดีเอิบอาบไปตลอดวัน..
เพื่อสู้ฝัน สู้โลก..มิพักลงทุน..
เพิ่งได้..พุดเวียตนามมา..
สาวกลีบบางแต่งามดอกดกมากกว่าพุดซ้อนแม่สาวอรชร
ซ่อนกลีบเป็นชั้นช่อละออหนากว่า..
ที่ฉันนี้รักนักรักหนา และแทบขาดไม่ได้บนโต๊ะอาหารยามเช้า..
ให้บรรยากาศเขียวใสให้ใจงามไปทั้งวันเฉกเช่นกัน
ยามนี้..ฉันชงกาแฟ..มานั่งนิ่งๆจิบแกล้มไปกับใจนิ่งงาม..
กับแสงเทียนวะวับแวม
กับฟ้ากว้าง กับดาวพร่างสุกใส 
และกับดวงใจนี้ที่สุดลึกหวานเศร้าร้าวๆยังไงไม่รู้!
บางที..ด้วยเหตุแห่งใจดวงนี้ที่คิดถึงยอดดวงใจของฉัน
ที่อยู่ไกลกันคนละซีกโลก
ที่เล่ามาว่า..อากาศที่นั่นหนาวตับหด..
และคงผิดกับที่นี่ที่บ้านเราที่ยามนี้คงร้อนจนตับแลบ..
อากาศหนาวที่ชวนเศร้าร้าวไหวให้ใจโหยหา..บ้าน..ของเรา..เมืองไทย..
วิมานดิน..
โลกเรานี้หนอ..มักจะมีอะไรแตกต่างตราบเท่ายังหมุนวน 
ไม่ว่าอากาศหรือชีวิตผู้คน
บนผืนโลกนับพันๆล้านที่จะต้องพานพบทั้งเศร้า..สุข ..ดีร้าย มืดแล้วสว่าง..
คนละด้านคนละสิ่งไปจนกว่าชีวิตจะสิ้นจะลาลับดับไปไม่..รู้ร้อนหนาว..ราวร้าง..ใจอีกต่อไป
ฉันเปิดเพลง..พี่แจ้..กำลังครวญคร่ำ..
เริ่มจาก..อย่าไปเลยบางกอก..
เพลงนี้ฟังแล้ว..เพราะไม่เชื่อจึงเหมือนเรือเกยตื้น
เหมือนปลาผิดน้ำยังไงยังงั้นเลยกับชีวิตชาวกรงในวันนี้..
ตามมาด้วย..ฝนเดือนหก..
รอและคิดถึงฝนหลงฤดู..คิดถึงคุณม้าก้านกล้วยพิลึกยามนี้       
อยากอ่านกลอนดีดี..ที่แทงทะลุใจ..
ใสใสงามๆของกวีที่เขียนถึงชีวิตพื้นบ้าน       
ได้บานเบิกใจและเข้าถึงหัวใจเสียไม่มี..
ที่เพ้อบอกมาว่าพอหน้าฝนกมลนักกลอนจะบรรเจิดจ้า
ราวรอท่าหยาดฝนชะโลมใจ..
ให้อาวรณ์อาลัยถึงใครบางคนที่ลาจากไปท่ามกลางสายฝนพรำ..
กับหยาดน้ำตาที่คงให้อารมณ์ถวิลหาถึงใจกว่ากัน..ใช่ไหมเอ่ย...
เศรษฐีน้ำตา..เพลงนี้ขอมอบให้ตัวเอง..ละกันนะ..
อยากรู้ว่ารวยน้ำตายังไงไปหามาฟังเอง..
และคนหลายใจ...ที่ฟังทีไร..อยากร้องไห้นะ...
เลยคาให้ฟังให้คลอเคล้าใจรานร้าวไปด้วยกัน
กับสายลมอ่อนอุ่น 
ราวฝันฝากใจที่อยากกระซิบปลอบประโลมใจทุกดวง              
ในไทยโพเอมนี้ที่ผิดหวังช้ำตรม..กับโลกกับคนที่หลายรัก!.หลายใจ..
........

ใต้ฟากฟ้า..สุราลัย  
เหนือหัวใจปรารถนา
อิ่มความรักแล้วเอย กลับเมินเลยลับตา
ไม่นำพาก็คงสาหัวใจ..
เพิ่งจะรู้คู่เธอมี เหมือนธุลีขาดลอยไป
เลือกปองมาหลายคน
เจอะแต่คนหลายใจ
ช่างกระไรเจ็บจำน้ำจิตคน
เธอมีคู่ครองมองเห็นอยู่กับตา
บาดอุราเหลือทน
คิดดูรึเปล่าอกเขาก็คนจะทนอย่างไร
เกิดมาแล้วเพื่อจะรัก
หลงภักดีจะมีไหน
เจ็บระกำช้ำตรม สุดจะทนแล้วใจ
จะโทษใครก็ใครใช้เล่าเอย...
ตามมาด้วยเพลงนี้อีกเพลงนะคนดี..ที่โดนใจ..
ลม..หวล..ชวนให้คิด..ถึงความหลัง
พะวัง..จิตคิดขื่นขมระทมใจ..
ตัวใครเป็นคนผิด..อยากถามนัก..
รักไยใจจึงกลับ ดั่งลมหวล
ใกล้เรา..กล่าวถ้อย ในที่รัก
เจ็บนัก..พอถึงอื่นก็คืนคำ
มาทำชิดสนิทใหม่ ใครจะเชื่อ
เบื่อแล้วไยจัก มารับกลับคืน!..


เสียงเพลงหวานเศร้า หวานแว่วนี้
 พ้อเพ้อไปกับฟ้ากว้างกับสายลมระริน..
ด้วยมนต์ขลังแห่งความถวิลหาอาวรณ์อาลัย..ของใจผู้พ่ายรักมากมายในโลกนี้
ที่ยังคงมากมีทุกข์ระทม ขมขื่นใจ 
ตราบเท่าที่โลกยังหมุนวนหมุนไป..มิมีวันสิ้นสุดหยุดรัก..
ทุกสรรพสิ่ง..ราวหยุดนิ่งเงี่ยหูฟังและเอาใจช่วย
กับยามนี้ ที่ดวงใจของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหลอมละลายนิ่งงัน
นิ่งเงียบกับฟ้างาม..และกับเสียงเพลงจากใจของตัวเองนี้ที่กำลังสะอื้นไห้!