วิถี แห่ง ใจ

คุณภูมิ

วิถี  แห่ง  ใจ
ภุชงประยาตรฉันท์ ๑๒
   
      ระลึกถึง  ณ  หนึ่งสาว
เพราะเคยก้าวตระกองยาม
วิโยคร่ำและคำถาม
ก็ไหลหลั่งประดังล้อม
     ระลึกที่วิถีทัศน์
จะยืนหยัดมิจำยอม
มิย่อท้อจะหล่อหลอม
เพราะเธอรู้และอยู่เคียง
     ประโลมปลอบเพราะมอบมือ
กระชับถือและทอดเรียง
จะฝ่าฟ้าจะฝ่าเสียง
อุโฆษครึ้มกระหึ่มคราง
     เสมือนใจจะให้จิต
เสมือนทิศจะบอกทาง
อะไรไขว่อะไรขวาง
ก็กุมมั่นมิหวั่นมวล
     ระลึกคราอุษาคลี่
ณ  ชีวีสว่างนวล
ลดาห้อมแหละหอมหวน
จรุงร่ายสยายริน
     แมลงว่อนฉะอ้อนเวียน
เฉวียรเดียรดาษบิน
ตะวันแซมแตะแต้มศิลป์
มิรู้สร่าง  ณ  ทางเดิน
อิทิสังฉันท์ ๒๐
       
       ถึงจะฝ่ามหาสมุทร,เผชิญ-
มหานรก,ระหกระเหิน                              ณ  หุบเหว
       
       พายุร้ายระร่ายกระหน่ำกเฬว-
-ะรากจะมากปละแปลบปละเปลว               ประลัยสรร
       
       โพ้นนภาผิว์ดาริกาจะอัน-
-ตระธานเพราะเมฆอเนกอนันต์                และทึบหนา
       
       เธอเสมอตะวันก็ผันทิวา
จะส่องสว่างมิสร่างมิซา                               ณ  แสงปราย
       
       เธอสิหลอมพลังและหวังก็พราย
และเพราพิลาศมิขาดมิหาย                       ประจักษ์เห็น
       
       เห็นประจักษ์  ณ  รักมิเคยจะเย็น
ระย่อหรือท้อเพราะรักน่ะเป็น                    วิถีปอง
      
       ปองวิถีจะมีสหายประคอง
อุดม(ะ)การณ์จะผลาญ  ณ  ผอง                   ทุพันธุ์พงศ์
      
       ปัจจุบันก็ฝันแหละฝันก็คง
ทว่าสหายมลายเพราะหลง                          สบายแล้ว
      
       เธอเสมอ  ณ  มิตรมิคิดละแนว
จะนานจะเนิ่นก็เดิน  ณ  แถว                     วิถี เรา
      
       เธอเสมอ  ณ  มิตรมิคิดจะเอา
สรีระซบสยบ  ณ  เท้า                                  อธรรมทูน ฯ
                                                               คุณภูมิ
                                                               ศาลาพระเกี้ยว,๒๕๔๖