..๏ มิอาจค้ำฟ้า

อัลมิตรา

..๏ โอ้เดือนดารา.....เสาวลักษณ์นักหนา.....จรัสจ้าวับวาว
เกาะกลุ่มเคียงกัน...เฉิดฉันพรรณพราว...แจ่มกระจ่างกลางหาว
เมื่อคราวค่ำคืน
..๏ ครั้นจ้องตรองตาม.....หมดจดงดงาม.....ยังความสดชื่น
เกิดจินตนาการ..... ตลอดกาลยั่งยืน.....เดือนดาวดาษดื่น
ให้ระรื่นชื่นพลัน
..๏ งดงามพริ้งเพริศ.....ฉวีวรรณบรรเจิด.....ล้ำเลิศเฉิดฉัน
พร่างระยิบพริบระยับ.....ราวกับอวดประชัน.....เปล่งแสงสะคราญครัน
แต่บรรพกาลมา
..๏ เคลื่อนคล้อยลอยเด่น....พริ้มพิลาสชัดเจน...บริเวณเวิ้งนภา
ล้วนระเรื่อเหนือใต้.....เพริศพิไลโสภา.....รัศมีวิภาดา
จรัสฟ้าจรดดิน ฯ
..๏ เดือนดาวทั้งผอง.....แสนพิสุทธ์ผุดผ่อง.....ยรรยองทั้งสิ้น
อยู่ฟ้าเบื้องบน.....ให้นรชนคนดิน.....ได้ชมสมจินต์
จวบสิ้นชีวี
..๏ โอ้เดือนดารา.....เคยอยู่คู่ฟ้า.....ทุกคราราตรี
กลับเคลื่อนเลื่อนคล้อย.....ล่องลอยจรลี.....ร้างเร้นเช่นหนี
หลบลี้โรยรา
..๏ จากฟ้าสู่ดิน.....ก่อนงามโศภิน.....กลับสิ้นวาสนา
ร่วงสู่ปฐพี.....มากมีเหลือคณา......เคว้งคว้างร้างลา
ยังข้าฯอาลัย
..๏ คลาดคล้อยลอยละลิ่ว......เป็นแนวแถวทิว.....พุ่งลิ่วจากไกล
ตกดินถิ่นแปลก......บ้างแหลกแตกไป.....หมดค่าทันใด
อย่างไม่ยั่งยืน ฯ
..๏ จบสิ้นแล้วหนา.....มวลเดือนดารา.....ร่วงฟ้าลาคืน
ตำแหน่งแหล่งที่.....เคยมีดาษดื่น......มิอาจขัดขืน
หรือฝืนกฎเกณฑ์
..๏ รุ่งโรจน์อาจร่วง......เดือนดาวทุกดวง.....จากสรวงสู่เลน
ก่อนเลิศเจิดจ้า.....คู่ฟ้างามเด่น.....ถึงวิบัติชัดเจน
กรรมเวรบันดาล
..๏ แม้นใคร่ปรารถนา.....ให้เดือนดารา.....ทั่วนภาจักรวาล
ใฝ่ฝันมั่นคง.....ยืนยงตลอดกาล.....กลับต้องอวสาน
อันตรธานสาบสูญ
..๏ โอ้เดือนดารา.....อนุจินต์ถวิลหา.....โศกาอาดูร
ความจริงสิ่งสรรพ์.....อาจผันแปรศูนย์.....แม้นงามจำรูญ
เสื่อมสูญได้เสมอ ฯ
..๏ ยศสุขสรรเสริญ-.....ลาภล้ำจำเริญ.....หากเพลินอาจเผลอ
อำนาจวาสนา.....จงอย่าเหิมเห่อ.....ครั้นประสบพบเจอ
คงเสมอเหมือนกัน
..๏ สุริยันจันทร์ดาว......สถิตห้วงสรวงหาว.....ถึงคราวแปรผัน
สิ้นค่าราศี.....รัศมีดับพลัน.....ผลกรรมตามทัน
เช่นฉะนั้นไตรลักษณ์ 
..๏ ไม่จีรังยิ่งยืน.....เปลี่ยนแปลงเป็นอื่น.....ขัดขืนนิ่งนัก
คราวสนุกสุขใจ.....ควรได้ตรองตระหนัก.....แจ้งใจให้ประจักษ์
ทุกข์มักเยี่ยมเยียน
..๏ เช่นของยืมเขา.....มิใช่ของเรา.....รุกเร้าเบียดเบียน
พบพรากจากลา.....วาสนาแปรเปลี่ยน.....ลาภยศปลดเกษียณ
หมุนเวียนวกวน ฯ 
..๏ ชีวิตสั้นนัก.....ตกสู่ไตรลักษณ์....ตามหลักเหตุผล 
กำเนิดเกิดแล้ว.....ไม่แคล้วรวยจน.....สุขเศร้าเคล้าระคน 
ทุกคนทุกครา 
..๏ พึงสร้างกรณีย์.....ภาระหน้าที่.....อย่างมีปัญญา 
ชำระสะสาง.....ทุกอย่างอย่าช้า.....พินิจกิจจา 
จักพาเปรมปรีดิ์ 
..๏ ยามรุ่งโรจน์นั้น.....หากหลงระเริงครัน.....ลืมหมั่นทำดี 
ด้วยประมาทพลาดพลั้ง.....เมื่อครั้งบารมี.....เสื่อมสิ้นศักดิ์ศรี 
คงมีตรอมใจ 
..๏ ดุจเดือนดารา.....ส่องสว่างกระจ่างฟ้า.....หมดค่ายังได้ 
ชีวิตเรานั้น.....หากผันแปรไป.....อ้างอิงสิ่งใด 
เหลือไว้สัจจธรรม ๚ะ๛