http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song480.html (คำมั่นสัญญา) แล้ว.. เธอ...ก็กลับมา กับวันที่...ฟ้าทอแดดสวย กับสายลมระรวยระริน แห่งวันเริ่มต้นวสันตฤดู กับพายุพร่างพาสายฝนมาผสานผสมกับกลิ่นกายเธอ ที่ราวกับแม่ดวงดอกไม้ไพรอันแสนสวยใสฉ่ำเย็น.. ผม....ยืนนิ่งงันฝันงามเงียบ รอเธอ อยู่ณ..ที่ตรงนี้ ที่กระท่อมริมทะเลฝัน ที่เคยเป็นดั่งฉากรักนิรันดร์ อันแสนดายเดียวเหว่ว้า เฉกเช่นอดีตรักลับลาแรมร้างพรากจากแห่งสองเรา ที่ซ่อนซุกสุขซึ้งเหงาเปลี่ยว ในเงาใจกันและกันมานานวัน มานานปี มาจนถึงวันนี้นาทีนี้ 15 ปีเข้าไปแล้วที่รอคอย และ... ที่เธอเคยรจนาบทกวีบทหนึ่ง อย่างแสนซึ้งใจเอาไว้ว่า กระท่อมไพรบนเนินผาท้าสรวงสวรรค์ มีทะเลฝันตรงหน้าให้คว้าไขว่ มีดาวสวยทรายขาวหาดยาวไกล มีน้ำใจมีความรักมีดวงตะวัน.... ยามเช้านอนดูดวงดอกไม้มาทายทัก หวังยอดรักคืนอ้อมใจในอ้อมฝัน ลมทะเลเห่ครวญรำพึงรำพัน ดุจสวรรค์บนดินถิ่นรักเรา รอเรือหาปลาลำน้อยค่อยคืนฝั่ง ฝากใจหวังพรานทะเลคงไม่เหงา ใครบางคนเฝ้ารอมานานเนา คืนว่างเปล่าเขากลับมาหาเสียที ใจดายเดียวดูตะวันผันเรี่ยน้ำ ฟ้าสีครามงามดั่งทองอาบแสงสี จุดตะเกียงเขียนกลอนฝันมอบวันดี กระท่อมไพรนี้มีใจภักดิ์เฝ้ารักรอ แสงพริบพราวราวไฟในทะเลกว้าง แสนอ้างว้างห่างแค่ไหนใจไม่ท้อ กี่คืนฝันกี่วันปีที่รักรอ กระท่อมซอมซ่อผุพังฝังร่างนี้ที่รอรัก ..รอพรานทะเล! .......... ที่พาให้ผมหวนคิดไปถึงยามหนึ่งในราตรี ที่จันทร์ลอยดวง ดึกดื่นดายเดียว.. นะกระท่อมแห่งนี้ ที่ฟ้าระดะดาวพราวพร่างสุกใสแสนใกล้ ราวกับจะเอื้อมคว้าไขว่มาประดับใจได้ ที่ผมชอบให้คลื่นเคลียไคล้ ฝากเศร้างาม ผม... กำลังนับนาที...รอ.... เรือเฟอรี่ลำใหญ่...มาถึงฝั่งฝัน ที่กำลังแลเห็นจากโค้งอ่าวนี้ ที่กำลังฝ่าฟองคลื่นสีขาวแตกพรายกระจายรายรอบ ลำเรือ ที่กำลังหันหน้าวิ่งตรงเข้ามาอย่างช้าช้า ช้าช้า ให้หัวใจ ผม..ได้มีเวลา ย้อนรอยถอยหลังรำลึก คิดถึง ค่ำคืนหนึ่งที่ผ่านมา... และ... กับความทรงจำที่แสนหอมหวาน ในทุกยามย้อน ........... ผม...... ถือเป็นโชค..ยิ่งนัก ที่ได้พบได้รัก ได้รอเธอ ได้มารับราชการเป็นที่ดินอำเภอที่นี่ ที่ผมคิดว่า... *นี่คือบุพเพสันนิวาสพรหมบันดาลสวรรค์เมตตา* ให้...ผมได้มาพบกับนางใจนางในฝัน ที่นับจากนาทีแรกแต่นั้นมา... ผมมิเคยชายตาปันใจ และฝันถึงหญิงใดอื่นอีกเลยนอกเสียจาก เธอ...คนดี....ที่ผมแสนรักภักดี... ผม... ได้ยินเสียงรถจอด พร้อมกับ... เจ้าลิเดย์สุนัขที่แสนรักพันธุ์ไซบีเรี่ยนของผมเห่าขรม หากทว่า..ไม่นาน ราวกับเจ้าสุนัขแสนรู้คู่ใจผม จะพลันรับรู้ถึงพลังแห่งรักนี้ที่รอคอย ให้หยุดเงียบเสียงสนิท พร้อมกันกับ ที่ผม...ค่อยๆหันหลังไปอย่างช้าช้า จากทะเลตรงหน้าสีมรกต ที่ผมมายืนนิ่งพิงต้นมะพร้าวเอนเฝ้านับนาทีรอเธอ เธอ..ยังงามไสวเช่นเดิม... แม้วัยวันจะผันแปรไปนานปีก็ตามที แม้น..ร่างระหงจะยิ่งผอมบาง อย่างแสนน่าทะนุถนอมกว่าเดิม ผมเธอยังยาวสยายพัดร่ายรุ่ย ขับวงหน้านวลให้หวานเเจ่ม ราวกับแก้มถูกกรายล้อมด้วยรัศมีจันทร์ เธอ..คลี่ยิ้มอย่างดีใจ ตามด้วยเสียงหัวเราะใสใส ที่ทำไมหนอ... ผมมักจะใจอ่อนโยนทุกครายามได้ยิน *เราสบตากันนิ่งนาน..* โลกที่เคยราน...ราวรอหยุดหมุนนานนาที พอที่ผมจะเห็นหยาดน้ำผึ้งในเรียวตาเธออีกคราแล้ว ราวกับวันเวลาในอดีตย้อนรอย ถอยหลังในทุกคราครั้งที่เราพบกัน ที่มักจะมีหยาดน้ำใสซึ้ง ไหลหลั่งถะถั่งริน มาจากบึ้งใจแห่งความซ่านซึ้งแสนปิติ..เกษม... *กลับมาแล้วค่ะ คนดี ว่าไง อ้าวไม่กอดรับขวัญหน่อยเหรอไรคะ* มาค่ะ .... อย่ามัวเขินอาย อย่างเรานี่ไฟคงไม่ช๊อตๆๆแล้วดอกนะคะ จะนับนะคะ หนึ่งสอง สาม หากยังไม่เข้ามา เสียท่าชายชาตรีหมดเลย* *คนอะไรให้ผู้หญิงโผเข้าใส่ ...* ใช้ม่ายด้ายเธอแกล้งลากเสียงตลก และ.. นี่ละคือเสน่หาลีลาเธอ ที่ผมคิดว่าใครจะเลียนแบบมิได้ ไม่ว่าจะกระบวนท่าใด ที่มีผมเพียงนั้นได้รับเกียรติ เป็นดั่งชายเดียวในดวงใจที่พึงได้รับรักได้รู้รส ให้เธอได้พลีแสดงทุกบทบาทหมดจดถึงใจ และ....... ไม่ว่าจะเนิ่นนานสักเพียงใด หวานนั้นก็มิพลันกราย แม้นจะใช้เวลาสักแสนกาลกัป์ปกัลป์ ที่ผมจักตราจำไว้ อย่างมิมีวันเลือนลืม..ลืมเลือนทุกภพชาติ ถึงพิสวาทหวามเสน่หา *นิยามรักเหว่ว้าหากฝังจำแด่สองเรา* ผม.....ก้าวเดินช้าช้า ไปชิดใกล้เธอ แล้ว... ใช้มือแข็งแรง แฝงด้วยความรักความคิดถึงคะนึงหาเต็มห้องหัวใจ ล้นใจดวงนี้ที่แสนอบอุ่นอ่อนหวานอ่อนโยน ค่อยๆลูบไล้เรียวแก้มลูบผมเธออย่างเบามือ... ในท่ามสายลมทะเล ที่กำลังหยอกล้อพ้อคลื่นพัดพร่าง มาเคลียไคล้ดวงดอกลีลาวดีหอมกรุ่นในมือ ที่กำลังบรรจงเสียบริมแก้มรับขวัญ และ สองแขนอันรัดรึง ค่อยๆตรึงร่างเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น อย่างแสนรักอย่างกับกลัวการพรากจาก อย่างกอดเด็กน้อย ผู้หลงทางกลับบ้าน ที่เพิ่งพานพบ เธอซบบ่าผมแล้วสะอื้นไห้อย่างเงียบๆ ระหว่างเรา มีเพียงเงาทางมะพร้าวที่ทอดโอบ มีเพียงสายลมโบกโบยมารับรู้ มีเพียงคลื่นคลอทรายซัดหาดเห่กล่อม ราวหลอมละลายใจให้เป็นหนึ่งเดียว ให้ผมรู้เพียงว่า.. ในชีวิตลูกผู้ชายหนึ่งนี้ ผมกำลังพลีชีวิตจิตวิญญาณ อย่างทะนุถนอมแม่จอมใจเทพีไพรของผม อย่างแสนอ่อนหวานแผ่วเบา อย่างมิเคยทำกับใครมาก่อนเลย ผม...แนบคางสากกับเรือนผมหอมกรุ่น กับร่างน้อยๆในวงแขน อ้อนแอ้นอวลด้วยพลังแห่งไฟฝัน กับวันนี้นาทีนี้ที่รอคอย... และ... ผมรู้ดีว่า ... นี่คือ... * จันทร์ ณ กลางใจ...อาทิตย์อุทัย ณ กลางจิต* ที่หวนคืนย้อนกลับมา ส่องสว่างนำทางใจนำทางชีวิตผมไปตราบนิรันดร์ *ดั่งคำมั่นสัญญา* http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song480.html คำมั่นสัญญา ถึง ม้วยดิน สิ้นฟ้า มหาสมุทร ไม่ สิ้นสุด ความรัก สมัครสมาน แม้ อยู่ใน ใต้หล้า สุธาธาร ขอ พบพาน พิศวาส ไม่คลาดครา แม้น เนื้อเย็น เป็นห้วง มหรรณพ พี่ ขอพบ ศรีสวัสดิ์ เป็นมัจฉา แม้ เป็นบัว ตัวพี่ เป็นภุมรา เชย ผกา โกสุม ปทุมทอง แม้ เป็นถ้ำ อำไพ ใคร่เป็นหงษ์ จะ ร่อนลง สิงสู่ เป็นคู่สอง ขอ ติดตาม ทรามสงวน นวลละออง เป็น คู่ครอง พิศวาส ทุกชาติไป แม้ เป็นถ้ำ อำไพ ใคร่เป็นหงษ์ จะ ร่อนลง สิงสู่ เป็นคู่สอง ขอ ติดตาม ทรามสงวน นวลละออง เป็น คู่ครอง พิศวาส ทุกชาติไป... ............. ที่เธอบอกว่า.... กลับมาเที่ยวนี้... จะมาฝังฝากร่างเคียงผืนพสุธามาตุภูมิบ้านเกิด อยากมาพัฒนา ปรารถนามาทำสิ่งแสนดีแสนงามฝากไว้ในโลกหล้า ก่อนจะถึงวันแห่งตะวันลา ที่ราวดวงดอกไม้แห่งชีวี จะพากันพลีปลิดปลิว ลิ่วลอยโรยร่วงควะคว้างลงกรายพื้นให้หอมงาม... ผม... ค่อยๆกระซิบริมเรียวแก้ม *เหนื่อยมั้ยพักก่อนนะ* ค่ำนี้ เราจะมานอนนับดาวริมทะเลฝันคุยกันนะครับ แล้ว.. จะมีบาบีคิว ที่ผมเตรียมไว้ต้อนรับ ที่ตั้งใจไว้ว่าจะเชิญแขกมานับพัน หากคุณไม่ห้ามไว้* *แต่.... เอาเท่าที่คุณต้องการนะครับ น้องปลัดอำเภอน้องชายคนดีที่คุณรัก กับพัฒนากร ที่คุณบอกว่าจะมีอะไรคุยด้วย เพราะนานแล้วมิได้พบเจอ* *คนดี... แล้ว...อย่ามัวตื่นเต้น จนไม่เป็นอันทำอะไรนะครับ นอนพักมากๆ เตรียมตัวให้พร้อมเอาไว้ คืนนี้ผมอาจจะกวนคุณจนฟ้าสาง ไม่ให้หลับนอนนะครับ มีเรื่องเล่ามากมายจะเล่าให้ฟังนะครับ* ผม... ต้องกลับไปทำงานก่อน นะ เย็นๆจะกลับมา และเข้าไปดูบนหัวนอนนะครับ ผมมีอะไรฝากไว้ให้... แล้ว.... อย่าพานร้องไห้อีกนะครับ เพราะเที่ยวนี้ เราคงไม่พรายพลัดพรากจากกันอีกแล้วใช่ไหมยอดรัก มา..มะ ให้ผมหอมแก้มหน่อยนะ ผม...จะได้ไปทำงาน และวันนี้ใครๆคงประหลาดใจหากเห็นผมคนเศร้าใจซื่อ ทำงานไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วยอิ่มใจเสียเหลือเกินแล้ว... และ ผมทราบดีว่า นาทีที่เธอเห็นที่นอนสีขาวนวลนุ่มน่านอน เห็น ดวงดอกพุดซ้อนอรชรอ่อนหวาน ที่บานพราวตระการเต็มโถดิน...เธอจะต้องยิ้มดีใจ จนอยากร้องไห้ .................. ............. นั่น............!!!! คือ....วันที่เธอกลับมา และ... กับราตรีนี้ เมื่อวันเวลาผันผ่านมานานเดือน.. คืนที่ฟ้าไร้สิ้นแสงดาว แม้นดุเหว่าก็เลิกครางครวญ ใบไม้หยุดโบกระบัด ลมหยุดพัดนิ่งสนิท ทุกสรรพชีวิตราวร่ำไห้ คืนที่เธอ... บอกกับผมว่า... เธอจะใช้รีสอรท์*ทะเลขวัญ* ปันพลีน้ำใจแด่มิ่งมิตรน้องพี่และผืนดินเกิด เพื่อให้ใจดวงงามดวงประเสริฐ ที่รอเวลาคิดคืนน้ำใจรัก จากดวงกมล ให้... แด่ทุกคนบนผืนดินถิ่นนี้ ที่นับวันจะเร่าร้อน ด้วยไฟกิเลส ตัณหา ถูกผลาญพร่าด้วยอารยธรรม ที่บ่าโหมมากับการท่องเที่ยว โดยมิยอมรับรู้ถึง มหันตภัยร้าย ที่กำลังย่างกรายหมายฝากมรณะแด่ทุกผองชน ให้ได้เตรียมกมลรับ ได้รู้จักทำความดี ได้พลีน้ำใจแด่ทุกใครทุกคนที่ชิดใกล้... ก่อนวันที่จะสายเกิน ........ ณ..ราตรี ใน รีสอร์ทแห่งนี้ ที่เธอกลับมาเทุ่มถอดใจเนรมิตร ตัดสินใจหันหลังลาเมืองกรุง ที่เธอชอบกระซิบบอกว่า เธอมีชีวีราวปลาผิดน้ำเสมอมา ที่ที่เธอมาบุกเบิก ที่ดินผืนงาม ที่ลาดเอียง ลดหลั่น อิงแอบภูเขา มีหินงาม ที่ธรรมชาติให้มา แยกกระจัดกระจายไป..... ราววิมานไพรวิมานวนา ราวสวรรค์หล้า อัญมณีสีรุ้งพุ่งพราวพราย ณ กลางเกาะ ที่เธอ..คนดี ใช้เวลาแค่ไม่นาน มาเนรมิตรผืนดินนี้ *ให้กลายกลับเป็นดั่งสวนสวรรค์ สรวงสวรรค์ * คืนที่เธอ จัดรีสอร์ทงามของเธอให้แสนคึกคัก และ.. ประดับประดา ด้วยแสงไฟพราวพร่างจากโคมรายรอบ ที่สาดส่องไปตามทิวมะพร้าวงาม ดอกไม้จากสวน...ถูกนำมา....ประดับประดา รัดร้อยเป็นช่องาม..ตามมุมต่างๆ..... ซุ้มไม้หอมเลื้อยสวย เป็นพวงพุ่ม มะลุลี มะลิพวง รสสุคนธ์ สายน้ำผึ้ง หวานบานฉ่ำราวกับนัดกันไว้ แล้วให้คนเฒ่า คนแก่ ใช้ภูมิปัญญา และฝีมือชาวบ้าน ที่สามารถใช้ใบมะพร้าวมาสานถักทอเป็นลวดลาย ละอองามล้ำ เป็นรูปดอกไม้ รูปสัตว์ต่างๆ และลูกตะกร้อแสนงาม แขวนเรียงราย ตามต้นไม้รายรอบ คืนที่เธอกระซิบบอกว่า ให้ผมเชิญแขกคนสำคัญ ที่มีพลังในการหยุดยั้งทำลายสิ่งแวดล้อม แห่งบ้านเกาะถิ่นเกิด ของเธอ...มาสักสองสามร้อยคน เพราะเธอมีอะไรจะบอกกล่าว และจักร่ายบทกวีแสนตราตรึงซึ้งใจให้ฟัง พร้อมกับที่.. จะฝากความหวังกลับไป... *ให้ร่วมใจรวมใจสามัคคีกันสร้างพลังทำสิ่งดีงาม* เพื่อรู้รักษ์บ้านเกิดเมืองนอน และ จักมีผลกระทบสะท้อน ไปถึงระดับชาติระดับโลก ที่จะลบโศกแล้งไร้.. เธอ ... บอกว่าเธอจะขอใช้เวลาแค่ไม่นานนาทีเอง ที่จะพลีใจด้วยหยาดเลือดแห่งรักในผืนดินนี้ที่ก่อกายให้ชีวิต ได้ตามลิขิตฝันจนพลันเป็นจริง... ผม.. อดเป็นห่วงเธอไม่ได้เพราะมีสัญญาณ เตือนภัยถึงเธอ *บัตรสนเท่ห์*คำขู่ที่ได้รับหลายใบตั้งแต่เธอกลับมา และ มาเพียรทำหน้าที่อนุรักษ์ป่าไพร รวมทั้งการบุกรุกโค่นไม้ทำลายป่าต้นน้ำลำธาร ที่นับวันจะแห้งเหือดไป เพราะ... ความไม่เข้าใจถึงภัยแล้งไร้ตามมา... หากเกาะนี้สิ้นไร้แหล่งน้ำจืด เธอ..ที่ชอบหันมาเว้าวอน ให้ผมเพียรใช้ตำแหน่งหน้าที่เพื่อรณรงค์ ช่วยกันพิทักษ์รักษาทั้งป่า ทั้งการแผ้วถางทำลายต้นมะพร้าว นับหมื่นนับพันต้นเพียงเพื่อมาสร้าง กระท่อมที่ไร้ชีวิต และจักพาให้คนในเกาะ และนักท่องเที่ยวราวสถิตทะเลทรายในไม่ช้า รวมทั้งไปขัดขาขัดผลประโยชน์ใครบางคนที่เราไม่รู้ตัว ที่กำลังเมามัวบุกรุกเขตวนอุทยานสร้างรีสอร์ทบนยอดภู ผม... ตามใจเธอ .. ทั้งๆที่ผมประหวั่นว่าภัยร้ายกำลังประชิดคืบใกล้มายังเราสอง อย่างมองไม่เห็นตัว เมื่อผมได้รับบัตรสนเท่ห์ แสนน่ากลัว เช่นกันให้ระวังตาย ระวังเงาหัวไว้ให้ดี.. หากยังทำตัวเป็นคนดีแสนมีอุดมการณ์อุดมคติสูงส่ง มิรู้ปลงรู้หยุดขวางทาง..ทำลาย และ...แล้ว... ในราตรีนี้ ที่ฟ้าไร้สิ้นแสงดาว... แม้นดุเหว่าก็เลิกครางครวญ ใบไม้หยุดโบกระบัด ลมหยุดพัดนิ่งสนิท ทุกสรรพชีวิตราวร่ำไห้ คืนที่เธอร่ายรำพัน.. ถึงบทความพร้อมแผนภูมิทั่วโลก ที่กางพร้อมชี้ให้เห็นจริงถึงสัจจธรรม ที่กำลังกรายกล้ำทำร้ายโลกทำลายเราทุกคน หากยังมิไหวกมลรู้บทเรียน... ที่เธอนำมากล่าว ให้รับทราบกันถ้วนหน้า พร้อมเน้นย้ำถึงความหวังอันแสนสว่างจ้า ที่จักร่วมด้วยช่วยกันเททุ่มพลังใจแห่งรักสามัคคี เยียวยาเกาะนี้...เกาะที่แสนงามราวสรวงสวรรค์ ราวภาพฝันของปอลโกแกง มาร่วมแรงรวมใจ มาพิทักษ์ไพร และเยาวชน มิให้หลงผิดติดยา หรือถูกมอมเมา ด้วยพลังแห่งกิเลสตัณหาแห่งความอยากได้ใคร่มี จนพาตัวไปหลงทำสิ่งมิดีมิชอบประกอบกรรมหลายทาง เพียงเพื่อสนองตามร่างไร้คิดจิตวิญญาณไร้สำนึก ไปตามกระแสโลกโศกมิรู้สิ้นรู้จบทบทวีทุนนิยม และ.... ในท่ามกลางแสงตะเกียง เทียนทอที่เธอจุดพร่างไสว เพื่อเพียรประหยัดน้ำมันจากพลังงานไฟฟ้า ตามนโยบายรัฐบาล เธอแย้มยิ้ม..หวานเศร้า หากให้งามเร้ารัดรึงตรึงใจผมเป็นยิ่งนัก ที่เห็นเธองามเกินงาม กว่าหญิงใด ตรงที่จิตดวงใสดวงทิพย์นี้ ที่คิดรู้ทันเท่าเฝ้านึกรับผิดชอบต่อส่วนรวม ราวมีอัญมณีใจอันฉายฉานโชติช่วง ที่ผมอยากไขว่คว้ามาประดับใจ ที่ผมสงสัย ว่าสวรรคสรวงทิพยวิมานสถานใดประทานพรให้เธอมา เธอยิ้มหวาน.... กล่าวช้าช้าชัดชัดอย่างมีลูกล่อลูกชน ปนให้ฮาเฮไม่นึกเบื่อ.. ใช้เวลานานประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง ที่แสนซึ้งตรึงตราใจไปกับบรรยากาศแสนงาม กับเสียงเร้าใจ เศร้าสะเทือน หากเต็มไปด้วยพลังแห่งความเชื่อมั่นศรัทธา *ในพลังแห่งธรรม ธรรมชาติ ดิน น้ำลมไฟ ไปกับ*ความฝันอันสูงสุด ที่ยินดีจะมอบโลกที่ดีกว่าให้แก่ผืนดินเกิด...มาตุภูมิแม่ .................!!!!!!!!!! ...................!!!!!! ก่อนที่เราทุกคน จะต่างตกตะลึง... ด้วยเสียงดังสนั่น ราวฟ้าผ่าเปรี้ยง... ด้วยเสียงกัมปนาทบาดใจ ใจแทบขาด ลงมาตรงหน้า เมื่อ.....!!!!!! กระสุนนัดหนึ่ง...วิ่งฝ่าความมืดทะลุทะลวงเข้ามา พร้อมเสียงกรีดร้องอย่างตกใจจากทั่วทิศทาง..! นัดแรก..! แทรกเข้าไปเจาะตะเกียงให้ดับวูบไป.... นัดที่สอง..!!! คงเจาะเข้าไปกลางหัวใจแสนงามของเธอ อย่างแม่นยำ.....!!!! ที่ณ..บัดนี้....! .....ร่างนั้น..! ยังอ่อนอุ่นอยู่ในอ้อมโอบผม ที่กำลังร่ำไห้อย่างมิอายฟ้าดิน...... พร้อมกับสายฝนพรมพรำหนักขึ้นๆ.......ราวรับรู้สะเทือน น้ำตาผมกับน้ำตาฟ้า... ไหลหลั่งรินมิสิ้นสาย ผสานกันไปกับหยาดเลือดรักและร่างเธอที่เริ่มหนาวเหน็บ! เธอ..... กำลังหลับตาพริ้ม... อย่างนิ่งงามอย่างเงียบงันราวฝันดี แสนดี..... ราวไม่รับรู้สิ่งใด..... ราวกับจะพลีวางทุกสิ่ง ให้จักตราจำตอกสลักไว้ณ..กลางใจ..ณ เบื้องหลัง ให้หัวใจผม ปานแหลกสลายยับ.... อยากดับดวงใจไปกับร่างรักอันแสนน่าเวทนาแห่งเธอ....! ................ ................. เสียง... เธอราวกระซิบแสนเศร้าหวานแว่วแผ่วมา.... กับฟ้าสีกำมะหยี่ ที่กำลังคลี่คลุมโอบกอด...รัดร้อย กับดาวสร้อยเดือนเสี้ยว ที่สลัวมัวหม่นในม่านหมอกแห่งสายฝนเย็นเยียบ... กับเสียงเพรียกแห่งพงไพร*วิมานวนา* ที่กำลังหยุดระบัดใบไหวกิ่ง.... ราวนิ่งงันขวัญหาย....รับรู้โศกสะเทือน....!!!
พุด 7 ก.ค. 2548 14:06 น. - ID 78270 
4706
10
0
7 กรกฎาคม 2548 14:15 น. - comment id 489167
โลกกำลังแปรเปลี่ยน ในมือไพล มีแผ่นพับหน้ากว้างใหญ่พร้อมแผนที่โลก และบทความที่แสนน่าเศร้าสลดใจ ที่ชี้ให้เห็นภยันตรายของโลกนี้ที่กำลังแปรไป ที่แถมมากับจากหนังสือ NATIONNAL GEOGRAPHICC
7 กรกฎาคม 2548 15:00 น. - comment id 489194
เศร้าใจไปกับการทำลายของคนบนโลกที่ไม่เคยมองเห็นคุณค่าของธรรมชาติที่สร้างโลกใบนี้มาให้ได้อยู่อาศัย.......เศร้าใจจังค่ะพี่พุด
7 กรกฎาคม 2548 15:43 น. - comment id 489201
เสียดายธรรมชาติที่ต้องสูญเสียไป ซึ่งมีคนเพียงไม่กี่คนได้รับประโยชน์จากจุดนั้น ทรัพยากรธรรมชาติ ป่าไม้ ต้นน้ำ ลำธาร ต้องมาสูญเสีย น่าเศร้าใจยิ่งนักนะค่ะพี่
7 กรกฎาคม 2548 16:48 น. - comment id 489249
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song401.html สนธยาฟ้าแดง สุรีย์ร้อนแรงโรยอ่อนรอนแสงหม่นมัว สกุณาเรียกหารังตัว ชะนีเรียกผัว รัวเร้าร่ำกำสรวล โอ้ชีวิตชีวิตจิตใจ มันหนาวเย็นเป็นไข้ พิไลพิลาศครวญ สิ้นตะวันสรวลสันต์จาบัลย์รัญจวน เห็นลางพบพรางร่างนวล ให้โหยหวนชวนเศร้า สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้าแดงผันแปรเปลี่ยนแปลงแผลงไป ตราบอาสัญฉันยังฝันใฝ่ จูบแดนฟ้าอาลัย ฝังรอยรักใคร่ฝากเธอ สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้าแดงผันแปรเปลี่ยนแปลงแผลงไป ตราบอาสัญฉันยังฝันใฝ่ จูบแดนฟ้าอาลัย ฝังรอยรักใคร่ฝากเธอ...
7 กรกฎาคม 2548 16:49 น. - comment id 489250
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song485.html
7 กรกฎาคม 2548 16:56 น. - comment id 489253
น้ำตาของเขา..น้ำตาฟ้า... รวมกับเลือดที่หลั่งริน รวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวนองหล้า... เศร้าจังค่ะ... คิดถึงครั้งหนึ่งที่เคยพบเหตุการณ์เช่นนี้เหมือนกัน .. แต่เขาคนนั้นตายในอ้อมแขนนี้ ณ ราตรีที่มืดสงัด แต่มิมีฝน... สะเทือนอารมณ์มากๆ มากเหลือเกิน งานคุณพี่พุดยังละเมียดละไมในความรู้สึก ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนๆ นะคะ สวัสดีค่ะ
7 กรกฎาคม 2548 16:57 น. - comment id 489255
7 กรกฎาคม 2548 20:28 น. - comment id 489329
แวะอ่านครับ.... สิ่งที่พร่ำบอกมา คือกระบอกเสียงแห่งกาลเวลา คนจะรู้ค่าความหมายก็ปลายมือแล้ว ยิ่งสังคมไทย แต่ไหนแต่ไร ไม่เคยจดจำ ความเจ็บปวดแท้จริงหรอก.... สงสารตัวละครที่สมมุติขึ้น สงสารคนอยู่ข้างหลังโดยเฉพาะคนเป็นความหวังของบ้านเมือง...ยุวชนและเยาวชนลูกหลานของเราแท้ๆเทียว...ทุกวันนี้พบเจอแต่พวกพ่นพิษสำรากสิ่งโสมมไปวัน ๆในสภาแก้ปัญหาที่ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้จริงจังสักอย่าง แท้จริงแล้วหาประโยชน์อันใดมิได้สักอย่าง..... อนิจจา ประเทศไทย ....
7 กรกฎาคม 2548 22:41 น. - comment id 489381
จนไม่น่าเชื่อว่า มนุษย์เรานี้ จักเป็นได้ *ทั้งผู้สร้างและผู้ทำลาย* ในเวลาเดียวกันนะคะ
8 กรกฎาคม 2548 08:10 น. - comment id 489409
8 กรกฎาคม 2548 10:53 น. - comment id 489443
รอพรานทะเล ก็น่าจะมีเพลงพรานทะเลอีกสักเพลง อิอิ
8 กรกฎาคม 2548 14:04 น. - comment id 489545
ไม่ค่อยได้ตอบครับ แต่ติดตามอ่านไม่ขาดหายไปไหน สถานีนี้สถานีโปรด งานงาม งาม งาม
8 กรกฎาคม 2548 15:14 น. - comment id 489562
เพราะดี
8 กรกฎาคม 2548 19:37 น. - comment id 489658
กระท่อมไพรที่สวยงาม ..ฟ้าสีคราม และพรานทะเล กับเสียงกระซิบที่สวนเสียงปืน..ช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน ความสมดุลคงมียากในสังคมที่ไม่สมบูรณ์ มาอ่านงานที่น้องพุดตั้งใจเขียนค่ะ ..
8 กรกฎาคม 2548 19:52 น. - comment id 489663
สวัสดีครับ.. บังเอิญอ่านตั้งแต่หน้าแรกแล้วหน่ะครับ... สายตาต้องไล่ตามเร็วๆ ไม่ทันได้จับรายละเอียอดอะไรมากมายเลยครับ... และมากับคำทักทายสั้นๆ แล้วกันนะครับ - - - - - - - - - - ธรณีกรรแสงสำแดงสำเนียงเสียงนางหงส์ กล่อมเน่งอนงค์นวลไพรนวลพฤกษ์พฤกษาสยาม สถิตสรวงสวรรค์สู่เทวันฟ้าแห่งพิรุณาราม พรมมาตุคามเขตแคว้นดินแดนรัตนไพรี - - - - - - - - - - รักษ์รัก..ลักจ๊วบ
9 กรกฎาคม 2548 02:10 น. - comment id 489736
ชอบอ่านกลอนที่พี่พุดเขียนจังค่ะ ละมุนละไม...ทุกครั้งที่ได้อ่าน คิดถึงพี่พุดนะคะ
16 มกราคม 2550 10:25 น. - comment id 646542
เธอคนนั้น คือใคร แล้วสรุปว่า ถูกยิง เสียชีวิตแล้วใช่ไหมครับ
6 มีนาคม 2550 11:46 น. - comment id 666255
เย้ๆๆๆ คนที่2000 อิอิอิ สุดยอดจริงๆ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
