พรุ่งนี้...พรุ่งนี้

พรุ่งนี้. . . ฉันจะอยู่เพื่อรักเก่า ๆ
จะจดจำความเป็นเรา. . .
แม้จะเต็มไปด้วยความเศร้าหมองหม่น
จะยิ้มกับใครๆ ที่ชีวิตได้เข้าไปปะปน
แม้จะไม่มีสักคนที่เป็นเธอ

พรุ่งนี้ . . . ฉันจะอยู่ด้วยหัวใจเก่า ๆ
ที่ยังมีเงาความเป็นเราอยู่เสมอ
จะตื่นเพื่อรัก หลับตาเพื่อรัก รักเธอ
มีความสุขกับการพร่ำเพ้อถึงวันวาน
พรุ่งนี้ . . .ฉันจะอยู่ด้วยชีวิตเก่าๆ
ที่มีความเหงา ซึ่งก่อกำเนิดจากเรื่องราวไหวหวาน
แลกกับการที่เธอจากไปพบสื่งใหม่ที่ต้องการ
หากต้องเจ็บปวดอย่างกล้าหาญ ฉันยินดี
ฉันทำทุกอย่างเพื่อรัก
มันอาจดูผิดนักที่จมปลักอยู่กับความฝัน
จริงอยู่ที่ชีวิตต้องยืนอยู่กับปัจจุบัน
และก็จริงเช่นกัน ที่รักเรานั่นเหลือเพียงเงาบาง
แต่ฉันทำทุกอย่างเพื่อรัก
นี่คือเหตุผลแน่นหนักไม่ใช่ข้ออ้าง
มันอาจดูโง่งมที่เจ็บจมกับภาพจางๆ
แต่ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ฉันจะรักเธอ
สิ่งที่อยู่ในดวงตาเธอคือความว่างเปล่า
ภาพของฉัน เธอ และเขา กลายเป็นฉันผู้แพ้
การดึงมือเธอมากอดไว้ เป็นการกระทำที่ผิดเกินไปสำหรับคนอ่อนแอ
ไม่ว่าใครรักแก หรือถูกรักแก แต่คนที่ไม่ใช่ "ของแท้" ก็ควรลา
ความรัก. . . ไม่เคยมีถูกหรือมีผิด
แต่บางครั้งการมีชีวิต ก็กลายเป็นความผิดของคนไร้ค่า
ฉันจึงไม่ควรมีตัวตนในขณะที่เธอสองคนสานเวลา
และฉันก็ไม่ควรมีหัวใจ หรือดวงตาที่แสดงให้เธอรู้ว่าฉันรักใคร
ไม่ว่าใครจะมาก่อนหรือมาที่หลัง
คนที่เป็น "ความผิดพลั้ง" ก็คือคนที่จะต้องร้องไห้
หากสิ่งที่เหยียบย่ำจนธรรมดาคือเม็ดทราย
ทรายที่เล็กกว่าใจ. . . กับใจที่ไร้ค่ากว่าทราย
มันก็สมควรแล้วใช่ไหมที่ฉันจะลา