**..    แล้วอาทิตย์  ก็สว่าง  กลางกลีบเมฆ
       เหมือนสรรค์เสก  ความงาม  ซ่อนความหมาย
       ทอสายรุ้ง  ทอดยัง  อีกฝั่งปลาย
       ลมสลาย  ความหมอง  ของหัวใจ..
**..    คิดถึงวัน  สืบสาน  งานคณะ
       ขึ้นเชียร์ซะ  ตัวคล้ำ  หน้าดำไหม้
       ลุยกิจกรรม ทั้งที่บ้าน อยู่ห่างไกล
       นั่งซุ้มได้  เป็นปี  ทุกวี่วัน..
**..    ตั้งแต่ตอน  เฟรชชี่  เข้าปีหนึ่ง
       หวนคิดถึง  เมื่อไร  ได้นั่งขัน
       วันรับน้อง  เปื้อนสี  ที่หน้ากัน
       ด้ายขาวนั้น  ผูกใจ  ด้วยใยดี..
**..   ผ่านเรื่องราว  มากมาย  หลากหลายค่า
      แล้ววันล่วง  ลับมา  ฟ้าปีสี่
      ใช้คืนวัน  ให้คุ้มค่า  ทุกนาที
      ทำหน้าที่  ให้มั่น  วันสุดท้าย..
**..   แล้วอาทิตย์  ก็ลับ  กับขอบฟ้า
      สิ้นทุกภา- รกิจ  ที่คิดหมาย
      หมดแล้วกับ  หน้าที่  มีมากมาย
      ของทางสาย  กิจกรรม ... ขออำลา...
  
   วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2550  เป็นวันเลี้ยงขอบคุณนักกิจกรรมของคณะประจำปี  ซึ่งจัดมาในทุกปีการศึกษา  แต่ที่เป็นอะไรที่พิเศษสำหรับผมเป็นที่สุด ก็เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ผมจะได้ทำกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัยแล้ว และในวันนั้นก็เป็นวันที่สิ้นสุดภาระหน้าที่งานคณะที่ผมได้รับมอบหมายตลอด 4ปี ก็ถือเป็นการอำลาหน้าที่ที่พยายามทำเต็มความสามารถ  และถือว่าความเหนื่อยล้า ผิดหวังหรือเสียใจในอดีตที่เกิดขึ้นคือประสบการณ์ชั้นยอด และถือว่าความสุข รอยยิ้ม น้ำใจและมิตรภาพที่เกิดขึ้น ก็คือ ความทรงจำที่ดีและประทับใจตลอดไป
    ด้วยรักและหวังดี
  ก.นพดล  รักษ์กระแส
  ก.ประแสร์  ศิษยาพร
				
				
			 
							
						
						7 กุมภาพันธ์ 2550 00:11 น. - comment id 653855
แล้วจะรู้ว่า....น.ศ. ทำกิจกรรม...แล้ว จะใด้อะไรบ้าง....ก็ตอนทำงาน

 
							
						
						7 กุมภาพันธ์ 2550 17:25 น. - comment id 654139

 
							
						
						7 กุมภาพันธ์ 2550 22:29 น. - comment id 654244
เก็บไว้อย่าให้เลือนหายไปนะคะ

 
							
						
						7 กุมภาพันธ์ 2550 23:59 น. - comment id 654282
แค่การปรับตัวกับการยอมรับและความเข้าใจคนรอบข้าง ผมว่ามันเกินคุ้มสำหรับสิ่งที่ได้มาจากการทำกิจกรรม มีความทรงจำที่ดีมากมายจนไม่มีวันลืม


