11 ธันวาคม 2553 23:54 น.
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
@ทุกข์ระทมซมเซาใช้เหล้าดับ
หวังระงับความเหงาเศร้าหม่นหมอง
หมดหนึ่งแก้วแล้วร่ำน้ำตานอง
พอแก้วสองเพ้อหาถึงยาใจ@
@โอ้คู่ครองของเราเขาเป็นอื่น
เคยหวานชื่นกลับกลายหายไปไหน
ร่วมสาบานสานฝากย่านาคไว้
เหตุไฉนลืมคำที่พร่ำมา@
@มีแต่เจ้าเหล้าเอ๋ยไม่เคยหน่าย
ไม่กลับกลายผันแปรแน่หนักหนา
พอได้รินกินเจ้าเมาทุกครา
อยากบอกเจ้าเหล้าจ๋า'ข้ารักเอ็ง'@
11 ธันวาคม 2553 07:55 น.
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
ถึงโดนแดดแผดเผาเราไม่หวั่น
จะสู้ปั่นเร็วรุดสุดแรงขา
แม้ทั่วร่างเริ่มเมื่อยเหนื่อยและล้า
เหงื่อไหลมาเต็มกายยังหมายไป
เหลียวแลจ้องมองปราดดูฮาร์ทเรท
ว่าเกินเขตเกินโซนซักนิดไหม
แอโรบิคอย่าล้ำจำขึ้นใจ
ยังต้องใช้พลังปั่นนั้นอีกนาน
หยิบน้ำเสริมเติมพลังหวังให้ฟื้น
ให้ได้คืนแรงเราที่เผาผลาญ
ทุกยี่สิบนาทีนี้อย่านาน
เดี๋ยวจะพานเป็นลมล้มกลางคัน
ตั้งใจพุ่งมุ่งไปได้แล้วเชียว
ก็ดันเหลียวเห็นบางอย่างมาข้างฉัน
เจ้าสี่ขาหมาไล่กวดรวดเร็วพลัน
รีบเร่งปั่นรอบเร็วรี่ปรี่ทันตา
พอพ้นเหตุเขตหมาเห่าไม่เท่าไหร่
ทางที่ไปแทบสลดหมดแรงขา
สะพานสูงแถมชันนั่นเต็มตา
โอ้ย...จะหาแรงไหนไปสู้มัน
ค่อยๆลดกดเกียร์ลงเสียหน่อย
จากนั้นค่อยคงวารอบขาปั่น
มันจะยากมากแค่ไหนได้รู้กัน
ระยะทางกว้างยาวสั้นนั้นที่ใจ
พอสำเร็จเสร็จดังดั่งที่หมาย
เหงื่อท่วมกายเปรียบปานธารน้ำไหล
ปั่นคราวนี้ดีว่ะ!มันสะใจ
แล้ววันใหม่จะปั่นมันอีกที
ตื่นขึ้นมาหน้ายุ่งตอนรุ่งเช้า
มันลำบากยากจะเล่าเศร้าเต็มที่
ทั้งเอวแขนขาปวดอดอวดดี
เป็นเยี่ยงนี้เพราะลืมไปไม่คูลดาวน์
(อะจ๊าก~กก กรดแลคติกเล่นตรูซะแล้ว) T^T
10 ธันวาคม 2553 20:35 น.
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
นั่งตรมตรอมจ่อมจมระทมเศร้า
โธ่นงเยาว์คนยากมาจากพี่
เคยเคลียเคล้าเฝ้ารักปักฤดี
แต่ตอนนี้เป็นอื่นแสนขื่นใจ
ยังจำกรุ่นกลิ่นแรงของแป้งหอม
ที่พยอมนั้นทาบนหน้าใส
ยามหอมแก้มแสนชื่นรื่นฤทัย
หอมใดใดหาเท่าเจ้าไม่มี
ริมปากเรียวเพรียวบางอย่างกระจับ
ดูช่างรับลักยิ้มยวนนวลฉวี
เคยไล้ลูบจูบปากฝากวจี
จะรักเจ้าเท่าชีวีพี่มลาย
แล้วใยเล่าเจ้าตอบแทนชายแสนซื่อ
ที่ยึดถือรักมั่นจนวันสลาย
ไปคิดคบพบชายอื่นชื่นใจกาย
เจ้าทำลายใจนี้ของพี่ลง
ตอนนี้เล่าเขาคงบรรจงหอม
แก้มพยอมคนดีพี่เคยหลง
เขาคงลิ้มชิมรสปากจากโฉมยงค์
คิดแล้วปลงยากยิ่งกว่าสิ่งใด
น้ำตารดหยดลงตรงหัวเข่า
จิตรุมเร้าเริ่มคิดผิดตรงไหน
คนเคยรักหักสวาทขาดเยื่อใย
คิดแล้วย้ำจำไว้ใจคนลวง
(T-T)(T^T)(TOT)
8 ธันวาคม 2553 00:53 น.
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
*เห็นดาวน้อยลอยคว้างกลางเวหา
แต่จันทราไม่อยู่คู่ชิดใกล้
แสงริบหรี่เลือนลางจางลงไป
หมดไสวแสงสาดขาดพลัง*
*เคยส่องแสงแรงประกายพรายพร่างฟ้า
ทั่วนภาส่องสว่างสร้างความหวัง
พอจันทร์หายประกายลดหมดกำลัง
เปรียบเหมือนดั่งคนไร้คู่อยู่เหมือนตาย*
*ฝนโปรยปรายคล้ายดั่งดาราไห้
ความเสียใจมาเยือนเดือนไม่ฉาย
คงร้องร่ำเรียกคู่อยู่มิคลาย
จันทร์ที่หมายอยู่ไหนใจคร่ำครวญ*
*ไม่นานนักพักหนึ่งถึงคราหยุด
อาจจะฉุดคิดจันทร์ใจผันผวน
คงหลบชื่นฟ้าอื่นไกลใจเรรวน
ไม่คิดหวนเคียงดาวร้าวรานใจ*
7 ธันวาคม 2553 18:29 น.
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
พอวันหยุดฉุดคิดถึงอีกครั้ง
เมื่อเรายังอยู่เคียงเพียงเราสอง
รักร่วมสร้างร้างลาน้ำตานอง
ชีวิตคู่อยู่ครองต้องทะลาย
เหมือนฟ้าแกล้งแช่งชักหักกระดูก
รักเคยผูกร่วมกันพลันสลาย
คนคู่เรียงเคียงข้องต้องกลับกลาย
เคยมั่นหมายห้าปีเข้าวิวาห์
ยังจำได้น้องนั้นขายสลัด
ใส่ถุงจัดเรียงรายหลายอย่างหนา
ร้องเรียกคนวนดูกรูเข้ามา
ผักเป็นยาช่วยลองจะติดใจ
ไปซื้อของต้องตื่นเที่ยงคืนครึ่ง
เกือบตีหนึ่งนิดหน่อยพอลุกไหว
ขึ้นสองแถวแถวหน้าปากซอยไว
นั่งซบอิงพิงไหล่ของพี่ยา
ถึงตลาดเร็วรี่ปรี่ไปซื้อ
ผักสลัดจัดถือคือคุณค่า
นำไปแลกแปรเปลี่ยนเป็นเงินตรา
แล้วนำมาใช้จ่ายในรายวัน
กลับมาหลับซักทีตีห้ากว่า
ตื่นขึ้นมาชะล้างร่างของฉัน
อ้อ...ก่อนปลีกอีกสิ่งต้องครบครัน
หอมแก้มนวลชวนฝันก่อนทำงาน
เลิกงานแล้วพี่ยามาช่วยขาย
สองเราอิงหญิงชายช่วยกันขาน
ซื้อสลัดหน่อยไหมไปรับทาน
รสชาดหวานปนเปรี้ยวเคี้ยวมันดี
วันไหนหมดรถเข็นช่างเป็นสุข
ได้สนุกของกินให้อิ่มหมี
ทั้งต้มยำตำป่ามาสักที
อยากให้มีความสุขทุกๆวัน
เวลานอนช้อนน้องประคองกอด
หอมซักฟอดก่อนนอนนะจอมขวัญ
เหนื่อยแค่ไหนให้หายมลายพลัน
นอนกอดกันพี่จักบอกรักเธอ
ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
Lovers
0 คน เลิฟก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง
Calendar
หน้าส่วนตัว
961
