23 มิถุนายน 2553 13:53 น.
ก้าวที่...กล้า
อันที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่เท่าใดนัก
แต่ฉันก็ยังไม่อยากตายด้วยเหมือนกัน
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
อาจเพราะฉันพบเห็นผู้คนมามากมาย จนได้พบกับคำว่าชะตากรรม
คนทุกคน หรือเราทุกคนก็ต้องพบเจอกับชะตากรรม ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
และมันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนแต่ละกรรม
มันอาจเกิดขึ้นเพราะเราสร้างมันขึ้นมา
มันอาจเกิดขึ้นเพราะคนอื่นคนใดหรือหลายคนสร้างมันขึ้นมา
หรือมันอาจเกิดขึ้นเพราะมันต้องเกิดขึ้น
ชะตากรรม คนทุกคน หรือเราทุกคนไม่อาจหลีกหนีมันได้
หากแต่เราสามารถรับมือกับมันได้ และจนกว่าจะไม่สามารถรับมือกับมันได้
.
.
ความรักก็เฉกเช่นเดียวกัน
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
14 มิถุนายน 2553 14:49 น.
ก้าวที่...กล้า
ร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ในช่วงเวลากลางคืนอันแสนเงียบสงบ
เป็นเวลาที่ขับรถได้อย่างปลอดโปร่ง
ฉันเปิดไฟสูงไปตลอดทาง นานๆ ครั้งจึงจะตบไฟลง
เพื่อให้รถที่แล่นสวนมาได้มองเห็นเส้นทางอย่างถนัดถนี่
กรุงเทพฯ เชียงใหม่ จุดมุ่งหมายแรกคือที่พัก
ซึ่งมีนาฬิกาบอกเวลาของแต่ละประเทศแขวนไว้เรียงราย
พ่อ แม่ ลูกหญิง และลูกชาย เช็คอินเข้าห้องพักห้องประจำ
ที่ทางโรงแรมได้นำเตียงมาเสริมไว้ให้ เมื่อเห็นว่าเราเปิดห้องพัก
สองห้องตามธรรมเนียมของผู้เข้าพัก แต่เราใช้ประโยชน์ของมันเพียงห้องเดียว
จึงให้เรารู้สึกว่าเขาได้ให้บริการอย่างอบอุ่นเป็นกันเอง
หลังจากที่เราได้เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกมาหลายแห่ง
เพราะยังไม่คุ้นกับถนนหนทางของเชียงใหม่ และมีแห่งหนึ่งที่เราหลงเข้าไป
ด้วยความที่เราไม่เคยนอนแยกห้องในต่างถิ่นที่อยู่อาศัย
เราคือฉันกับน้องต่างก็หยิบหมอนกับผ้าห่มมานอนห้องพักของพ่อแม่ ตามระเบียบ
ประตูห้องมันก็ช่างดังเอี๊ยดอ๊าด พรมสีแดงปูทอดยาวระหว่างทางเดิน
มันช่างวิเวกวิโหวงเหวงเสียจริงๆ
ถ้าให้พี่มาหยิบหมอนกับผ้าห่มคนเดียว จ้างให้ก็ไม่มา ฉันพูดกับน้อง
ทำไมโรงแรมนี้มันดูแปลกๆ เงียบเหงาวังเวงชอบกล น้องชายว่า
นั่นสิ ฉันเสริมแล้วเปิดประตูเข้าห้องพักของพ่อแม่
ซู่ซซซซ
ฉันนอนฟังเสียงน้ำในห้องน้ำ และพลิกตัวชะโงกมองเตียงน้อง เตียงพ่อแม่
ด้วยคิดว่าใครคนใดคนหนึ่งคงลุกไปเข้าห้องน้ำ
แต่ เฮ้ย!! แล้วใครเปิดน้ำล่ะเนี่ย ฉันเริ่มขนลุกแล้วมองไปที่ประตูห้องน้ำแบบกล้าๆกลัวๆ
จะให้ฉันลุกขึ้นไปเปิดห้องน้ำดูน่ะหรือ ไม่มีวันเสียหล่ะ
พ่อจ๋าแม่จ๋า ฉันเรียกพ่อแม่เสียงดังลั่น
ทุกคนตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย และงุนงง
ใครเปิดน้ำในห้องน้ำก็ไม่รู้ ฉันพูดเสียงดัง 'แต่ เอ๊ะ!!เสียงนั้นมันเงียบไปแล้ว'
พ่อแม่และน้องชายมองตากัน
สงสัยห้องข้างๆมั้ง น้องชายฉันตัดบทแล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ พ่อแม่ฉันก็ด้วย
ก็ห้องที่ติดกับห้องน้ำมันห้องที่เราจองไว้แล้วไม่ได้ไปนอนนี่นา ฉันคิด
หรือใครจะมาแอบอาบน้ำ ฉันคิดอีก แต่มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ซู่ซซซซ
ฉันได้ยินมันอีกแล้ว บร๋ออออ
ฉันพยามยามข่มตาหลับ ข่มแล้ว ข่มอีก จนผล็อยหลับไปในที่สุด
ตื่นเช้ามาฉันก็ได้รับรู้จากเด็กพนักงานในโรงแรมว่าห้องที่เปิดเอาไว้ข้างๆมีคนเสียชีวิต
ฉันกับน้องมองหน้ากัน
ให้มันได้อย่างนี้สิ เอ่อ! แล้วยังเปิดให้เข้าไปพักอีก ทั้งๆที่ห้องว่างมีตั้งมากมาย ฉันพูดออกมา
เห็นเด็กพนักงานในโรงแรมหน้าจ๋อยๆ ฉันเลยเดินไปที่รถพร้อมกับคิดในใจ
ไม่มีครั้งที่สองแน่ๆ
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟก้าวที่...กล้า
หน้าส่วนตัว
2470
