12 สิงหาคม 2555 07:36 น.
คนบางบอน
มาลัยร้อย ในมือ คือชีวิต
แม่อุทิศ มอบให้ ดวงใจแม่
ถักทอด้วย สายใย ไม่เปลี่ยนแปร
เหนื่อยยากแท้ เพียงใด ไม่ท้อเลย
แม้สองมือ ตรากตรำ บอบช้ำหนัก
แต่ใจรัก มากล้น จนมิเอ่ย
หวังชีวิต ลูกดี กว่าที่เคย
ใครจะเย้ย หยันก็ ไม่ท้อใจ
ขอเพียงลูก ตระหนัก รักศึกษา
ปริญญา คือความหวัง ครั้งยิ่งใหญ่
จงอดทน ไขว่คว้า หาหลักชัย
อย่าหวั่นไหว ท้อแท้ แม่ยังมี (แรง)
มาลัยร้อย พวงนี้ ไม่กี่บาท
หากสามารถ ร้อยรัก เต็มศักดิ์ศรี
อย่าอายอย่า หมองหม่น เลยคนดี
ชีวิตนี้ แม่พลีให้ ไม่เอาคืน
แม่จะทำ หน้าที่แม่ ไม่แปรเปลี่ยน
จะพากเพียร สานฝัน รอวันชื่น
เหนื่อยก็พัก หนักทน จน...กล้ำกลืน
ลูกต้องยืน งามสง่า ทุกท่าที
มาลัยร้อย เรียงราย วางขายแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว หลายแผง แข่งอึงมี่
มาลัยเอย อย่าลอยไป ไกลชีวี
วันพรุ่งนี้ ลูกต้องใช้ (เงิน) จ่ายค่าเทอมฯ
30 กรกฎาคม 2555 20:25 น.
คนบางบอน
เธออยู่ไหน คนดี อยู่ที่ไหน
รู้บ้างไหม หน้ามล มีคนห่วง
ฝากแผ่นดิน แผ่นฟ้า มาถามทวง
ทุกทุกห้วง คะนึงหา ทุกนาที
ส่งข่าวบ้าง สักนิด เถอะ คิดถึง
คำซึ้งซึ้ง กลั่นให้ จากใจนี่
หวังว่าเศษ เมตตา ความปรานี
จะยังมี อยู่บ้าง ยามห่างไกล
คนเหงาเหงา เฝ้าหวัง มายังมิตร
จะให้สิทธิ์ รับรู้ เหมือนอยู่ใกล้
ยามท้อแท้ ยังหวัง กำลังใจ
ยามหวั่นไหว ยังอยากมี คนชี้ทาง
อยู่ห่างกัน แค่ไหน ไม่อาจรู้
แต่เหมือนอยู่ ในใจ ไม่เคยห่าง
ความคิดถึง มีให้ ไม่เว้นวาง
สานช่องว่าง อีกสักหน เถอะคนดี
ส่งข่าวใจ ฝากฟ้า มาปลอบขวัญ
ชุบชีวัน คนยาก จากซากผี
ยังเฝ้ารอ น้ำใจ เปี่ยมไมตรี
ของคนที่ มีใจ ให้กลับมา
บอกมาเถอะ คนดี อยู่ที่ไหน
ใกล้หรือไกล จะดั้นด้น เพื่อค้นหา
ถึงวันนี้ ยังไม่พบ ได้สบตา
โปรดรู้ว่า เธออยู่ใน ใจนิรันดร์ฯ
22 กรกฎาคม 2555 19:22 น.
คนบางบอน
ชีวิตฉัน ...
อยู่ทุกวันเพื่อใครมองไม่เห็น
มีทั้งสุข ทุกข์ เศร้า เหงา ลำเค็ญ
ทุกประเด็นผ่านมาล้วนน่ากลัว
ตั้งแต่เล็กโตใหญ่ไร้ไออุ่น
ได้ใบบุญพระธรรมชี้รู้ดีชั่ว
หลายสิบปีที่ผ่านการพันพัว
พร้อมกับหัวใจที่ยังมีกรรม
กับอาชีพเซลส์แมนแสนขัดสน
สู้ดิ้นรนทุกวันเช้ายันค่ำ
รอโอกาสโชคชะตามาหนุนนำ
จะเลิศล้ำ ย่ำแย่ แล้วแต่ดวง
หมาล่าเนื้อเพื่อนายพรานเมื่อผ่านพบ
แต่จุดจบของหมาน้ำตาล่วง
หมดแรงวิ่งไล่เห่าเขาทักท้วง
พร้อมเลิกห่วง เลิกสนใจ เลิกใยดี
เซลส์แมน ... แม้นหมาไล่ล่าเนื้อ
เพียงและเพื่อให้เขา ... เป็นเจ้าหนี้
ชีวิตคนจนจนโดนย่ำยี
จะหลีกลี้อย่างไรไร้หนทาง
ชีวิตฉัน ...
อยู่ทุกวันมีใครเห็นใจบ้าง
ขอเพียงความจริงใจไม่อำพราง
จะทุ่มเททุกอย่างเพียงนางเดียว
18 กรกฎาคม 2555 19:46 น.
คนบางบอน
เมื่อต้องเอ่ย คำว่า ขอลาก่อน
ฉันแอบซ่อน น้ำตาไว้ มิให้เห็น
ไม่อยากจาก จำจาก พรากลำเค็ญ
ความจำเป็น ทำให้ ต้องไกลกัน
จากคนซึ่ง แปลกหน้า มาที่นี่
สร้างชีวี หล่อหลอม พร้อมเพื่อนขวัญ
มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง อย่างครบครัน
คือภาพฝัน วันวาน ที่ผ่านมา
วันนี้คน คุ้นหน้า ต้องลาเพื่อน
กี่ปี่เดือน จะเคลื่อนคล้อย ลอยมาหา
ขอสัมพันธ์ อย่าพราก อย่าจากลา
เราอยู่ฟ้า เดียวกัน นะขวัญใจ
วาสนา อาภัพ มากกับเพื่อน
มันไม่เหมือน เมื่อครั้ง ที่หวังไว้
ความลำบาก ยากเข็ญ ที่เป็นไป
คือเหตุให้ ชีวิต เปลี่ยนทิศทาง
จากเพื่อนไป ใช่ลาร้าง หรือห่างเห
คงมีเว- ลามา หาเพื่อนบ้าง
ไกลแต่ตัว หัวใจ รักไม่จาง
ทุกทุกอย่าง สำหรับเพื่อน ยังเหมือนเดิม
16 กรกฎาคม 2555 21:00 น.
คนบางบอน
รออ่านกลอน คนไกล อย่างไหวหวั่น
หรือลืมกัน ไปแล้ว ดอกแก้ว เอ๋ย
คนเคยเหงา เข้าใจ ไหนละเลย
มิเอื้อนเอ่ย วลีมา เยียวยาใจ
คนเฝ้ารอ พ้อมา ถามหาข่าว
ไมตรีก้าว ไปข้างหน้า หรือว่าไม่
คนเหงาอยู่ ท่ามกลาง ความห่างไกล
ทอสายใย ศรัทธา มาเว้าวอน
เป็นเพื่อนกัน ยามที่ ชีวีเหงา
สุข ทุกข์ เศร้า ร่วมเรียง เคียงอักษร
แลกเปลี่ยนความ คิดเห็น เป็นบทกลอน
เอื้ออาทร ต่อกัน อย่างมั่นใจ
ถึงที่โน่นไกลมาก จากที่นี่
ก็ยินดี ฟันฝ่า มาเคียงใกล้
ถ้าไมตรี มีเหลือ มีเยื่อใย
คนอยู่ไกล ยินดี ที่จะรอ
นอนกอดความ เหว่ว้า เวลาเหงา
กลอนบทเก่า เป็นเพื่อน ร่วมเรือนหอ
ฝากใจลอย ข้ามฟ้า มาเคล้าคลอ
ตามงอนง้อ ขอไมตรี ที่ผูกพัน
คนที่โน่น คิดอย่างไร ใจไม่รู้
แต่คนอยู่ ที่นี่ มีความฝัน
คนอยู่โน่น คิดอย่างไร ไม่สำคัญ
ไม่คิดบั่น ไมตรีก็ พอใจแล้ว
หน้าส่วนตัว
1168
