6 มกราคม 2555 20:15 น.
คนบางบอน
แล้วตาก็สบตาเมื่อมาถึง
มนต์เพลงซึ้งได้ฟังยังอ่อนไหว
เสน่ห์เอย .. เสน่หามากล่อมใจ
ยากจะให้ลืมแม้แต่นาที
ข้ามทะเล ข้ามฟ้า มาไกลลิบ
ใจกระซิบดวงใจให้อยู่นี่
ให้วอนขอเมตตาความปราณี
ซึ่งอาจมีให้บ้างแม้ห่างไกล
ในโลกของความฝันเมื่อวันก่อน
คือละครนำพาให้มาใกล้
โลกความจริงบนเส้นทางรักต่างวัย
เราจึงไม่สามารถแยกขาดกัน
ความรู้สึกลึกล้ำเหนือกำหนด
ทุกทุกบทรักศรัทธาเหนือกว่าฝัน
แต่ความเป็นพี่น้องคล้องสัมพันธ์
มาขวางกั้นหัวใจให้คำนึง
อยากตัดความเป็นน้อง พี่หนีออกห่าง
หันมาสร้างรักใหม่ให้คิดถึง
แม้เธอยังทำถือทำดื้อดึง
จะรำพึงออดอ้อนให้อ่อนใจ
เมื่อตะวันสีทองยังส่องฟ้า
รักหรือจะโรยรามิมาใหม่
วันที่ดอกรักบานสานเยื่อใย
จะขอใช้คำเรียกพี่ว่า ที่รัก
สมยศ เปียสนิท
29 ธันวาคม 2554 22:39 น.
คนบางบอน
แล้วปีเก่า ก็แปรผัน สิ้นวันเก่า
สุขทุกข์เคล้า วนเวียน เปลี่ยนสับสน
มีเกิดแก่ เจ็บตาย ว่ายเวียนวน
หัวใจคน วุ่นวาย ว่ายวนเวียน
จะเอา อะไรแน่ แก่ชีวิต
ถูกหรือผิด ยากแก้ เหตุแปรเปลี่ยน
อดีตคือ ข้อกำหนด เป็นบทเรียน
ความพากเพียร คือรอยต่อ ความพอดี
ชีวิตซึ่ง จะก้าวไป ในวันหน้า
สร้างศรัทธา ด้วยรัก ด้วยศักดิ์ศรี
อนาคต คือความหวัง ที่ยังมี
ชีวิตนี้ มิย่อท้อ สู้ต่อไป
ถึงปีใหม่ จะเปลี่ยนใหม่ อีกหลายหน
ถึงใจคน จะหมุนเวียน เปลี่ยนคนใหม่
ถึงน้ำตา จะไหลพร่าง อยู่ข้างใน
ก็พอใจ ให้เป็น เหมือนเช่นเคย
จะอยู่สร้าง ภาพฝัน รอวันดับ
จะทนกับ สำเนียง เสียงเยาะเย้ย
ซื่อบื้อบ้าง หยิ่งบ้าง อย่างเชยเชย
มิขอเอ่ย คำพ้อ ต่อผู้ใด
มอบความปรารถนาดี ให้ชีวิต
โดยถือสิทธิ์ ฤกษ์ดี ขึ้นปีใหม่
ด้วยความรัก ความหวัง กำลังใจ
พร้อมจุดไฟ ความฝัน วันนี้แล้ว ฯ
สมยศ เปียสนิท
28 ธันวาคม 2554 20:29 น.
คนบางบอน
อรุณฤกษ์ เบิกขวัญ วันปีใหม่
พรจากใจ เพื่อนคนหนึ่ง ส่งถึงที่
แด่มิตรรัก นักกลอนกานท์ บ้านกวี
ให้เพื่อนมี ความสุข กันทุกคน
้
หวังสิ่งใด ได้สมหวัง ดังที่คิด
สิ่งศักดิ์สิทธ์ ปกป้อง คลายหมองหม่น
ทั้งกายใจ อย่าได้เจ็บ อย่าได้จน
จงรวยล้น เลิศสุข ทุกคนเทอญ
สมยศ เปียสนิท
23 ธันวาคม 2554 20:10 น.
คนบางบอน
แพรหัวใจไออุ่นรักอนรรฆค่า
มอบแด่สาวเจ้าพระยาคราหนาวนัก
ยามน้ำค้างพร่างพรูสู่ห้วงรัก
มิอาจจักห้ามอุราเอื้ออาทร
แม้มิใช่คนดีที่ (เธอ) ฝันหา
ก็อยากมาจุนเจือเหมือนเมื่อก่อน
สายสัมพันธ์พิศวาสมิขาดตอน
ใจสะออนห่วงหาทุกนาที
ที่ริมฝั่งน้ำนองคลองข้างบ้าน
เคยร่วมสานสัมพันธ์ฉันท์ น้องพี่
วันคืนผ่านพ้นไปนานหลายปี
มนต์กวียังซึ้งติดตรึงใจ
ในอ้อมกอดราตรีที่เหน็บหนาว
ฟังเรื่องราวสาวครวญใจหวนไห้
บทเพลงแห่งเจ้าพระยาฟังคราใด
ยังหลงใหลไม่จางห่างกมล
ร้อยดาวเรืองเป็นมาลัยน้อมไหว้พระ
ตั้งจิตอธิษฐานผ่านอีกหน
ถ้าแม้นบุญหนุนผสานบันดาลดล
คนหลงมนต์เจ้าพระยาจะมาเยือน
สมยศ เปียสนิท
18 ธันวาคม 2554 19:50 น.
คนบางบอน
รูปก็ชั่ว ตัวก็ดำ ทั้งต่ำศักดิ์
ยังคิดรัก เขาอยู่ได้ หัวใจนี่
สอนเท่าไร ก็ไม่จำ ทำอวดดี
สมแล้วที่ ชอกช้ำ ระกำทรวง
กลับบ้านเก่า กาญจน์บุรี ดีกว่าไหม?
เพราะอยู่ไป ก็ทุกข์ท้น ไร้คนห่วง
ไปขุดดิน เผาถ่าน ต้านคนลวง
อย่าทักท้วง เลยหัวใจ ไม่อยากฟัง
เพราะใจดื้อ ถือดี ไปมีรัก
หลายคนทัก ห้ามไว้ ใจก็หวัง
น้ำตาเช็ด หัวเข่า เศร้าพอยัง
หรือต้องฝัง กายดับ ไปกับใจ
เตือนกันแล้ว ก็เชื่อบ้าง อย่าขวางโลก
ลองชะโงก มองเงา เราแค่ไหน
เก็บความรัก ฝังดิน หินทับไว้
อย่าเผลอไผล ได้ปลื้ม จนลืมตน
ความจริงใจ ในโลกนี้ มันมีน้อย
คนเฝ้าคอย ได้รับ อาจสับสน
ใจหนอใจ ทำไม ไม่อดทน
ไปหลงมนต์ คนที่ ไม่มีใจ
ทั้งรูปชั่ว ตัวดำ ทั้งต่ำศักดิ์
ใครจะมอบ ความรัก ภักดีให้
ถ้ายังดื้อ ถือดี ต่อนี้ไป
จะถวาย หัวใจ ให้วัดเลย
สมยศ เปียสนิท
หน้าส่วนตัว
1101
