30 กรกฎาคม 2547 15:52 น.
ความทรงจำ
หญิง หืม? อะไรเหรอจ๊ะพรี หญิงที่นอนหนุนตักพรีอยู่เงยหน้ามองเจ้าของตัก เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที ทำตัวแบบนี้ แบบไหนเหรอจ๊ะ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแต่ก็พูดต่อ ก็เลสฯไง พรี เรารู้ว่าเธอน่ะทำเพื่อประชด แต่ว่า.. เราไม่ได้ประชดนะพรี เราชอบผู้หญิง นี่ เลิกทำตัวเป็นแบบนี้เถอะ ยังไงเธอก็ชอบผู้ชาย ไม่เราเป็นเลส เราไม่ชอบผู้ชาย ชอบ ก็บอกไม่ชอบ หญิงลุกมานั่งเถียงกับเธออย่างจริงจัง อืม ไม่ชอบก็ไม่ชอบ เธอพูดอย่างยอมแพ้ เธอน่ะรู้อยู่เต็มอกว่าหญิงน่ะอกหักมาจากรุ่นพี่คนนึง เธอถูกทิ้งถูกปล่อยให้อยู่ตามลำพัง แล้วหญิงก็เข้มแข็งขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง หลังจากนั้นหญิงก็เปลี่ยนไปพยายามทำตัวเป็นเลสฯไม่สนใจผู้ชายคนไหน มีหลายคนที่อกหักเพราะหญิงอย่างแน่นอน พรี หืม?อะไรเหรอ อึดอัดสินะ อะไรของเธอ ไม่เห็นรู้เรื่อง อย่ามาทำเป็นไม่รู้น่า เรารู้นะว่าพรีน่ะอึดอัดกับเรื่องของเราเพราะพรีพูดเรื่องนี้กับเราก็บ่อย ไม่อึดอัดจะพูดทำไม ก็แค่เตือนสติ ขอโทษนะ เอาเถอะน่า เอาไว้เมื่อไหร่เธอพร้อมมันก็จะกลายเป็นปกติเอง แล้วเมื่อไหร่เวลานั้นจะมาถึงล่ะ / น้องหญิงน่ารักจังเลยคับ ขอบคุณนะคะ หญิงที่อยู่ในชุดเสื้อยืด-กระโปรง แต่งหน้าบางๆยืนคุยกับรุ่นพี่คนนึง เออมาเชียร์น้องพรีเหรอคับ คะ เธอนั้นอยู่ชมรมเชียร์ลีดเดอร์ส่วนพรีนั้นอยู่ชมรมบาสฯ นั่นสิเนอะ แล้วน้องหญิงจะไปไหนต่อเนี่ยคับ ไปกับพรีคะ เธอพูดโดยไม่ต้องคิดทำเอาอีกฝ่ายอึ้งไปเล็กๆ พี่ชิน หญิง ทำไรกันอยู่ อ้าว!พรี เรารอตั้งนานแน่ะ เออๆโทษทีๆ เปลี่ยนเสื้อเสร็จก็รีบออกมาหาเลย 555 พี่ชินมาดูด้วยเหรอค่ะ อืมมาดูเน่น่ะ หญิงคิดในใจว่าเน่คนนี้ต้องเป็นแฟนของพี่คนนี้แน่ๆเลย แล้วพี่ชินรู้จักหญิงด้วยเหรอ พรีถามเขา อ..อืมก็เคยเห็นบ่อยๆ มีคนบอกว่าหยิ่งก็เลยลองทักดู ไม่เห็นหยิ่งอย่างที่เขาว่ากันเลยนะ มันก็เป็นมารยาทน่ะคะ เออพรี เดี๋ยวเราไปนั่งดูที่แสตนนะ อืม เดี๋ยวแข่งเสร็จไปหา แข่งดีๆนะ หญิงหันมาชู2นิ้วให้ เป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ พรีก็ยิ้มให้ เออพรี ค่ะ ที่เขาว่ากันว่าหญิงเค้าเป็นเลสนี่จริงรึเปล่าอ่ะ ก็ตอนนี้น่ะจริงคะ แต่เมื่อก่อนและต่อไปก็คงไม่จริง ชินยะ(เขาน่ะแหละ)ทำหน้างงๆพรีก็เล่าเรื่องย่อๆของหญิงให้เขาฟัง ว่าง่ายๆก็คือประชดนั่นแหละ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น สงสัยเพื่อนพี่มันคงมาแล้ว งั้นพี่ขอไปรับเพื่อนก่อนนะน้องพรี เชิญเลยคะ พรีก็จะวอร์มแล้วเหมือนกัน พยายามเข้าล่ะ เขาพูดแล้วก็ยิ้มให้ก่อนที่จะวิ่งออกไปจากสนาม - - เขามีนัดกับชินยะเพื่อนสนิทที่สุดตั้งแต่สมัยม.ต้นจนตอนนี้ม.ปลายแล้ว ไอ้ไฟ อืม เกือบแข่งนะมึง ก็รีบสุดๆแล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันดู โอ๊ย!แม่ง ยัยเน่ไม่หนีไปไหนหรอก แข่งบาสไม่ใช่นาที2นาทีจบนะเว้ย เขาแขวะชินยะเข้าให้ จุดประสงค์หลักก็คือมันต้องการให้เขามาดู ชินเน่น้องสาวของมันแข่งบาสเท่านั้น เมื่อเขาเดินตามชินยะมาเพื่อหาที่นั่งบนแสตนฯพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงที่เจอเมื่อวานนั่งอยู่ก่อนแล้ว ขอพี่และเพื่อนพี่นั่งด้วยคนนะคับ เธอก็แค่พยักหน้าให้ชินยะแล้วก็หันไปอีกทาง ทำท่าคล้ายๆเพื่อนของเธออีกคนเลยแต่ดูจะหยิ่งกว่า เขานั่งถัดเธอมา1คน(ชินยะขวางนั่นแหละ) เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำ เอาไร เขาหันไปถามชินยะ กูเอาน้ำเปล่าซื้อมาเผื่อเน่ด้วย เออน้องหญิงเอาอะไรดีคับ ไม่ดีกว่าคะ หญิงซื้อเองได้ เธอพูดจบก็ลุกเดินลงแสตนฯตรงไปยังซุ้มขายน้ำ ไอ้ไฟมึงจะเอาไร กูไปเอง เอา เอาโค้กป๋องนึง เขาพูดจบชินยะก็รีบวิ่งลงแสตนฯไป ดูก็รู้ว่าจะตามคนที่ชื่อ หญิงคนนั้นไป มันติดใจรึไงนะ เวลานี้บาสกำลังพักครึ่ง ในสนามจึงไม่มีใครอยู่ อากาศร้อนๆทำให้ผู้ที่มาเชียร์บาสที่น้อยอยู่แล้วทยอยกลับกันไปเป็นส่วนมากมีแต่เขาที่นั่งบ้าอยู่ท่ามกลางแดดร้อยระอุบนแสตนฯแล้วหญิงสาวผมยาวใส่หมวกแก๊ปสีหม่นเดินขึ้นมาแถวๆบริเวณที่เขานั่งอยู่ ในมือมีขวดน้ำ(เย็น)ถือมาเต็ม2มือ เออ..คุณคับ มีคนนั่งแล้วคับ เขาเข้าใจว่าเธอคงมองหาที่นั่งซึ่งตรงนั้นเป็นที่ของ หญิง เธอเงยหน้ามามองเขาตรงๆทำให้เขารู้ว่าเธอคือคนที่เขาขอนั่งด้วยเมื่อวันก่อนตอนที่ไม่มีที่นั่งในโรงอาหาร คะ ที่หญิงรึเปล่าค่ะ นี่เธอคุยกับเขาเหรอ? ทำไมเสียงหวานอย่างงี้เนี่ย แต่น่าเสียดายไม่น่าชอบผู้หญิงด้วยกันเลย คุณ คับ ที่ของ.. พรี ไปไหนมาไอ้หญิง พอดีไปซื้อน้ำน่ะ ไปกับพี่ชินเหรอ พรีมองไปยังชินยะที่เดินตามหญิงขึ้นแสตนฯมา เปล่าไปคนเดียว แล้วทำไมมากับพี่ชิน? พรียังคงซักไม่หยุด ไม่รู้ ก็เราไปคนเดียว คนอื่นเราไม่รู้ไม่สนใจด้วย หญิงเปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาแล้วก็ดื่ม อุตส่าห์เอามาให้ ซื้อแล้วง่ะ งั้นไม่เป็นไร เราเอาไปเก็บก็ได้ พรีก็ทำท่าจะลงจากแสตนฯไปถ้าเขาไม่ขัดขึ้นมาซะก่อน งั้นผมขอ ?เธอหันมาแต่ไม่ถามว่าอะไร ได้มั้ย เธอก็ส่งขวดน้ำอีกขวดให้เขาพร้อมหลอดแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก ขอบคุณคับ เธอก็พยักหน้า(อีกแล้ว)และก็ลงจากแสตนฯไป
10 กรกฎาคม 2547 17:12 น.
ความทรงจำ
ปริญดานั่งกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่บนม้านั่งในโรงพยาบาลของรัฐแห่งนึง ปริ๊น คะ ปริ๊นเอง ไงค่ะหมอว่าไงมั่ง เธอยังคงถาม*เขา*ด้วยเสียงไม่สบอารมณ์นักแม้ว่าหน้าตาของเธอจะถูกปรับให้มีรอยยิ้มเจืออยู่แล้วก็ตาม เออก็ ปริ๊นมาได้ไง ขับรถมาสิคะ ว่าไงพี่มีท ก็ ใครเป็นญาติของคุณเมธีค่ะ ดิฉันเองคะ วาไงค่ะ เป็นยังไงบ้าง ไม่มีอะไรน่าห่วงนะคะทำใจให้สบายที่ปวดท้องบ่อยๆก็เพราะว่าทานอาหารไม่ตรงเวลาและทานแต่ของหนัก คุณก็ช่วยดูแลเขาในเรื่องอาหารการกินด้วยนะคะ เดี๋ยวเชิญรับยาด้านนั้นเลยคะ เธอก็จัดแจงรับยาให้เขาเสร็จสรรพ(แต่เงินอ่ะของเขานะ^_^) เดี๋ยวยาอ่ะเริ่มกินตั้งแต่มื้อเย็นนี้เลยนะ ยาบางตัวอาการไม่มีก็ไม่ต้องกิน แล้วเดี๋ยว หยุด หืม? ปริญดามองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธออย่างงงๆ ปริ๊น พี่รู้น่าว่าต้องกินยังไง กินอะไรมั่ง ไม่ต้องพูดซ้ำก็ได้ แล้วเรารู้ได้ไงว่าพี่มาหาหมอ เออว่าพี่... ปวดท้องจนเพื่อนๆพี่ต้องเรียกรถพยาบาลน่ะเหรอ พี่เห็นปริ๊นเป็นคนยังไงล่ะ เดี๋ยวพวกอาหารพี่มีท ปริ๊นจัดการเองจะหาอาหารอ่อนๆย่อยง่ายๆมาให้3มื้อเลย ไม่ต้องห่วง เธอพูดต่อแล้วเมื่อรถติดไฟแดงเธอก็ใส่หยิบhandfreeมาต่อกับโทรศัพท์มือถือแล้วก็เอาใส่หู เดี๋ยวปริ๊นไปส่งพี่ที่ห้องนะ แต่งาน เดี๋ยวค่อยไปทำพรุ่งนี้ก็ได้ ไม่ทำโอทีสักวันมันไม่ตายหรอกนะพี่มีท เธอกลับมาพูดเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์อีกครั้ง คับๆ ไม่ทำก็ไม่ทำ ดีนะที่เราไม่ได้ให้พี่หยุดงาน เธอก็ไม่ตอบว่าอะไร ปล่อยให้เสียงเพลงทำหน้าที่ของมันไป หากมีวันใดที่ใจมันเหงาแล้วฉันยังคงไม่มีใคร ก็ยืมมันมาจากหัวใจที่ยังรัก ยืมความทรงจำที่ได้ฝากไว้ ความรักสองเราเมื่อวันเก่าเอามาใช้ในวันเหงาๆของชายคนหนึ่ง - พอถึงที่พักของเมธีเขาก็รีบลงจากรถเธอทันที พี่มีท เดี๋ยวเย็นนี้ปริ๊นเอาอาหารมาส่งให้ที่ห้องนะ อยู่รอล่ะ อ๋อ!อีกอย่างที่ปริ๊นไม่บอกให้พี่หยุดงานเพราะปริ๊นรู้ดีคะว่าพี่ต้องไม่หยุดแน่ๆ ปริ๊นไปนะคะ เธอออกรถแล้วก็ขับกลับบริษัทของเธอ เธอทำงานเกี่ยวกับออกแบบผลิตภัณฑ์ซึ่งเกี่ยวกับผู้หญิง ส่วนเมธีนั้นเป็นผู้จัดการอยู่บริษัทส่งออกแห่งนึงและเขาเป็นผู้ร่วมหุ้นในการเป็นเจ้าของบริษัทด้วยกันกับเพื่อนอีก3คน ปริญดากลับมาทำงานต่อซึ่งงานก็มีเต็มโต๊ะไปหมด นี่ จิ๊บ ค่ะคุณปริ๊น จิ๊บเลขาหน้าห้องของเธอลุกขึ้นถามอย่างกระตือรือร้น พอดีปริ๊นจะออกไปซื้อของข้างนอกหน่อยน่ะ ยังไงถ้ามีงานด่วนอะไรก็โทรเข้ามือถือปริ๊นได้เลย แต่ว่าวันนี้มีประชุมผู้บริหาร ปริ๊นจะเข้าประชุมทางnotebookกับโทรศัพท์ ปริ๊นบอกคนอื่นๆแล้ว แต่ว่าซื้อของ มันสำคัญน่ะจิ๊บ ปริ๊นต้องรีบใช้ คะ งั้นจิ๊บจะคอนเฟิร์มผู้บริหารคนอื่นๆก่อนเวลาประชุม แล้วก็จะรับงานไว้ให้นะคะ ขอบคุณคะ ปริญดาสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไป เอาโจ๊กหมูสับใส่ไข่2ถุงแล้วก็น้ำส้ม2ขวดด้วยคะ เธอหิ้วถุงใส่โจ๊กและน้ำส้มมากดออดอยู่หน้าห้องของเขา คับๆ เธอเดินเข้ามาในห้องของเมธีอย่างคุ้นเคย ปริ๊นเอาข้าวมื้อเย็นกับเช้ามาส่งให้ โจ๊ก? อืม ก็พี่มีทห้ามทานของหนักแล้วนะโดยเฉพาะเวลาที่เจอปริ๊น เวลาอื่นล่ะ ถ้าพี่อยากกินก็กิน ปริ๊นก็คงเข้าไปห้ามไม่ได้และก็คงไม่ห้ามด้วย โตๆกันแล้ว เธอพูดไปก็เทโจ๊กใส่ชามไป อีกถุงเอาไว้กินตอนเช้านะ อุ่นก่อนล่ะอย่าขี้เกียจ รู้ใจจริงนะเจ๊ แน่อยู่แล้ว เอ้า!น้ำส้ม ปริ๊นซื้อมา2ขวด ทานน้ำผลไม้มากๆจะได้สุขภาพดี ตำราใคร ตำราปริ๊นไง เอ้ากินได้แล้วเดี๋ยวเย็น ปริ๊น หืม? ช่วยไรหน่อยดิ ไรอีกอ่ะ ล้างจานให้ด้วยดิ / ใครส่งข้อความมาให้ว่ะไอ้มีท เพื่อนเขาแซว(จากสีหน้า)แล้วก็แย่งมือถือของเขาไปอ่าน(ให้ฟัง) 12.00เวลาทานข้าวเที่ยงของมนุษย์ ของคนป่วย ของพี่มีท อย่าทำงานเพลิน แค่เนี๊ยะ ไรหว่า ก็ใครมีไรมากล่ะ เขาแย่งมือถือมาเก็บใส่กระเป๋าแล้วก็ลุกจากโต๊ะ อ้าวเฮ้ย!ไปไหนว่ะไอ้มีท ไปดินข้าวเดี๋ยวไม่เป็นมนุษย์ เขาตอบหน้าตายแต่เพื่อนเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังเขิน กินไรดีว่ะไอ้มีท เอาก๋วยเตี๋ยวเป็ดเนอะ เหมือนเดิม อืม เขาจะกินอะไรก็เรื่องของเขา ร่างกายมันก็เป็นของเขาเอง ค่ารักษาก็เงินของเขาเขาจะทำอะไรก็ได้ แต่ ไม่เอาดีกว่าวะ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวต้มกินดีกว่าไม่ค่อยสบายอยู่ หมอบอกให้กินอาหารย่อยง่าย มึงเชื่อหมอหรือว่าเชื่อปริ๊นว่ะ เอาเหอะตามใจ รีบซื้อรีบกินจะได้ไปทำงานต่อ อาหารมื้อเที่ยงของเมธีคือข้าวต้มกุ้งและ!!!น้ำแห้ว!!! โอ๊ย!ไอ้มีทเชื่อหมอจัด กินน้ำผลไม้ด้วยเว้ย - มีท / ปริญดาคะ ไม่ต้องมาทำเสียงเป็นทางการก็ได้ รุ้ว่าเม็มเบอร์พี่ไว้ มีไรล่ะ เมื่อเช้าไปไหน ลืมถาม เหอะ ปริ๊นก็มีธุระของปริ๊นมั่งสิ ไม่ได้จะว่าง24ชม.ให้พี่โทรจิกได้ตลอดนี่ ไปไหน ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง บอกไม่ได้เหรอ ก้อได้คือเรื่องพี่จีฟอ่ะ จีฟใคร พี่มีทไม่รู้จักหรอก แฟนเหรอ อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ วันนี้พี่มีทไปซื้อโจ๊กทานเองแล้วกัน ปริ๊นไม่ว่าง ดีนะบาย เธอพูดตัดบทแล้วก็วางสาย โทรไปใหม่ก็ปิดเครื่องซะอีก - มีท วันนี้เขาต้องล้างจานคนเดียว ล้างเองซึ่งมันเป็นงานที่น่าเบื่อมากๆ ทุกทีจะมีคนมาล้างให้แต่วันนี้ไม่มี เขากับเธอก็ไม่ใช่แฟนกันเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องเท่านั้นเอง ในช่วงเวลามหาลัยของเธอและเขา เธอก็มีสถานภาพเป็นแฟนของเพื่อนเขา เขาเป็นแฟนของเพื่อนเธอ จนเราจบมหาลัยและเลิกกับแฟนของตัวเอง ทำให้เรายังคงคุยกันและคุยกันมากขึ้น เธอเข้ามาเหมือนน้องสาวของเขา ไม่มีอะไรที่น่าน้อยใจน่าคิดมากเลยถ้าเธอจะมีแฟน ในเมื่อเธอก็ดูแลเขาในรูปแบบของน้องสาวเท่านั้นเอง ไอ้มีท ไรว่ะ มีไรแต่เช้า เมื่อวานกูเห็นปริ๊นเดินคู่กับผู้ชายด้วย ลูกค้ารึเปล่า เดินควงกันเนี่ยนะ แฟนวะกูเห็นท่าทางแน่ยิ่งกว่าแน่ ก็แล้วไงว่ะ ก็..มึง..ไม่ได้ชอบปริ๊นเหรอว่ะ ชอบ อ้าว! แต่ไม่ได้รัก เขาเปิดวิทยุในรถ นั่นคือเราจะยังมีกันจะไม่มีวันปันใจให้ใคร จะมีฉันคนเดียวเท่านั้นจะนอนจะฝันถึงกันเรื่อยไป จะรอคอยคืนวันเวลาจะนานจะช้าต้องเจอกันใหม่ ทุกอย่างจะยังคงเดิมต่อไป จะไม่มีวันเปลี่ยน คลื่นนี้เธอเป็นคนแนะนำให้เขาฟัง ดีกว่าคลื่นที่พี่มีทชอบตั้งเยอะ เพลงก็เยอะกว่า เพราะกว่า เสียงเธอลอดเข้ามาในความคิด ใช่แล้วไง รู้สึกว่าคำว่าแล้วไงมันจะเป็นคำที่เหมาะและลงตัวกับเขาที่สุดในเวลานี้ พี่มีท ไร นี่ พี่นุ่นจะมาเที่ยวไทยล่ะ เค้าบอกยัง บอกแล้วดิ ก็เค้าเป็นแฟนพี่นะ เค้าส่งเมล์มาบอก ก็ปริ๊นคุยกับพี่นุ่นทางโทรศัพท์นี่ เค้ากลัวพี่มีทไม่เปิดอ่านแหงๆ เลยให้ปริ๊นมาบอกอีก ไปรับหน่อยนะ พี่มีทไม่ไปเหรอ ได้ไงอ่ะ แฟนพี่นะ พี่จะไปทำเซอร์ไพร์ให้เค้าไม่รู้ว่าจะทันรึเปล่า ยังไงช่วยไปรับหน่อยแล้วกัน ได้ แฟนพี่มีทก็เหมือนพี่แท้ๆของปริ๊นแหละน่า เธอกดรับโทรศัพท์มือถือที่ดังอยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอ คะๆจะไปเดี๋ยวนี้คะ ใครตามเหรอ เออพี่จีฟน่ะ คลิ๊ก ความรู้สึกของเขาเข้าที่เป็นที่เรียบร้อย แฟนตัวเองแท้ๆทำไมต้องอ้ำอึ้งด้วยล่ะ ไปที่ออฟฟิศเราก็มีจีฟนั่งมาเฝ้า ไม่รู้ว่ามันทนได้ไงสิเนี่ย นี่ๆไม่ต้องมาใส่สีเลย ปริ๊นออกจะเป็นคนดี รีบไปเหอะเดี๋ยวจีฟรอ ให้แฟนรอไม่ดีนะ ค่า เอาไว้เจอกัน เขาพยักหน้าแล้วก็ปิดประตูห้อง - มีท //
13 มิถุนายน 2547 15:15 น.
ความทรงจำ
*ไม่ต้องมาขมวดคิ้วไรเลยนะ เราไม่กล้า* *มันอุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้แล้วนะ* *เอาไว้เราค่อยบอกมันในเอ็มดีกว่า มันออนเมื่อไหร่ก็รู้เอง* ฉันก็ออฟไลน์แล้วก็ลุกขึ้นเตรียมหยิบอุปกรณ์เครื่องเขียนที่ใช้ทำการบ้านขึ้นข้างบน รี โทรศัพท์ ค่า ฉันก็วางเครื่องเขียนลงและวิ่งไปรับโทรศัพท์จากแม่ ฮัลโหล รีเหรอ อืม นี่เดียนะ รู้แล้ว มีไรเหรอ ทำไรอยู่ พอดีว่าเราจะจัดกระเป๋าเตรียมนอนแล้วอ่ะ มีไรเปล่า ไม่มี แค่โทรมาหาเฉยๆ อืม งั้นก็แค่นี้ก่อนนะ แม่เราจะใช้โทรศัพท์ อืมๆได้ๆ หวัดดี ฝันดีนะ จ๊ะ เหมือนกันนะ น่าเสียดายคุยกันได้ไม่นาน ก็เรากลัวเธอยังไม่กลับ นี่! ไร หัดเช็คเมล์บ้างนะ หวัดดี แล้วฉันก็วางสายลงพร้อมอมยิ้ม(อยู่คนเดียว)แล้วก็หยิบอุปกรณ์เดินขึ้นข้างบน / ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างงงๆ ที่เธอพูดหมายความว่าไง ผมไม่รีรอรีบเข้าเช็ตเมล์ทันที และแน่นอนคับ เมล์ของเธอก็รวมอยู่ด้วยในin boxทั้งforwardอื่นๆ แต่มีอยู่ฉบับนึงที่เธอไม่forward ผมก็เข้าไปอ่านก่อน นี่คือตารางเวลา ส่งมาให้แล้ว ช้าไปนิดแต่ก็ส่งนะ^_^หนึ่งนรีจ๊ะ เธอเริ่มพูดเพราะกับผมมั่งแล้ว นี่คือผลดีของการบอกรักรึเปล่านะ ผมคิดไปก็ขำไป มีความสุขจริงๆเลย ก็เหลือแต่ว่าเธอจะคิดไงกับผมเท่านั้นแหละ - - - - แม้จะมีตารางเวลาของเธอแล้ว แต่มันก็ไม่ช่วยให้ผมเจอเธอบ่อยขึ้นกว่าเดิม เธอกลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลานัก(อย่างที่เธอบอกจริงๆ) เธอมักมีกิจกรรมแบบปุบปับบ่อยๆ ก็นะเธออยากจะไปดูหนังก็ไป ไม่ต้องถามความเห็นใคร(โดยเฉพาะผม)ก็เรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน เห็นมั้ย เราบอกแล้วว่าเอาตารางเวลาของเราไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอพูดกับผมในขณะที่เราคุยโทรศัพท์กัน มีประโยชน์สิ เราจะได้รู้ไงว่าเธอทำไรอยู่ เช่นตอนที่เรียนไทยก็เอาใจช่วย เอ๊!เธอจะอ่านโคลงสี่สุภาพได้มั้ยน๊า จะได้คะแนนดีมั้ย 555อ่านะ ก็เราไม่เก่งไทยนี่ ว่าแต่เราต้องเอาใจไปช่วยนายเวลานายเรียนสังคมมั้ยเนี่ย เธอแซว ต้องก็ดี จะได้เข้าใจกว่านี้ มีเธอเอาใจมาเรียนข้างๆ โอ๊ย!เสี่ยวมากๆ แต่เราคิดงี้จริงนะ แล้วเธอล่ะ เออเราว่า เราดูกันไปอีกสักพักดีมั้ย เราอยากมีชีวิตอิสระแบบเดิมต่อไปอีกหน่อย เราก็ไม่ได้ให้เธอเปลี่ยนนี่ เธอน่ะทำตัวเหมือนเดิม แค่คุยกันแบบนี้ทุกวันก็พอ โห!ทุกวัน วันเว้นวัน ก็มากไปอยู่ดีแหละ อืมเราว่าคุยกันตอนคิดถึงดีกว่า จะได้มีความสุขมากๆ เป็นไง ก็ดี 555 แต่ถ้าเธอเบี้ยว เราไม่แย่เหรอ เราไม่ต้องคิดถึงเก้อเหรอไง เราไม่เคยทำใครเก้อหรอก นี่เดีย หือ? คือเราจะส่งเมล์ไปให้นะ ช่วยดูหน่อยว่ามันเป็นรูปอะไร ผมก็เปิดเมล์ฉบับนั้นดูเพื่อช่วยเธอ แต่ว่าผมคงบอกเธอไม่ได้หรอก ไม่ใช่ผมไม่รู้นะ รู้เต็มๆเลยต่างหาก มันเป็นรูปดอกกุหลาบแต่ไล่สีต้องดูดีๆมันจะเป็นรูปหัวใจและเขียนว่าI love you too[so much]ด้วยสีดำที่ทำเป็นขอบกลีบดอก รู้มั้ย ไม่รู้ คือรูปไรเหรอ เราว่านายน่าจะดูออกนะดูไม่ออกเหรอ งั้นไม่เป็นไร น้ำเสียงเธอจ๋อยลงนิดๆ รู้น่า ไม่เชื่อสติปัญญาเราเหรอ เชื่อสิ เชื่อว่านายน่าจะดูออก เออ รี ไรจ๊ะ คือเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่อ่ะ เราก็เจอนายทุกวันอยู่แล้วนี่น๊า ที่? ผมงงๆเธอเจอผมได้ไง ก็ในหัวใจเราไง โห!มุขเสี่ยวเหมือนกันนี่ ผมเลียนแบบคำพูดเธอ งั้นเราไปหาเธอที่แถวๆโรงเรียนเธอนะ ก็ได้ ถ้าทันเราเลิกเรียนนะ 555 เราจะพยายามไปให้ได้ เราจะรอนะ ห้ามเบี้ยวนะ ไม่รู้ ดูก่อน 555 เธอหัวเราะเสียงใส เราคุยกันจนเลยเที่ยงคืนแล้วก็แยกย้ายกันไปนอน ผมก็ส่งข้อความเข้าเครื่องเธอ *ฝันดีนะจ๊ะ คิดถึงเลยส่งmessageมา อย่าลืมห่มผ้าล่ะที่บ้านเราฝนตกแล้ว ไม่รู้บ้านเธอตกรึยัง ยังไงก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ เดี๋ยวเป็นหวัด Rak Ter Na...^_^รีบๆนอนล่ะเดี๋ยวตื่นไปเรียนไม่ทันนะ S2*
ก็ผมรู้ว่าเธอต้องตื่นตี5ทุกวันนี่น๊า / ฉันอ่านข้อความแล้วก็ยิ้มไป ฉันเขียนไดอารี่เสร็จราวๆตี1รู้สึกว่าบันทึกหน้านี้จะดูมีความสุขและก็หวานที่สุดนะ แต่เอ๊ะ!เดี๋ยวไปหาสมุดมาเขียนถึงเดียดีกว่า ฉันก็หลับไปหลังจากนั้นแปปเดียว *วันนี้ดีใจจัง ได้คุยกับเทอ กล้าบอกเทอซะทีว่าฉันคิดยังไง เก็บมาก็ตั้งนาน เธอ(ก็ยัง)น่ารักเหมือนเดิมเลย^ ^ อ่านmessageแล้วฝันดีเลยอ่ะ[คาดว่าน๊า] คงได้นอนฟังเสียงกล่อมจากฝนล่ะ เพราะกำลังตกอยู่เลย อิอิ* //
13 มิถุนายน 2547 15:10 น.
ความทรงจำ
นี่!เฮ้อ ต้องเจอกันจนได้ วันนี้ฉันรีบกลับมาออนทันที ก็รู้นะว่าเดียน่ะคงยังไม่อนหรอก ฉันเช็คตารางของเขาแล้ว วันนี้เขาจะออนประมาณ5โมงครึ่ง นี่เพิ่ง5โมงนิดๆเอง เมื่อไหร่จะ5โมงครึ่งน๊า 5โมง45ก็แล้ว 6โมงก็แล้ว เขาก็ยังไม่ออน ฉันก็เลยออฟไลน์ไปแล้วก็กดโทรศัพท์ไปหาเขา คับ ขอสายเดียคะ พูดอยู่ นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่ฉันโทรไปหาเขาก่อน นี่รีนะ อืม มีไรเหรอ วันนี้ช่วยออนหน่อยสิ เธอออนอยู่เหรอ อืม แต่นี่ออฟอยู่เพราะใช้โทรศัพท์ คงจะไม่ได้อ่ะ น้องเราใช้คอมอยู่ รีบมั้ย ก็ไม่มีไรรีบมากมายหรอก พอดีเราน่ะต้องไปไหว้ครูกระบี่ฯที่โรงเรียนนาย ก็เลยอยากเจอเท่านั้นเอง เธอมาด้วยเหรอ อืม มา เอาไงดีล่ะ นายเขามาทักแล้วกัน ก็ได้ เราหาเธอเอง งั้นเอาไว้เจอกันนะ อืม แล้วฉันก็วางสาย / *นี่ เดียรู้มั้ยว่ามีคู่แข่งแล้ว* *คู่แข่ง?* *ชื่อออย มาจีบรีอยู่ม.3 โรงเรียนเดียวกับรีด้วย* *หน้าตาเป็นไง รู้มั้ย* แจงก็ส่งรูปมาให้ *ดูเอง เราเคยขอรีมาแล้วรก็ลากๆเราไปคุยกะพี่เค้าเหมือนกัน ในเอ็มอ่ะ* *เป็นไง* *ก็โอเค แต่ดูรีจะไม่ได้ชอบแต่เราก็ไม่รู้ว่ารีจะใจอ่อนเมื่อไหร่* *ใจอ่อน?* *ก็พี่แกตื้อเช้า กลางวัน เย็นเลยอ่ะ บางทีรีอาจจะรำคาญตอบตกลงไปเลยก็ได้* รูปชายหนุ่มที่กำลังยิ้มอย่างฮาสุดๆขณะที่อยู่ในห้องเรียนทำเอาผมหนักใจ ก็หน้าตาดีออกปานนี้(น้องๆมาโกโตะอ่ะ หน้าออกเอเชียๆนิดๆ) - - - - ผมชะเง้อจนคอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว แต่ก็หาเธอไม่เจอ(ก็เด็กเป็นร้อยๆคนนี่) พิธีไหว้ครูก็ดำเนินไปจนเสร็จ โรงเรียนของเธอก็ทยอยออกจากห้องที่ใช้ทำพิธีแล้วก็ตามด้วยโรงเรียนของผม ผมวิ่งไปที่ประตูเพื่อออกไปหาเธอ ผมมีความรู้สึกว่าถ้าหาเธอไม่เจอวันนี้ ผมจะไม่ได้เธอมาแน่ๆเลย แล้วผมก็เห็นหลังเธอไวๆ เธอกำลังคุยกับเพื่อนอยู่ รี เธอหันมา เดีย เราหาเธอเจอแล้วนะ อย่างที่เราพูดไว้ เราไปเล่นซ่อนแอบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย 555 ดีใจนะที่เจอเธอ เหมือนกัน แต่เราต้องไปแล้วล่ะเดี๋ยวขึ้นรถไม่ทัน เออรี หืม? คือว่า เร็วๆเข้า เดี๋ยวเราหนีไปก่อนอีกนะ เธอแซวยิ้มๆ คือเราชอบเธอ รี เสียงของผมและเสียงตะโกนของเพื่อนเธอดังพร้อมกัน อะ เออไรนะเดีย คือ เราต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวรี คือ..เราชอบเธอ เราชอบเธอ อืม เราไปได้แล้วสินะ ผมก็ปล่อยแขนเธอ(ไปจับไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ)เธอยิ้มแล้วก็เดินไปกับเพื่อนๆของเธอ /
13 มิถุนายน 2547 14:58 น.
ความทรงจำ
*เดียๆ* หน้าจอmsnของ แจงเพื่อน(สื่อ)ขึ้นมาเรียกร้องความสนใจของผมซะก่อน *ไร* *เจอรีออนมั่งมั้ย* *ไม่* *รออยู่อ่าดี๊* *ใครรอ เปล่ารอนี่* *คุยกับรีอยู่* *ที่ไหน* *ตื่นเต้นใหญ่ โทรสับ* *เหรอ อืม* *ทำมาเป็นอกหัก เบอร์ก็มี ไมไม่โทรไปล่ะ* *ก็แล้วไมเค้าไม่โทรมาล่ะ* *อ้าวๆ!รีไม่ได้จีบแกนี่* *จะมีโอกาสมั้ย* *ถ้าเป็นแบบนี้คงยากกก กล้าๆหน่อยดิ* หลังจากนั้นผมก็ออฟไลน์ไป / กว่าพี่ภพจะยอมให้ฉันใช้เน็ตได้เกือบตายยย(อยากรู้นักว่าคอมอ่ะ ของใคร{-_-}เชอะ!) *ดี รี* *ดีนะ* *น่าเสียดาย* *ไมเหรอ* *เดียเพิ่งออฟไปตะกี้นี้เอง* *นี่ เราอุตส่าห์รีบสุดๆแล้วนะ กว่าจะแย่งได้* *เราก็ถ่วงให้อยู่ แต่รู้สึกว่าเน็ตเดียจะตัดพอดีด้วย* *แล้วเดียก็จะไม่ต่อ ก็พอจะรู้น่ะ แต่ก็ขอบใจแจงนะที่อุตส่าห์ช่วย* *ม่ายเป็นไร ว่าแต่* *?* *เรื่องคนที่ชื่อออยล่ะ เป็นไง* แล้วแจงก็ส่งหน้าin loveมาให้ *บ้า ก็ไม่ไง เหมือนเดิม นี่แจงคงยังไม่ได้บอกหรอกนะ* *อืม แน่นอน แล้วจะเอาไงต่อ ระวังสับรางไม่ถูกนะ* *เราไม่ได้ชอบพี่ออยนี่ จะสับรางไมล่ะจ๊ะ* *แล้วตารางเวลา รีจะไม่ส่งให้เดียจริงเหรอ เดียอาจจะรออยู่นะ* *ไม่รอหรอก เค้าไม่ชอบการรอ กลัวเก้อน่ะ* *ไม่ส่ง แน่?* *แน่* หลังจากที่ฉันออฟไลน์ไป ฉันก็หยิลตารางเวลาขึ้นมาดู ฉันเขียนเสร็จตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกๆแล้ว แต่ฉันไม่คิดจะแสกนส่งไปให้เขาน่ะสิ มันไม่กล้าไงไม่รู้ - - - -
หน้าส่วนตัว
1086
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
