12 มกราคม 2550 16:15 น.
คอนพูทน
เมียงมองหม่นหมางกลางเปลวแดด
ที่เผาแผดผิวผ่าวเจ้ายังเด็ก
ร้างพ่อไร้แม่ตั้งแต่เล็ก
ลูกเจ็กจีนไทยใครไม่รู้
เก็บขวดของเก่าที่เขาทิ้ง
หลายสิ่งส่งขายพอได้อยู่
รอดตายหายโหยช่วยโชยชู
ย่ำอยู่กองขยะประจำทาง
คุ้ยเขี่ยเรี่ยรายกระจายจ้อง
เพ่งมองกองมิดปิดหัวหาง
รถเด็กเล่นล้อหลุดสีเลือนราง
รีบง้างงัดแงะแคะขึ้นมอง
รอยยิ้มอิ่มใสบนใบหน้า
อ่อนล้าหิวลืมปลื้มสนอง
ดีใจ..กมลจนเจ้าล้นพอง
ประคองของเล่นแลลนลาน
ของขวัญ..ปลอบขวัญวันด้อยค่า
ราคาอย่าทักเหมือนหักหาญ
กอดพิศนอนเพลิน..ใต้สะพาน
ยิ้มหวาน..รอสว่างลากพลาง..โชว์
.................................
9 มกราคม 2550 13:36 น.
คอนพูทน
ล้มหายมลายแล้ว.................มณีแก้วก็ล้มหาย
อาลัยให้วางวาย...................ลุล่วงลับดับอาลัย
สดใสสั่งสอนศิษย์...............ใครลิขิตคลายสดใส
ชีวิตและจิตใจ......................มอบเด็กไทยทั้งชีวิต
ลงลับลุล่วงแล้ว.................มลายลง
แท้ชีพปลิดปลดปลง..........แน่แท้
ดั่งแก้วแหลกผุยผง.............คงดั่ง
คราดับลับลงแล้.................ล่วงซึ้งถึงครา
ลาจากลูกศิษย์ล้วน.............ครูลา
นั้นฝากติดตรึงตรา.............หนึ่งนั้น
จิตใจแห่งครูบา..................กายจิต
เหมือนมอบเด็กด้อยชั้น......ช่างได้เสมอเหมือน
เรือจ้างแจวไกลลับ................มิคืนกลับดับเรือจ้าง
ล่มลงตรงหว่างทาง...............ร้างคำครูผู้ล่มลง
สูงส่งสุดศักดิ์ศรี....................เกียรติสตรีนี้สูงส่ง
ชูค้ำความดีคง........................จารึกไว้ได้ชูค้ำ
7 มกราคม 2550 10:20 น.
คอนพูทน
ลมหนาวผะผ่าวผ่าน
กระทบซ่านกระแทกสาว
เย็นยิ่งยะเยือกยาว
กอดกายาก่อนย่ำเย็น
คู่ชิดสนิทแนบ
คราใจแคบหรือลำเค็ญ
ห่างหายมิเคยเห็น
ทุกครั้งนึกระลึกรัก
เคยชื่นระรื่นรส
จะจำจดจิตประจักษ์
ร้าวรานก็นานนัก
เพราะชอกช้ำน้ำคำชาย
พักรักสักอึกรู้
ให้หดหู่เหือดแห้งหาย
เวลาจะพากาย
ละลบเลือนและลืมหลง
แต่หนาวผะผ่าวผ่อง
ลูบไล้ล่องละลิ่วลง
ปลดเปลื้องมิปลดปลง
อนงค์คิดพินิจครวญฯ
5 มกราคม 2550 14:41 น.
คอนพูทน
ปลาบปลื้มใจไทยทองทั่วประเทศ
ทุกขอบเขตสอดคล้อง..ปกครองเหมือน
เหนืออีสาน..ใต้กลางต่างกระเทือน
มาเยี่ยมเยือนย่ำแย่ไม่แพ้กัน
สิทธิทัด..เท่าเทียมทั่วทุกที่
โดนย่ำยีหยามเหยียดอย่างเย้ยหยัน
ไร้วี่แวววุ่นวายพัลวัน
คราถึงขั้นฆ่าเข่นไม่เว้นวรรค
นิ่มไปหน่อยนวลน้องถึงหน่อมแน้ม
เพิ่งแยกแย้มย่างย้ายได้ประจักษ์
ดีเกินเลย..โดนล่อแทบสำลัก
ถึงกระอักอกอ่วม..โอ้..บวมบาน
ตีงูเงี้ยวเขี้ยวขอให้คอหัก
มินานนักจักล่าคืนพล่าผลาญ
แม้นอยู่รอดปลอดภัยไม่วายปราณ
คงมีงานเงื่อนงำให้ทำล้น
สิทธิ์บางอย่างช่างเขาไม่เอาด้วย
ขิงแก่ช่วยชงชัยให้เห็นผล
เดือดร้อนหนอ..ถ้วนหน้าประชาชน
หลายแห่งหน..ทนทุกข์โอ้อนาถแท้..ฯ
......................................
26 ธันวาคม 2549 15:16 น.
คอนพูทน
ระทดระทึก รำลึกถึงรัก
จำจิตประจักษ์ ร่วงร้างห่างหาย
สองปีลี้ลับ มิกลับมิกลาย
จะดีจะร้าย เงียบงันพลันนึก
เคยเคียงเรียงรส บางบทเคยบอก
มาช้ำมาชอก สะอื้นสะอึก
คลื่นยักษ์ยำใหญ่ โลมไล่สาดลึก
ยังก้องยังกึก ในทรวงดวงน้อย
จากนั้นนานนี้ ฤดีหมองหม่น
ทนทุกข์ท่วมท้น ยังเหงายิ่งหงอย
มิเจอะมิเจอ มองเหม่อเก้อคอย
หดหู่ละห้อย แห่งห้วงดวงใจ
บรรจบครบรอบ ขอมอบขวัญมิ่ง
ขอสุขทุกสิ่ง ลุแหล่งแห่งไหน
จงรับจงรู้ กู่ก้องร้องไกล
ปีเดือนเลื่อนไซร้ ยังระลึกรัก
อยู่ดีมีสุข ไม่ทุกข์ไม่ท้อ
เพลงรักเขียนรอ จิตนี้ตระหนัก
ชาติหน้าหนไหน ขอเพียงพบพักตร์
คู่คงนงลักษณ์ ทุกชาติชาติไป
.................................
Calendar
Lovers
28 คน เลิฟคอนพูทน
หน้าส่วนตัว
1333
