๛ ลำนำดอกหญ้า..จากป่าแดนใต้ ๛

ช่ออักษราลี

          ๑

ฝน...ฝัน...หวั่นไหว                     

ละอองไอแห่งฝนรดจนฉ่ำ
พิรุณร่ำจากเบ้าตาของฟ้าหม่น
ธารเทาเมฆร่วงขจายจากปลายบน
อัสสุชลนางฟ้าก็ลาคืน

วันนี้ที่นี่ยังมีฝน
มาเติมดวงกมลให้ฉ่ำชื่น
พรุ่งนี้....แล้งร้อนร้าวจะยาวยืน
โลกจะตื่นจากหลับใหลเมื่อไหร่....ฤๅ...???





          ๒

จันทร์เจ้าขา..ขอจันทร์                                

        จันทร์เจ้าขา

คือเพลงพรายพิมานแห่งเวหา
คือสร้อยฟ้ามาลาแดนสวรรค์
คือแสงทิพย์ส่องหล้าล้ำลาวัณย์
คือฟากฝันแดนภพบรรจบกาล

        ขอจันทร์

คืนนี้ข้าขอสิ่งหวงจากดวงโสม
มาประโลมวิญญาณ์ที่พร่าพล่าน
มิขอแก้วทรัพย์ทุกสิ่งศฤงคาร
ขอดวงมานไทยนั้นอย่าพลันโรย

         



          ๓

กล่อมขวัญ..จงฝันดี                            

หลับตานะคนดี......
มาฟังพี่เล่านิทานจากม่านฟ้า
สิ่งทั้งหลายโลกนี้คือมายา
จะเสาะแสวงหาสิ่งใดกัน

จงเก็บฝันมากมายระบายแก้ม
แต่งแต้มภวังค์นี้มีสีสัน
ฟังดนตรีแมกไม้ปลายตาวัน
เหนื่อยล้านั้นพักก่อนจักผ่อนคลาย




         
           ๔

เมืองในฝัน                          

เมืองงามในเงาฝัน
ฉันจะดั้นไปตามหา
สุดหล้าจะคว้ามา
ใจเหนื่อยล้าจักราแรง

ปลดพันธนาการ
ใฝ่สถานพิสุทธิ์แสง
ไร้โลภให้สำแดง
โน้มแรงฝันนำชีวี

สงบในภพเย็น
ฤาโลกเป็นเช่นไร้สี
มีเพียงเสียงดนตรี
กล่อมฤดีให้คลี่คลาย





          ๕                     

บันไดดาว                        

ดวงดาวทออยู่นะที่รัก....
มาทายทักดาริการาตรีนี้
อยากตะกายจากหล้าพ้นธาตรี
หาฝันแห่งชีวีที่ฟ้าไกล

เถอะ...จะไต่บันไดดารา
ผ่านวิมานเมฆาฟ้าไสว
พร้อมวาดฟ่องฝันอันไฉไล
สู่นวลใยแห่งวัง....บัลลังก์ดาว

แล้วเหตุใด...ร่าง......
จึงแหวกว่ายเวิ้งว้างอยู่กลางหาว
จักรวาลไพศาลดูงามพราว
ไฉนหนาว, มืด ร้าวรัดกัดกร่อนใจ.....???





          ๖

บินหลา                      

ตาวันลับเหลี่ยมผา
นกบินหลาเจ้าบินไหน
หลงถิ่นดินดานใด
เจ้าไฉนไม่กลับมา

หลงเพลินในเมืองใหญ่
ศิวิไลซ์ที่ใฝ่หา
ลืมเขาลำเนานา
ทุกเถื่อนท่ารอมาเยือน

ทะเลยังพลิ้วคลื่น
ต้นยางดื่นรอกรีดเฉือน
ผู้เฒ่าคอยเฝ้าเตือน
อย่าลืมเลือนด้ามขวานไทย

รอวันแดดเช้าพรุ่ง
สีสายรุ้งจะฉ่ำใส
ทาทาบวนาลัย
บินหลาไพรจะกลับรัง


				

๛ ลานอักษร.. กลอนดอกหญ้า ๛

ช่ออักษราลี

๏ มาร่วมเรียงร้อยรักอักษรา
ขับกล่อมขวัญชีวาหาความหมาย
ด้วยศรัทธาแรงกล้าใช่ท้าทาย
เพื่อโปรยปรายดอกไม้ให้ลำเนา

จงพลีใจอิสระ ณ ลานนี้
แล้วปลดปล่อยดวงฤดีที่ขลาดเขลา
เอาหัวใจกล้าแกร่งแบ่งบรรเทา
ความทุกข์เศร้าให้ปลดด้วยรสกรอง


แม้นเป็นเพียงดอกหญ้ากลางป่าแก้ว
ไม่เพริศแพร้วดั่งมณฑาบุหงาสวรรค์
แซมประดับดานดินถิ่นไพรวัลย์
ให้ลานนั้นร่มรื่นก็ชื่นแล้ว  ๚ะ๛




ฟังเสียงน้ำสาดเซาะเสนาะพริ้ง
หยาดหยดดิ่งย้อยระย้าดารดาษ
ดั่งดนตรีลีลาไพรที่ไหววาด
เรียงระนาดลำนำไผ่ไล้ดวงดาว



ละเลียดคำล้ำค่าวรรณศิลป์
ฝันระรินจากรุ้งฟ้าเวหาหาว
เสพย์กาพย์หอมมณีคำร่ำเรื่องราว
สู่ทิพย์หัตถ์รัดรอยร้าวให้คราวคืน



ฟังนิยายเพรงพระพายจากปลายฟ้า
สอยดารามาห่มเป็นพรมผืน
เพชรน้ำค้างว้างกลางจิตทุกพิศคืน
มาแตะตื่นร้อยห่วงบ่วงอารมณ์    






				

## ด้วยแรงเหงา ##

ช่ออักษราลี

เพียงคีตเสียงเรียงสายมิวายซึ้ง
ร้อยคำนึงสู่เวียงดาวงามราวฝัน
ฟากผืนฟ้าตระการตาวิลาวัณย์	
แพรสวรรค์พิลาสวาดคะนึง

อยากเด็ดดาวดื่นดวงไว้ในอ้อมแขน
หมายกอปรแทนล้านความนามคิดถึง
ร้อยเป็นสร้อยดาราคำแห่งรำพึง
ส่งไปถึงเธอซึ่ง ณ ฟากฟ้า

เข้าทายทักจักรวาลแห่งความเหงา
เก็บซากดาวซากเดือนเกลื่อนเวหา
ผ่านภูผาไร้เสน่ห์ทะเลน้ำตา
สุดขอบฟ้าคว้าหารักไม่เจอะเจอ

ฝ่าลมคลื่นเดียวดายริมปลายหาด
รักมิวาดดั่งหวังสุดพลั้งเผลอ
แม้นจะกู่สุดหล้าเพรียกหาเธอ
พานพบเจอแต่เหว่ว้าโศกาดูร

ร้อยเพลงฝันวันคืนที่แสนเหงา
รักสองเราดั่งแรมเดือนฟากเลือนสูญ
เป่ามนต์พลิ้วล่องลิ่วไปในกองกูณฑ์
โหยอาดูรฤทธิ์รักยากจักคลาย

				

คะนึงนวล...ครวญจันทร์

ช่ออักษราลี

๏ สรวงอำไพนัยน์วิจิตรยามพิศโสม
ห้วงโพยมแต้มมาสวิลาสหาว
ผืนราตรีคลี่ห่มด้วยพรมดาว
วับวามวาวพราวไสวในแววตา

เพลงคิดถึงพี่หวนมาครวญคร่ำ
ทุกสร้อยคำย้ำจิตปริศนา
พลิ้วลำนำคะนึงนวลป่วนอุรา
ท่ามผกาหอมซ่านหวานละออง	

~~ เพลง ~~ 

๏"พิศพิลาสเพ็ญพักตร์ตระหนักแล้ว
ทุกรอยแววเนื้อนุชงามผุดผ่อง
พริบนัยน์เนตรวะวาวดาวต้องมอง
เดือนซ่อนหมองครองคืนให้ผืนกาฬ

พระพายเอยรำเพยมาเชยชื่น
ยามค่ำคืนจันทร์แจ่มฟ้าราตรีผ่าน
ชวนนุชน้องครองคู่อยู่เคียงลาน
กล่อมพิมานเนรมิตวิจิตรเดือน ฯ

                

๏ หอมสายลมพรมร่างใกล้สางรุ่ง
ซ่านเซ็นฟุ้งหวานน้ำคำใครพร่ำเหมือน
หอมราตรีคลี่กลิ่นจนรินเลือน
อย่าบิดเบือนเอื้อนเอ่ยชวนเชยจันทร์

รัญจวนใจในถ้อยคำที่พร่ำบอก
อย่าลวงหลอกเรียมน้องร่วมครองขวัญ
แสงยองใยยวงเงินแขแพรลาวัณย์
เป็นพยานรักมั่นนิรันดร ๚ะ๛



				

ช่ออักษราลี