23 ธันวาคม 2544 23:16 น.
ณธีร์
กล้วยไม้ไทยแลนด์
แดนดินถิ่นไทย
น่าภาคภูมิใจ
เมืองไทยงดงาม
กล้วยไม้หลายหลาก
มีมากล้นหลาม
สาวสาวก็งาม
สมนามเมืองทอง
23 ธันวาคม 2544 23:16 น.
ณธีร์
โดนหักอก อกหัก ด้วยรักแรก
ใจราญแหลก แหลกลาญ ยากสานแผล
ฉันชอกช้ำ ช้ำชอก ยอกดวงแด
ใจเป็นแผล แผลเป็น จนเย็นชา
ทนปวดจิต จิตปวด จนรวดร้าว
ทนโศกเศร้า เศร้าโศก วิโยคหา
ทนแค้นคลั่ง คลั่งแค้น แน่นอุรา
ทนใจชา ชาใจ ไร้ไมตรี
ไม่ผกผัน ผันผก วกไปหา
จะเบือนหน้า หน้าเบือน แชเชือนหนี
ไม่พบพาน พานพบ จบไมตรี
คงฤดี ฤดีคง คงคู่ตน.
21 ธันวาคม 2544 11:02 น.
ณธีร์
แรมเก้าค่ำเดือนสิบเอ็ดปีมะเส็ง
เป็นฤกษ์ดีศรีสวัสดิ์วิวัฒน์เฮง
เหยียบคันเร่งออกเคหาคราอรุณ
ขึ้นวงแหวนสายสวรรค์ตะวันออก
ริ้วลมร่ายรายระลอกบอกไออุ่น
บ่ายขึ้นเหนือเมื่อหนาวราวละมุน
ให้ครวญครุ่นคิดถึงหลังครั้งก่อนกาล
จากมานานเนิ่นแล้วแก้วตาพี่
ในวันนี้พี่จะกลับไปรับหวาน
น้องอยู่ดีมีสุขในทุกกาล
อย่าร้าวรานโศกเศร้านะเจ้ากลอย
ออกปทุมธานีแล้วเมื่อสาย
รีบผันผายอยุธยาฝนผะผอย
คราปลายฝนต้นหนาวเจ้าคงคอย
เจ้านกน้อยจะกลับมาคราเหมันต์
ผ่านอ่างทองสิงห์บุรีพี่คิดถึง
รักครั้งหนึ่งก่อนเก่าเราร่วมฝัน
เมื่อไกลกายไกลตามานานวัน
ใจก็พลอยไกลกันเช่นนั้นเลย
ผ่านชัยนาทบาดอุราพาใจเศร้า
นกยังเฝ้าเคล้าคู่ดูผ่าเผย
พี่กับน้องต้องห่างกันโอ้ขวัญเอย
ไฉนเลยจะเหมือนนกวิหคบิน
วิ่งตะบึงถึงตอนนครสวรรค์
ถึงเที่ยงพลัน ณ มหาชลาสินธุ์
ต้นแม่น้ำเจ้าพระยาข้ายลยิน
มาเยือนถิ่นปากน้ำโพอันโอฬาร์
เติมพลังลงท้องค่อยผ่องแพ้ว
เมื่ออิ่มแล้วเดินเที่ยวชมน้ำท่า
แม่น้ำนี้มีคุณกรุณณา
เหล่าประชาชาวไทยควรได้คิด
โอ้มหาคงคาชลาศัย
สมัยใหม่น้ำครำดำสนิท
ไม่สำเหนียกสำนึกกันสักนิด
ว่าชีวิตเราถึงฆาตเมื่อขาดน้ำ
ถึงจะก่นบ่นไปก็ไร้ค่า
เหมือนคนบ้าใบ้บ๊องสมองต่ำ
อนาคตเด็กเกิดมาตาดำดำ
ต้องรับกรรมผู้ใหญ่ก่อน่าท้อใจ
จากนครสวรรค์สร้างเข้าทางเปลี่ยว
ออกเก้าเลี้ยวเข้าพิจิตรคิดว่าใกล้
นับระยะหนทางไม่ห่างไกล
แต่กระไรวิ่งได้ช้าไม่น่าเลย
ถึงสามง่ามบ่ายสามโมงตรงสามแยก
คิดถึงรักครั้งแรกแปลกจริงเอ๋ย
สาวพิจิตรกรีดใจกระไรเลย
ได้ชื่นเชยแล้วใยไม่เชิดชู
บางระกำช้ำใจอาลัยรัก
คราอกหักเขาทิ้งไปให้หดหู่
เฝ้าหมกมุ่นครุ่นขอดถึงยอดชู้
เขาไม่อยู่แล้วเราก็เศร้าทรวง
เที่ยวเสาะหาทั่วไพรพงกงไกรลาศ
ภูเขาขาดเหมือนขาดใจให้หวงห่วง
พี่ชวดชมเชยบุหงาสุดาดวง
จนลุล่วงเข้าเขตสุโขทัย
วิ่งเลาะลัดตัดเข้าสวรรคโลก
ให้วิโยคโศกศัลย์สายัณห์สมัย
ขอพระศรีอินทราทิตย์พิชิตชัย
อวยยศให้เจิดจำรัสวัฒนา
องค์พระพุทธสุโขทัยอันใหญ่ยิ่ง
พระเป็นมิ่งขวัญชัยในโลกหล้า
ขอพระคุณค้ำชูอยู่ทุกครา
ให้ประชาปวงชนได้พ้นภัย
ได้กราบพระขอพรค่อยผ่อนโศก
จากสวรรคโลกยังกรุงใหญ่
บรรลุที่ศรีสัชนาลัย
แสงอุทัยใกล้ลาแล้วนะแก้วตา
วัดช้างล้อมเหมือนพี่ล้อมอ้อมใจรัก
ปูนสลักหักอนาถอนาถา
เหมือนรักเจ้าที่ผุกร่อนก่อนเวลา
เมื่อห่างตาห่างตัวห่างหัวใจ
ชมโบราณสถาณอันศักดิ์สิทธิ์
จนมืดมิดรัตติกาลคลานมาใกล้
ได้เวลาหาที่นอนพักผ่อนไป
เข้ายังไร่อิ่มเอมแสนเปรมปรีดิ์
ได้สระสรงเสร็จสรรพรับอาหาร
ควรแก่การพักผ่อนนอนที่นี่
เพื่อจะรออรุณรุ่งของพรุ่งนี้
หลับฝันดีเถิดน้องทั้งสองคน
เสียงหรีดหริ่งเรไรในไร่กว้าง
หนาวน้ำค้างพร่างพรูอยู่ทุกหน
กรีดเสียงกล่อมฝ่าลมหนาวร้าวกมล
จวบสุรีย์เยี่ยมยุคลบนนภา
เริ่มวันใหม่เมื่อแสงสาดให้บาดจิต
เห็นนิมิตถึงอนงค์อยู่ตรงหน้า
พี่มาเยี่ยมเยือนแล้วนะแก้วตา
ดั่งสัญญาสองเราเมื่อเยาว์วัย
สะดุ้งตื่นฟื้นภวังค์ยังผวา
คิดถึงหน้าเนื้อนวลเฝ้าครวญใคร่
สุรีย์ส่องต้องบึงบัวอยู่ทั่วไป
หอมกล้วยไม้บุปผานานาพันธุ์
ลมหนาวไกวไหวระรัวไปทั่วไร่
ล้วนดอกไม้บุษบาตุนาหงัน
คราอิเหนาชมพนาฝ่าไพรวัลย์
เที่ยวด้นดั้นหาเนื้อทองที่ล่องลอย
พี่กู่ก้องร้องทั่วถึงท้ายไร่
ไม่พบใครพาใจเศร้าเงียบเหงาหงอย
ให้ช้ำอกระหกระเหินเดินใจลอย
พอสายหน่อยค่อยสร่างซาอำลาไป
จากไร่มาฝ่าลงใต้ไม่นานนัก
แจ้งประจักษ์กรุงเก่าเขาขานไข
อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย
เป็นเวียงชัยไทยแท้แต่ก่อนกาล
ปัจจุบันเหลือแต่ซากตั้งตากแดด
ถูกเผาแผดเกรียมกรำดำเป็นถ่าน
อนิจจาเวียงวังครั้งวันวาน
เมื่อถึงกาลก็เสื่อมทรุดลงโทรมทรวง
จะพูดไปใครเล่าเขาจะเชื่อ
ว่าที่เหลือนี้คือซากจากเมืองหลวง
ทั้งกองอิฐกองหินสิ้นทั้งปวง
ปล่อยเลยล่วงผุกร่อนน่าถอนใจ
โอ้สยามนามประเทืองว่าเมืองทอง
ใยหม่นหมองนองน้ำตามาร้องไห้
ทิ้งเศษซากปูนสลักหักเอาไว้
ประจานใครหรือกรมศิลปากร
ใยมิดูบูรณาให้อ่าโอ่
จะได้โชว์ใครใครให้สลอน
แขกฝรั่งมังค่าพม่ามอญ
อนุสรณ์ประวัติศาสตร์ของชาติไทย
เป็นเครื่องเชิดชูใจคนในชาติ
ทรนงองอาจประกาศให้
ก้องระบือลือเลื่องเฟื่องแดนไกล
เป็นชาติใหญ่มาเก่าแต่ก่อนกาล
นี่กระไรไม่คิดใหม่ให้ก้าวหน้า
เอาแต่พากันนั่งลงปลงสังขาร
แล้วปล่อยปละละเฉยเลยเข้าฌาณ
วันเดือนผ่านปีพ้นจนเสื่อมโทรม
ช่างใจจืดใจดำน่าช้ำนัก
เหมือนความรักที่ความเศร้าเข้าถาโถม
มัวนั่งงอรอชะตามานำโน้ม
เสกเป่าโอมเพี้ยงหายหวังคลายเลือน
ก้มหน้านิ่งยิ่งระกำชอกช้ำหนัก
อันความรักนี้หนาหาใดเหมือน
ร้อยศึกรบเลือดรินไหลไม่สะเทือน
เพียงรักแรกเราก็เฟือนเปื้อนน้ำตา
ตัดใจลาศิโรราบกราบพ่อขุน
ช่วยค้ำจุนหนุนให้ไปเบื้องหน้า
เราก็ลูกรามคำแหงแรงวิชา
พระบิดาทรงอำนวยอวยพรชัย
มอบสติปัญญาความกล้าหาญ
วิริยะอุตสาห์การให้เป็นใหญ่
วิสาห์กิจราชการงานใดใด
สำเร็จได้ด้วยจิตตะและบารมี
ตระพังเงินตระพังทองลาน้องก่อน
ลานครสุโขทัยโอ้ใจพี่
ลาแล้วศรีสัชนาราชธานี
โอกาสมีวันหน้ามาใหม่เอยฯ
20 ธันวาคม 2544 13:40 น.
ณธีร์
ถ้า... ใจพี่ มีปีกบิน
จะผกผิน ไปหาเธอ
หอบรัก จนล้นเอ่อ
มอบให้เธอ แม้อยู่ไกล
เนตรดำ งามดั่งนิล
จึงถวิล ตรึงซึ้งใจ
ใคร่ชิด คิดเคียงใกล้
พี่กลัวใคร คว้าไปครอง
ถ้า... ใจพี่ มีปีกบิน
จะผกผิน บินไปจอง
มอบให้ ทั้งสี่ห้อง
รักเราสอง สุขนิรันดร์...
20 ธันวาคม 2544 12:00 น.
ณธีร์
ริมฝั่งน้ำพรายพร่าง
แสงสว่างสะท้อนตา
เหม่อมองเห็นหมู่ปลา
เวียนว่ายมาในวารี
ยามแสงอัสดง
อาทิตย์ทรงส่องแสงสี
วามวับจับนที
ระยิบยับจับนัยนา
หน้าส่วนตัว
903
