26 พฤศจิกายน 2551 06:48 น.
ดอกบัว
ระบัดใบพลิ้วไหวลู่ใบมน
ไม้ใบหล่นปลิดปลิวริ้วจากก้าน
ใบไม้ร่วงลากิ่งคงถึงกาล
ประดุจภาคถึงควรจะโรยรา
จากผลิตุ่มผลิช่อมาต่อกิ่ง
จากความจริงเริ่มรากความแน่นหนา
จากแตกหน่อกอเกื้อลำต้นมา
จนเติบกล้าคงทนต้านลมไกว
ผลิใบอ่อนอ่อนโยนแล้วโอนอ่อน
เอื้ออาทรสรรพสัตว์ทั้งน้อยใหญ่
อาศัยร่มใบบังแรงลมไร้
รอดชีวิตอยู่ได้ใบไม้บัง
คุณประโยชน์ธรรมชาติ(ต่อ)สรรพสัตว์
มิจำกัดเลือกใครให้พึงหวัง
เรียนรู้โลกวัฎฎะให้จีรัง
เป็นที่หวังผ่อนผันนัยอัตตา
เราเกิดมาครบถ้วนสามสิบสอง
เป็นบุญกรองต่อร่างวาสนา
ครบกระบวนเที่ยงแท้ที่เกิดมา
มิสิ้นขาสิ้นแขนตอนก่อตน
ยามล่ะจากลมสิ้นกลิ่นทั้งหลาย
กับมลายรู้สึกความขื่นขม
นิ่งนิ่งอยู่ดูกายชั่งชอบกล
หากไร้คนขยับจับเอาไป
ก็เหมือนไม้ผุผุที่ไร้ค่า
ยามชีวิตลืมตามิฝันใฝ่
ปล่อยเวลาผ่านเลยให้เสียไป
มิขวักไขว่ศิลธรรมนำชีวา
ระบัดระใบพลิ้วไหวใบหม่น
ใบไม้หล่นเพ่งพิศคิดคุณค่า
เป็นปุ๋ยดินหล่อเลี้ยงพืชนานา
ทรงคุณค่าสรรพสิ่งอิงชีวัน
เรามนุษย์สุดรู้จะหลงทิศ
ยามดวงจิตหลุดร่างเคว้งคว้างฝัน
ทิ้งสิ่งใดเหลือไว้ให้รำพัน
ค่าอนันต์อย่าหลง(ทาง)ร้างความดี
จงเหลือซากทองแท้เผื่อแผ่โลก
ใบไม้ยังโยนโชคแผ่รังสี
ยังเหลือซากหมักหมมจุลินทรีย์
มนุษย์เราเหลือความดีให้เหลนชม
17 พฤศจิกายน 2551 07:43 น.
ดอกบัว
ดอกปัญญาอยู่ไหนใครรู้บ้าง
อยู่รายทางตามทุ่งตามป่าเขา
อยู่ห้วยหนองคลองบึงหรือตัวเรา
โปรดจงเฝ้าเพียรหาก่อนล่ะไป
พระพุทธองค์ทรงโปรดเหล่ามนุษย์
ให้เพียรขุดเสาะหาปัญญาใส่
ดำริชอบกล่อมเกลาเผาจิตใจ
ส่วนกิเลสสลัดไล่ไปจากตัว
สรรพชีวิตในโลกล้วนสังสารวัฏ
การเกิดเวียนเกิดดับสลับขั้ว
หมุนเวียนผันดำรงจนพันพัว
แล้วแต่ขั้วก่อกรรมทำสิ่งใด
สัตว์ทั้งหลายเกิดมาใช้กรรมเก่า
มีเร่งเร้าเข้าฉุดให้หมองไหม้
ดำริชอบกอบผลอันอำไพ
ก็ผ่อนคลายหายขึงจิตปลงเปรอ
ความอดกลั่นเป็นทานบารมีธรรม
อาศัยย้ำความเพียรปรุงเสนอ
วาจาใจสว่างทางพบเจอ
บริสุทธิ์เสมอตัดอารมณ์
14 พฤศจิกายน 2551 08:47 น.
ดอกบัว
ทวยราษฎร์น้อมนบสู่สวรรค์คาลัยลา
ลับองค์มิลับลาไทยทั้งผอง
สถิตรอยจารึกนวลละออง
ไทยทั้งผองกล่าวร่ำคำอาลัย
ทิพย์สถานพิมานสรวงสวรรค์
สู่สถานชั้นทวยเทพพราวไสว
ทิพย์แดนทองรอรับกลับเทวาลัย
แสงดาวพรายทอกระจ่างทั้งนภา
ธ. ลาจากแดนดินถิ่นสยาม
สถิตสู่เทวสถานวิมานชั้นฟ้า
ทิพย์สถานเมืองแมนทิพย์ธารา
แก้วกัลยาเสด็จสู่วิมานทอง
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ
10 พฤศจิกายน 2551 19:07 น.
ดอกบัว
รู้ไหมค่ะค่ำคืนที่เหน็บหนาว
มีเพียงแสงดาวพรายให้ไออุ่น
แต่ส่วนลึกอบไออ่อนละมุน
ยังมีคุณอบอุ่นกรุ่นภายใน
จะเวียนผ่านขวบปีกี่กาลหมุน
ยังละไมไอกรุ่นคุณไสว
เฝ้าอบอวลชวนชื่นระรื่นใจ
ให้หวั่นไหวยามหวนครวญคะนึง
ยังพอมีหัวใจให้ไตร่ถาม
ในทุกยามว่างเว้นพานคิดถึง
ทุกวังวนชีวิตห้วงรำพึง
ยังลึกซึ้งแน่นหนักภักดิ์มิแปร
รู้ไหมล่ะคำเอยที่เผยบอก
มิได้หลอกพูดจริงอย่างแน่วแน่
คำเอื้อนเอยเฉลยในดวงแด
มิผันแปรยังแน่แค่เพียงคุณ
จะผ่านกาลฤดูมิรู้ลบ
คุณบรรจบเจิมจิตพิศซาบซึ้ง
ผ่านกี่ภพสบภาคอกอื้ออึง
เพราะใจหนึ่งข้องเกี่ยวมิเหลียวใคร
ถึงห้วงกาลเหมันต์มาบรรจบ
หนาวเวียนครบจบปีไม่หวั่นไหว
ใจยังอวลคุกรุ่นละมุนละไม
ก็ไออุ่นฟ้าไกลยังห่มกัน
5 พฤศจิกายน 2551 20:10 น.
ดอกบัว
เพราะใจคนปรนเปลเล่ห์หาบาป
จิตใจหยาบหยามหยิ่งอิงผยอง
ใฝ่ตัณหาราคะมาครอบครอง
สุดท้ายหมองมอดไหม้เพราะใจตน
มีปัญญาล้ำเลิศประเสริฐยิ่ง
กับแอบอิงกิเลสอาเภทผล
เคล้าทิฏฐิริชอบเวรลามรน
ปฏิเสธผลบุญนำค้ำชีวา
เราเกิดมาทุกข์ยากลำบากหนัก
จงเพียรภักดิ์ความดีไว้รักษา
ประกอบกรรมวจีศรีศรัทธา
ดีกว่ามาแบ่งสันวรรณะใด
ยามปลิดปลงสังขารวิญญาณล่ะ
ดวงจิตผละไกลห่างร่างเผาไหม้
เหลือวิญญาณล่องลอยไร้ทางไป
มิฝักใฝ่สายภพสถิตย์ดี
เรามนุษย์สุดเพริศเลิศกว่าสัตว์
เพียรปฏิบัติมรรคผลดลวิถี
เร่งกำจัดกรรมเก่าเฝ้าราวี
ผ่อนผันพลีล้างมลลดปฏิกูล
ก่อนจะทำสิ่งใดให้ได้คิด
ถูกหรือผิดอย่างไรให้เสื่อมสูญ
ทุกข์เกาะกินกร่อนในใจอาดูร
ภายในจิตสิ้นสูญพูนระทม
เมื่อสิ้นลมละลายจิตไร้ร่าง
จะอ้างว้างเดียวดายให้ขื่นขม
จะพึงพาผู้ใดไม่นิยม
วิญญาณจมจ่อมกรรมที่นำพา
ญาติส่งส่วนกุศลเพียงน้อยนิด
ได้เพียงวิบริบหรี่มิสรรค์หา
เก็บกอบบุญหนุนนำดวงวิญญาณ์
สู่ภพหน้าฟ้าใหม่ได้พอกพูน
ทรัพย์สมบัติหาบไปไม่แน่
ได้เพียงแต่บุญบาปมิสาบสูญ
เลือกเถิด ดี หรือ ชั่วมาเกื้อกูล
เสริมสมดุลปัญญาคราร้อนใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟดอกบัว
หน้าส่วนตัว
2001
