19 มีนาคม 2552 16:35 น.
ดอกบัว
นำลำนำบทเก่ามาเล่าใหม่
คำที่เขียนฝากใจไปในฝัน
คำที่เอยออกปากฝากสัมพันธ์
จะมีกันเคียงใกล้ในนิทรา
เคยเอื้อนเอื้อไออุ่นกรุ่นละไม
เคยปลอบใจเมื่อจิตคว้างเหว่ว้า
เคยแอบอิงอบอวลใต้จันทร์ทรา
ร่วมแบ่งสรรหรรษาตราตรึงใจ
จำจดลึกฝังจิตทุกถ้อยความ
ยามเมื่อใจครวญค่ำหวลร่ำให้
จะมีเธอเคียงฝันตลอดไป
ถึงห่างไกลได้ชื่นรื่นฤดี
ลำนำกานท์บทเก่ามาเล่าขาน
ยังผสานสัมพันธ์ไมตรีนี้
ทั้งปรับตัวปรับใจในชีวี
ตามวิถีชีวิตให้ก้าวไป
ยามเช้าชื่นไอแดดที่สาดส่อง
ท้องฟ้าเป็นสีทองพร่างไสว
เสียงวิหคแซ่ซ้องกังวานไพร
คือชีวิตก้าวใหม่ในอีกวัน
ฝากสายลมพรมพร่ำรำพันถึง
จากใจหนึ่งส่งให้ด้วยใจฝัน
ร่ำอักษรอ้อนคำมารำพัน
ปรารถนาเคียงขวัญสัมพันธ์เดิม
หอมรักดั่งหอมจันทร์ ใจชื่น
สวยสุดดุจดอกไม้บาน แจ่มจ้า
งามใจย่อมเป็นสวรรค์ กว่าร่าง ระรื่น
ทั้งผลิแย้มยิ้มร่า สุขแท้แลเห็น
19 มีนาคม 2552 06:56 น.
ดอกบัว
แก่นแท้ธรรมนำชีพสุกสว่าง
ชีวิตใสกระจ่างพ้นทุกข์เข็ญ
เพียรสำรวจตรวจตราความลำเค็ญ
จิตตรมทุกข์เน้นเน้นในเหตุใด
เพียรเฝ้าเพาะเสาะหาความว้าเหว่
เฝ้าหลงเล่กลลวงสะท้านไหว
หลงละเมอเพ้อหาน้ำตาใจ
จริงแล้วไซร้สมมุติฉุดวิญญาญ์
มัวหลงวนติดบ่วงห้วงผัสสะ
ทั้งเราท่านลดละความปรารถนา
ทิ้งเรื่องราวเขาเธอพรรณณา
ปลดอัตตาขื่นขมตรมทรวงใน
ธรรมดาสรรพสิ่งที่เปลี่ยนยุค
ธรรมารมณ์บ่มสุกจนหมองไหม้
ธรรมดาสรรพสิ่งที่เปลี่ยนไป
บัญญัติธรรมนี้ไซร้ในสมมุติ
ทั้งกายจิตเจตสิกรูปกับนาม
เป็นสื่อการรับรู้มิสิ้นสุด
กิเลสเกราะตัณหากลยุทธิ์
จึงเวียนผุดเวียนว่ายในวัฏฏะ
สรรพสิ่งทั้งหลายในสมมุติ
เป็นผู้ฉุดเราท่านหลงวัณณะ
เรียนรู้โลกสมมุติแห่งผัสสะ
เจตนาสภาวะที่เป็นจริง (ของชีวิต)
13 มีนาคม 2552 19:59 น.
ดอกบัว
ของหนักแบกห้าม
ของเบากับวาง
ของวางยิ่งว่าง
ของบางอย่างจงทิ้งไป
มองเห็นภาพสะท้อนย้อนดวงจิต
ให้เพ่งพิศคิดไปให้หม่นหมอง
ต่างความคิดดวงจิตตามครรลอง
อย่ายึดครองของตายไว้หนักจริง
วางของหนักจากบ่าที่แบกห้าม
ยกของเบาไหวหวามนามบางสิ่ง
ของที่วางยิ่งว่างว่างจริงจริง
จงวางสิ่งหนักนัยให้บรรเทา
อย่าเอาใจไปผูกความทุกข์หนัก
ทางเร่งรัดขจัดความโง่เขลา
อารมณ์ล้วนไตร่ตรองเป็นของเบา
คือมิเอากิเลสเป็นเหตุภัย
ว่างเปล่าในความคิดพิศมองเห็น
ปฏิบัติเป็นความว่างเป็นไฉน
บรรเทาจิตว่างเว้นเป็นกำไล
โลกนี้ไซร้ผ่อนคลายแจ่มแจ้งจริง
ชั่วชีวิตของทุกคน
คงไม่มีใคร มีความสุขได้ตลอดเวลา
คงไม่มีใคร พบความทุกข์ตลอดเวลา
คงไม่มีใคร พบแต่ของชอบใจตลอด
คงไม่มีใคร พบแต่ของชังได้ตลอดเช่นกัน
นั่นคือความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้
(คำของปู่)
แล้วเราจะไปเสียเวลากับการสร้างความรู้สึกที่ยกสิ่งหนึ่ง
และเหยียบสิ่งหนึ่งจนกลายเป็นอารมณ์ที่นิยม ยอมรับ
ปฏิเสธ ชัง รังเกียจ อยู่ทำไม
ทำไมไม่หาประโยชน์จากทั้งสองสิ่งนั้นเล่า
ดอกบัวพิจารณาไว้เตือนใจตัวเอง
7 มีนาคม 2552 15:48 น.
ดอกบัว
เจ้าสายฝน
เจ้าเคยโปรยปรายจากฟากฟ้า
ร่วงหล่นลงมาจากท้องนภา
มาราดล้างน้ำตาเจ้าดอกไม้
เจ้าสายฝน
ครานี้เจ้าจางหายไปที่ใด
ปล่อยให้โลกแห้งแล้งร้างไร้
เจ้าโปรยปรายนะแห่งใดไม่กลับมา
เจ้าสายฝน
จะรู้ไหมดวงกมลดอกไม้ร้องเรียกหา
รอคอยหยาดพิรุณรินหลั่งจากฟากฟ้า
ร่วงหล่นลงมาซับกลีบใบ
อย่าปล่อยไว้เนิ่นนาน
มันราวรานมากรู้บางไหม
ทั้งเกสรกลีบก้านกิ่งใบ
จะต้านทานไม่ไหวแล้วน่ะสายฝน
นานแล้วนะจากลาไม่บอกกล่าว
กับเรื่องราวที่ผ่านที่ห้อมห่ม
เจ้าเก็บซ่อนอะไรไว้ผจญ
รู้บ้างไหมดอกไม้ยังรอคอย
เคยหยาดรินพรั้งพรมมาห่มหอม
เคยมาหลอมกลีบกลิ่นประทีนบ่อย
เคยมาราดหยาดรินให้โปรยปรอย
กับมาเลือนลับลอยล่องดอกไม้โรย
6 มีนาคม 2552 08:51 น.
ดอกบัว
ฉากจากแสงพรายฟ้ามากำเนิด
เกิดแสงสีบรรเจิดโค้งขอบฝัน
แสงสีทองทอทาบขอบฟ้ากั้น
มากำนัลมนุษย์สุดพรรณณา
ตามเหลือบภูขอบผานานาสัตว์
สิ่งสถิตสามัญทั่วพฤกษา
อนิจจไม่เที่ยงตลอดเวลา
ปรมัตถ์อยู่เหนือความเปลี่ยนแปลง
บัญญัติธรรมมนุษย์บัญญัติขึ้น
สมมุติคืนวันเวลามาแถลง
สมมุติบ้านรถยนต์จัดแสดง
เทาเหลืองแดงทิศทางต่างอำเภอ
พรุ่งวันจันทร์นั้นเธอนี้ของฉัน
กำหนดเดือนปีวันฝันพร่ำเพ้อ
โต๊ะ เก้าอี้ช้อนชามมาบำเรอ
เพื่อเสนอสื่อสารให้รู้กัน
แล้วอะไรเนื้อแท้เหนือสมมุติ
มาสะดุดต้นไม้ดวงตาวัน
ทั้งแม่น้ำพื้นดินแสงนวลจันทร์
ธรรมชาติสร้างสรรค์รูปเป็นไป
ถนอมจิตคิดดีเอื้ออาทร
ยามรุมร้อนมนุษย์สุดหวั่นไหว
ด้วยเนื้อแท้วัฏฏะคราเวียนไป
สิ้นสุดการวุ่นวายใช่จบกาล
เมื่อแสงเช้าทอทาบฉาบนภา
หมู่วิหคถลาบินขับขาน
อิสระเสรีฟ้าประทาน
กรรมบันดาลวัฏฏะมิดับลง
ประดุจดั่งมนุษย์หยุดเวียนว่าย
การเกิดแก่เจ็บตายจิตลุ่มหลง
กุศลสร้างน้อยนิดมิปลิดปลง
วิญญาณหลงล่องลอยคอยภพภูมิ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟดอกบัว
หน้าส่วนตัว
759
