
นี่เราเป็นอะไรไปนะ
ทำไมใจถึงได้วุ่นว้าอย่างนี้
ไม่เห็นหน้าเขาหนึ่งวัน..แต่มันนานยังกับหนึ่งปี..
ทั้งๆที่ที่อยู่ใกล้แค่นี้...แต่ไม่กล้าที่จะไปเจอ
อยากคุย..อยากทัก..อยากอยู่ใกล้
แต่กลัวเขารู้ความในใจตอนที่เผลอ..
เพราะไม่รู้จริงๆ..ว่าเขาคิดกับเรายังไงนะเออ
ก็กลัวเก้อ..กลัวเพ้อไปเองลำพัง..
ทั้งๆที่ชอบมากเลยนะ
เวลาสบตา..ก็เหมือนว่าเขามีใจทุกครั้ง..
แต่ไม่กล้าคิดต่อ..เพราะความจริงที่ยังไม่เคยรับฟัง
อยากให้เขาบอกความในใจสักครั้ง...
...เราจะได้เลิกมานั่งวุ่นวายใจซะที