30 มกราคม 2547 12:43 น.
ตะแหง่ว
เขายืนมองเธออยู่ตรงนั้น
จะไม่ไปพูดกันสักคำเลยเหรอ...
ปล่อยให้เป็นอย่างนี้....มันคงไม่ดีนักหรอกนะเธอ..
แต่เอาเถอะ...งั้นฉันขอพูดกับเธอให้เข้าใจ..
ฉันรู้.....ที่เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้..
ก็เพราะเธอรู้สึกดีกับเขา..อย่างนั้นใช่ไหม..
ที่เธอรีๆรอๆอยู่...ฉันก็รู้ว่าเธอห่วงใย
แต่ฉันก็ไม่ใช่คนอ่อนแอเกินไป...แม้จะหวั่นไหวบ้าง..บางที
เดินไปหาเขาเถอะนะ...
ฉันไม่เป็นอะไรมากมายหรอกน่า...เชื่อสิ
เมื่อก่อน..ไม่มีเธอ ฉันก็อยู่มาได้..ไม่เห็นเป็นอะไรสักที
อาจจะเป็นพรุ่งนี้..หรือมะรืนนี้..ฉันคงเป็นคนที่ร่างเริงคนเดิม..
27 มกราคม 2547 10:11 น.
ตะแหง่ว
เป็นอะไรทำไมไม่บอกฉัน
เงียบหายไปอย่างนั้นมันไม่ไหว
รู้รึปล่าวว่าใครเขาห่วงใย
ว้าวุ่นใจเมื่อไร้ข่าวคราวของเธอ
หรือว่าติดธุระลาไม่ได้
หรือว่าไม่สบายเป็นไข้เหรอ
บอกสักคำเป็นอะไร..ได้ไหมเธอ
อย่าให้ฉันคอยเก้ออย่างนี้เลย
ที่ผ่านมาไม่คิดเกินคำว่าเพื่อน
ไม่คิดเปลี่ยนฐานะอยากเฉลย
อยากให้เธอเป็นเพื่อนเหมือนอย่างเคย
ไม่เกินเลยมากกว่านั้นฉันสัญญา
หรือว่าฉันทำผิดไปใช่หรือปล่าว
กับเรื่องราวที่เอาไปปรึกษา
แต่เธอบอกมีอะไรให้พูดมา
เธอยินดีฟังทุกคราอย่าเกรงใจ
ถ้าไม่ใช่แล้วเป็นอะไรเล่า
หรือเบื่อฉันรึปล่าวบอกได้ไหม
บอกสักคำว่าเธอเป็นอย่างไร
ถ้าสบายใจ....ฉันจะได้ไม่รบกวน....
14 มกราคม 2547 15:11 น.
ตะแหง่ว
How to speak English like a Farang?
ลืมกฏทุกฏซะอย่าจำไว้ (Forget the rules.)
คิดซะว่าไม่มีใครพูดเก่ง (Noobody s perfect.)
พูดอังกฤษใช่ทดสอบอย่ากลัวเกรง (Speaking English is nota test.)
บอกตัวเองฟังเลียนแบบอย่างแยบคาย (Listen and copy.)
นอกจากนั้นอ่านให้มากถ้าอยากรู้ (read, read, read)
กล้าถามดูพูดช้าๆหน่อยได้ไหม (Learn to say Could you please slow down?)
หาเพื่อนฝรั่งสักคนช่วยตนไง (Get your self a foreign friend.)
ข้อนี้ล่ะจำไว้ไม่ต้องแปล (Don t translate.)
อีกข้อหนึ่งยึดถือคือต้องกล้า (Be brave.)
สุดท้ายขอให้คิดว่าอย่ายอมแพ้ (Don t ever give up.)
สิบข้อกล่าวออกมาหายากแล
พูดได้แน่ถ้าแม้พยายาม
13 มกราคม 2547 13:01 น.
ตะแหง่ว
ขอเบอร์โทรทำไม...ไม่ให้หรอก
อย่ามาหลอกให้ฉันใจหวั่นไหว
ถ้าคิดถึงฉันล่ะ....จะทำไง
เธอถามไว้ในครั้งนี้ที่พบกัน
ไม่ต้องมาโกหกใจฉันไม่เชื่อ
คิดถึงจริงเมื่อไหร่เนี่ย..เบื่อจะฝัน
เบื่อสายตาซึ้งๆซึ่งมองกัน
เบื่อคำหวาน..หวานแต่ปากหากใจลวง
งั้นให้ฉันโทรหาเหรอ....เชอะ...ฝันค้าง
โทรทำไมให้เปลืองตังค์..ช่างคิดขวาง
ไม่อยากพูดคุยด้วยหรอกคนหลอกลวง
อย่ามาห่วง..ทั้งที่ใจเธอไม่แคร์
ถ้าจะคิดหลอกฉัน..มันไม่ง่าย..
ฉันเปลี่ยนไปจากที่เชื่อในรักแท้
ไปเสียเถอะ..ไม่มีล่ะจะเหลียวแล..
เธอก็แค่คนหลายใจ...เชื่อไม่ลง
9 มกราคม 2547 13:35 น.
ตะแหง่ว
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองป็นอะไร
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้คิดมากไปอย่างนี้
น้ำตาที่ไหล..ความรู้สึกในใจที่มี
ช่างรู้สึกว่าตัวเองนี้ไม่เอาไหนเลย
ฉันไม่อยากรู้สึกอ่อนล้า
ไม่อยากว่าตัวเองที่ยังทำตัวเฉยๆ
ทั้งๆที่ความจริง...ภายใต้ความเฉยเมย..
ไม่มีใครรู้เลยว่าฉันอดทนเพียงไร
ฉันรู้....ว่าคนเราไม่เหมือนกัน..
โดยเฉพาะเรื่องนิสัยนั้นมักไปกันไม่ได้
แต่ทั้งๆที่รู้และพยายามที่จะเข้าใจ
แต่ก็กลายเป็นว่าฉันปรับตัวเองฝ่ายเดียวทุกที..
ฉันไม่รู้ว่าคิดมากเกินไปรึปล่าว
กับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นนี้..
ความจริงถ้าฉันยอมรับและทำใจได้สักที...
ฉันคงไม่รู้สึกแย่อย่างนี้ที่เป็นอยู่เลย....
หน้าส่วนตัว
794
