22 ธันวาคม 2546 16:03 น.
ตะแหง่ว
เมื่อปีเก่าผันผ่านไปปีใหม่เริ่ม
จะขอเติมเต็มรักจากใจฉัน
พร้อมกับคำอวยพรผ่นกลอนกานท์
ให้ทุกท่านบ้านกลอนไทยสดใสดี
ให้อาผีหายเมาเข้าปีใหม่
ให้อาชัยได้ความรักอย่างสุขขี
ให้พี่ตูนพี่สาวที่แสนดี
กับสายรุ้งมิตรที่ดีมีสุขใจ
พี่อัลมิตราพี่ราชิกาพี่ดอกแก้ว
ให้คลาดแคล้วผองภัยให้ใจผ่องใส
คุณทิกิคุณรดาน้องพาฝันไง
ขอให้ได้สิ่งที่หวังดังต้องการ
ให้น้องไมนด์น้องต่ายและน้องฟ่าง
อีกน้องทีมให้ตั้งใจเรียนเขียนอ่าน
เป็นที่รักขอองใครๆใจเบิกบาน
ให้รักคุณคับกับคุณฤกษ์นั้นหลับฝันดี
เมจิคเชี่ยนคุณกะหนุงกะหนิงเจ้าหญิงแห่งกาลฯ
ทั้งตามฝันพิกุลทองข้าวปล้องนี้
คุณแม่จิตรคุณลูกเป็ดฯมีสุขภาพดี
คุณ11คุณพรระวีและด๊อกเตอร์จิรา
คนเขียนกลอนขอให้ใจมีสุข
ยัยทิพย์ยัยอ้อมให้ไร้ทุกข์เถิดหนา
ให้พี่สิปรางพี่ลำน้ำน่านเบิกบานทุกเวลา
ให้พี่ดอยและเรนน่ารักทุกๆวัน
ให้เว็บมาสเตอร์เจอแต่สิ่งดีๆ
ให้ทุกท่านบ้านกลอนนี้มีสุขสันต์
ประกอบกิจการใดสมใจพลัน
ให้ร่ำรวยทั่วหน้ากันทุกท่านเอย...
18 ธันวาคม 2546 11:20 น.
ตะแหง่ว
จะคิดมากให้หนักใจทำไมเล่า
ทำตัวเราให้เข้าใจในจุดหมาย
ใช่คนเราเกิดมาจะสบาย
สุขจนตายใช่ที่ไหนเมื่อไหร่กัน
ถนนสายชีวิตก้าวผิดบ้าง
ก้าวพลาดพลั้งไม่ตรงทางอย่างที่ฝัน
แต่ใช่ว่าจะประหนึ่งถึงทางตัน
หนทางมันอาจคดเคี้ยวเลี้ยวลดไป
ทำใจให้สบายผ่อนคลายสิ
อุปสรรคที่ขวางหน้าอย่าหวั่นไหว
แม้ไม่ได้เดินตรงทางอย่างตั้งใจ
ทางอ้อมไปก็ถึงจุดหมายเช่นกัน...
16 ธันวาคม 2546 11:59 น.
ตะแหง่ว
ชายคนหนึ่งซึ่งได้ชื่อมือเบามาก
มีอาชีพเป็นนักล้วงกระเป๋า
ล้วงทีไรได้หลายพันมันสิเรา
ตังค์ที่ได้ไปซื้อเหล้าเมาทุกวัน
วันหนึ่งซื้อของที่ร้านงัดตังค์จ่าย
โอ๊ะ! มันหายไหนล่ะกระเป๋าฉัน
ใครกันนะบังอาจมาล้วงคอกัน
จะซัดมัน หนอย..รู้จักฉันน้อยไป
แล้วรีบตามถามจากสาวนางหนึ่ง
จึงรู้ถึงพิรุธผุดไหวๆ
(อ้อ..) เธอนี่เองเอากระเป๋าของเราไป
แต่เธอสวยถูกใจซัดไม่ลง
พอสาวเจ้าพบหน้าสบตาหนุ่ม
ศรรักพลันกรุ้มรุมทำลุ่มหลง
สองมือวางอย่างหนุ่มสาวเฝ้าพะวง
จึงตกลงปลงใจจัดวันวิวาห์
แต่งงานไปไม่นานเนาสาวก็ท้อง
แล้วทั้งสองก็คิดว่าจะรักษา
แชมป์มือวางของนักล้วงให้ลูกยา
ถ่ายทอดเคล็ดวิชามิจฉาแทน
ครบเก้าเดือนหนูน้อยค่อยกำเนิด
เกิดเป็นชายแต่เสียดายใยผิดแผน
ก็หนูน้อยกำมือไว้ไม่ยอมแบน
กำมือแน่นผิดแผนนักล้วงเลย
พ่อแม่ใหม่ร้อนใจพาไปหาหมอ
คุณหมอก็บอกให้ทำใจเฉยๆ
คงต้องปล่อยอย่างนี้เลยตามเลย
คิดว่าเคยเป็นเวรกรรมตามทัน
กลับถึงบ้านสองพ่อแม่ยอมแพ้ไม่
จับลูกชายคนละข้างง้างมือนั่น
ในที่สุดก็ง้างได้มือซ้ายพลัน
ในมือนั้นเป็นแหวนทองของหมอตำแย
มือข้างขวาของลูกชายให้ง้างออก
โอ้....เกือบช๊อกเจอแหวนเพชรเม็ดใหญ่แท้
คงเป็นของคุณหมอคนนั้นแล
เออ...เอ็งแน่สมป็นลูกพ่อแม่จริงๆ...
11 ธันวาคม 2546 15:57 น.
ตะแหง่ว
ขอรูปคืนได้มั้ย...
ในเมื่อเธอก็ไม่ได้ใยดีฉัน
เรื่องของเรา..เรื่องราวเก่าๆระหว่างกัน
คิดว่าเธอคงลืมมัน...ฉันแน่ใจ
ขอรูปคืนให้ฉันเถอะ...
ไม่อยากให้เธอเก็บเอาไว้
เพราะว่าเธอก็คงมีรูปใครต่อใคร
เก็บสะสมไว้มากมาย..ในระหว่างคบกัน
ฉันทำใจได้แล้วล่ะ...
ในเวลาหนึ่งปีกว่าที่พ้นผ่าน
สัญญาของเรา...เมื่อเธอมองมันไม่สำคัญ
รูปใบนั้นก็ขอคืนให้ฉัน..อย่าเก็บมันไปรวมกับรูปใคร..
3 ธันวาคม 2546 15:20 น.
ตะแหง่ว
ไม่ได้เจอกันหลายวันอย่างนี้
เธอคนดีจะคิดถึงฉันไหม
ส่วนฉันก็คงคิดถึงเธอ...กว่าใคร
สัญญานะ...ได้ไหม ..เราจะคิดถึงกัน
อากาศหนาวแล้ว..อย่านอนดึกนะ
กลางคืนห่มผ้าหนาๆล่ะ...หลับตาฝัน..
ก็ขอให้หลับฝันดี..มีความสุขทุกวัน
ถ้าในความฝันนั้น...เธอมีฉันด้วย..ก็คงดี
อ้อ!..แล้วอย่าทำงานหนักล่ะ
เดี๋ยวจะป่วยขึ้นมาอย่างคราวก่อนนี้
ไปล่ะนะ....อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ
แล้วฉันจะกลับมาอีกที...พร้อมของฝากที่..ให้เธอ
หน้าส่วนตัว
1954
